หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 300

เมื่อรษิกากลับถึงบ้าน เมธินีก็พาอชิและเบนนี่กลับมาถึงบ้านแล้วเช่นกัน เด็กๆ ทั้งสองกำลังเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อเห็นรษิกาเปียกโชกไปทั้งตัว พวกเขาวิ่งออกมาหาทันที ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวล “แม่ครับ! แม่ไปตากฝนมาเหรอ”

รษิกาหมดเรี่ยวแรง แต่เธอยังคงลูบหัวพวกเขาและตอบว่า “แม่ลืมร่ม แม่วิ่งตากฝนไปที่รถเลยเปียกแบบนี้ แม่ไม่เป็นไรนะลูก”

หลังจากนั้นเธอก็ขอให้ลิสาช่วยดูแลเด็กๆ รษิกาเดินขึ้นไปข้างบนเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่

หลังจากนั้นเธอก็กลับมาเล่นกับเด็กๆ อีกครั้งก่อนที่จะเข้านอน

เนื่องจากช่วงสองวันที่ผ่านมารษิกาโหมงานหนักอย่างหนัก เธอจึงรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก

เมื่อหัวถึงหมอนก็หลับไปในทันที แต่ในช่วงกลางดึกเธอกลับตื่นขึ้นมาเพราะพิษไข้

คืนนั้นเธอตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง เธอลุกจากเตียงเพื่อจะเทน้ำดื่มสักหนึ่งแก้ว แต่แล้วขาของเธอก้าวเซถอยหลังไปทันทีที่เธอลุกขึ้นยืน มันทำให้เธอก็ล้มลงบนฟูก

เธอพยายามรวบรวมสติ ความยุ่งเหยิงก็ปรากฏอยู่บนคิ้วของเธอ เธอเริ่มขมวดคิ้ว ฉันคิดว่าฉันกำลังเป็นไข้…

เนื่องจากเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว เธอไม่อยากปลุกให้ใครต้องตื่น ฉันจะนอนพักสักหน่อย เผื่อวันพรุ่งนี้จะดีขึ้น

เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วเธอก็หลับไปอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น อชิและเบนนี่ตื่นแต่เช้าเพราะพวกเขารู้สึกตื่นเต้น

ก่อนหน้านี้ลิสาและเมธินีจะเป็นคนส่งพวกเขาไปโรงเรียน เพราะในช่วงสองสามวันที่ผ่านมารษิกายุ่งมาก เมื่อรษิกากลับมาถึงบ้านแล้ว พวกเขาตั้งหน้าตั้งตารอให้เธอพาไปส่งที่โรงเรียน แต่แล้วพวกเขาต้องรู้สึกผิดหวังเมื่อไม่เห็นเธอหลังอาหารมื้อเช้า

จนเห็นว่าเกือบจะสายแล้ว พวกเขาจึงวิ่งขึ้นไปข้างบนและเคาะประตูเรียกเธอ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

เด็กๆ วิ่งกลับไปที่ข้างล่างและเรียกลิสา "ป้าลิสา แม่ไม่ตอบพวกเราเลย ป้าช่วยมาดูหน่อยได้ไหม"

ลิสาตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น เธอจึงรีบขึ้นไปและไขประตูด้วยกุญแจ

มันดูแย่กว่าครั้งก่อนที่เธอป่วย ฉันควรทำอย่างไรดี? ดูเหมือนเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาเร็วๆ นี้แน่ และเราไม่สามารถพาเธอไปโรงพยาบาลได้

รษิการู้สึกว่าเหมือนกำลังหลับลึก แม้เธออยากจะตื่นแต่ก็ไม่สามารถทำได้ มีเพียงเสียงของเด็กๆ เท่านั้นที่ดึงเธอหลุดออกจากภวังค์ได้ในที่สุด

“แม่!” เด็กๆ ร้องออกมาและรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันทีที่พวกเขาเห็นเธอเริ่มขยับตัว

รษิกาตกใจในตอนแรก แต่เธอก็ค่อยๆมองไปรอบๆ ตัวและพยายามจะลุกขึ้นนั่ง “แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะนอนตื่นสายขนาดนี้”

เธอยังคงคิดที่จะไปส่งอชิและเบนนี่ที่โรงเรียน แต่เด็กๆ ผลักตัวเธอให้ลงกลับไปนอน

“แม่ครับ แม่ไม่สบาย วันนี้พวกเราหยุดเรียนเพื่ออยู่ดูแลแม่ครับ” พวกเขาพูดอย่างจริงจัง

จนกระทั่งตอนนั้น รษิกาถึงได้รู้ว่าตัวเองป่วยมากแค่ไหน

รษิการู้สึกตื้นตันใจที่เด็กๆ เป็นห่วงเธออย่างมาก