หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 302

“คุณหนูไอรดา คุณบอกเรื่องนี้กับคุณเลอศิลป์แล้วหรือยัง” คนขับรถถาม

เขาไม่คิดที่จะถามจนกระทั่งพวกเขาอยู่ระหว่างทางไปบ้านรษิกา

คำถามของเขาจบลงด้วยความเงียบ คนขับรู้ทันทีว่าเขากำลังเจอกับปัญหาใหญ่

เธอคงหนีมาโดยที่ไม่บอกเขา... ฉันตายแน่ๆ ถ้าคุณเลอศิลป์รู้เรื่องนี้…

เมื่อคิดได้ คนขับก็ละสายตาจากกระจกมามองเธออย่างลังเล “ผมจะโทรแจ้งคุณเลอศิลป์หน่อยนะครับ”

“ไม่” ไอรดาพูดพร้อมส่ายหัว

ฉันไม่อยากบอกเขา! เขาคือเหตุผลที่คุณรษิกาไม่ให้ฉันอยู่ด้วยในครั้งก่อน เธอไม่ชอบพ่อ และเธอไม่ยอมให้ฉันอยู่ด้วยถ้าพ่ออยู่ใกล้ๆ

เนื่องจากไอรดายืนกรานในเรื่องนี้ คนขับรถจึงไม่อยากกดดันเธอ ฉันจะโทรหาคุณเลอศิลป์เมื่อเราไปถึง

ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงบ้านของรษิกา

ไอรดากระโดดลงจากรถทันทีที่มาถึง รีบวิ่งไปที่ประตูและกดกริ่ง

เนื่องจากทุกคนอยู่ข้างบนเพื่อดูแลรษิกา จึงไม่มีใครได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตู

จนเวลาผ่านไปไม่มีใครมาเปิดประตู และเสียงกริ่งที่ดังก็ค่อยๆ เบาลง ไอรดาเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

จนกระทั่งลิสาลงมาข้างล่างเพื่อทำข้าวโอ๊ตให้รษิกา เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตู

เธอรู้สึกงุนงงเมื่อเห็นเด็กน้อยอยู่ที่หน้าประตู “ไอวี่! หนูมาที่นี่คนเดียวเหรอ?”

“ป้าลิสา…” เธอกล่าวทั้งน้ําตา

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขารู้ดีว่าคนที่รษิกาโกรธคือเลอศิลป์ ไม่ใช่ไอรดา

เมื่อพวกเขาเห็นว่ารษิกาไม่ได้คัดค้าน พวกเขาจึงรีบปกป้องเด็กหญิงคนนี้ “แม่ครับ ให้เธอเข้ามาเถอะ เธอต้องรู้จากครูพิมพ์รภาแน่ๆ นั่นคือเหตุผลที่เธอมาที่นี่”

รษิกาขมวดคิ้วและพยักหน้าตอบรับ

เธออดไม่ได้ที่จะปล่อยให้ไอรดารออยู่เพียงลำพัง ภาพเด็กหญิงน่าสงสารขดตัวเป็นลูกบอลในหลุมนั้นผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ

เนื่องจากเด็กชายทั้งสองได้รับคำอนุญาตจากรษิกาแล้ว พวกเขาวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อพาไอรดาขึ้นมา

นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ไอรดาขึ้นมาที่ห้องของรษิกา ในความเป็นจริงเธอเคยอยู่ที่นี่เป็นเวลานานมาก่อน แต่เธอก็ยังคงรู้สึกประหม่า

ไอรดาไม่ได้เจอสาวสวยคนนั้นมานานมากแล้ว นอกจากนั้นเธอยังป่วยอยู่อีกด้วย