หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 301

ในขณะเดียวกันไอรดากำลังรออยู่ที่ทางเข้าโรงเรียนอนุบาลก่อนที่จะเข้าเรียนในเช้าวันนั้น โดยเธอหวังว่าจะได้พบรษิกา อชิ และเบนนี่

พี่น้องทั้งสองคนบอกเธอเมื่อวันก่อนว่า ถ้ารษิกากลับมาถึงบ้านแล้วและจะมาส่งพวกเขาที่โรงเรียน

เมื่อคืนก่อนตอนจะกลับบ้าน เธอเฝ้ารอรษิกาอย่างใจจดใจจ่อ แต่เธอก็เห็นเพียงเมธินี

ตอนแรกเธอรู้สึกผิดหวังอย่างมาก แต่เมื่อเธอรู้ว่ารษิกามีข้อความส่งถึงเธอ เธอก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น เพราะนั่นหมายความว่ารษิกายังคงคิดถึงเธอ

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่หงุดหงิดเลย และตั้งตารอที่จะได้พบกับรษิกาในวันรุ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงเธอไม่เห็นรษิกาเท่านั้น แต่เธอยังไม่เห็นแฝดสองมาที่โรงเรียนอีกด้วย

นั่นทำให้เธอเศร้าอย่างมาก

“ไอวี่! เข้ามาสิ! ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ!” ครูพิมพ์รภาไม่ได้ออกมาเรียก จนกระทั่งใกล้เวลาเข้าเรียนเพราะเธอไม่รู้ว่าเด็กน้อยกําลังทําอะไรอยู่

ไอรดาทำหน้ามุ่ยและส่ายหัวปฏิเสธ

“เกิดอะไรขึ้น?” ครูพิมพ์รภาถาม

ตั้งแต่เด็กน้อยหลงทางบนภูเขา ครูก็เอาใจใส่เธอเป็นพิเศษเพราะเธอรู้สึกผิดกับเด็กน้อยคนนี้

ไอรดาเหม่อมองออกไปไกลโดยไม่ตอบคำถาม เธอหวังว่ารถที่เธอรออยู่จะปรากฏขึ้น

พวกเขากำลังจะมาโรงเรียน!

เด็กหญิงยืนรอจนกระทั่งเสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้น แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่เธอรอเจอ

นี่หมายความว่าคุณรษิกาไม่ต้องการฉันแล้วใช่ไหม เธอย้ายอชิและเบนนี่ไปโรงเรียนอื่นแล้วหรือเปล่า? คราวก่อนพวกเขาก็เกือบจะย้ายไปโรงเรียนอื่นแล้ว…

ไอรดาเริ่มกัดปากและหยิบสมุดบันทึกออกมาก่อนจะเขียนว่า อชิกับเบนนี่

ในที่สุดครูพิมพ์รภาก็เข้าใจสิ่งที่ไอรดาต้องการ อ๋อ เธอกำลังรอเด็กชายสองคนนี้อยู่! แต่ปกติแล้วเธอมักจะไม่รอพวกเขาแม้ว่าเธอจะมาโรงเรียนก่อนเวลาก็ตาม

เธอส่ายหัวและถอยหลังไปหลายก้าวเพื่อพยายามหลบมือของครูพิมพ์รภา

คุณครูงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร ไอรดาก็หันหลังแล้ววิ่งไปที่รถของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ที่จอดอยู่ข้างทาง

“ไอวี่!” ครูพิมพ์รภาตะโกนเรียกขณะที่เธอวิ่งตามเด็กหญิง

หลังจากการหายตัวไปของไอรดาหลายครั้งก่อนหน้านี้ เลอศิลป์ได้จัดให้คนขับรถตามเธอไปทุกที่เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีไปอีก

คนขับรู้สึกตกใจเมื่อเห็นไอรดาวิ่งเข้ามาในรถในขณะที่มีครูไล่ตามเธอจากด้านหลัง

พอรู้ตัวอีกที ไอรดาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า "ไปที่บ้านของคุณรษิกา!" เธอสั่งด้วยน้ำเสียงที่น่ารัก

คนขับรถอึ้ง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา และเขาพยักหน้าตอบรับก่อนจะขับรถออกไปโดยไม่สนใจครูที่ไล่ตามพวกเขามาทางด้านหลัง