หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 303

“คุณรษิกา…”

เมื่อเห็นรษิกานอนอยู่บนเตียงด้วยอาการไม่สบาย ไอรดาน้ำตาไหลอีกครั้ง

เสียงของไอรดาทำให้หัวใจของรษิกาละลาย เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ วิ่งเข้ามาที่ข้างเตียงของเธอ เธอฝืนยิ้ม “ฉันสบายดี หนูไม่ต้องห่วงนะไอวี่”

เธอเหมือนลูกแมวที่น่าสงสาร ไอรดาพิงข้างเตียงและจ้องมองที่รษิกาด้วยน้ำตา

สายตาของไอรดาทําให้รษิกาสงบลง "ทําไมหนูถึงมาที่นี่คนเดียว" รษิกาถามด้วยเสียงที่อ่อนโยน

“ครูพิมพ์รภาบอกว่าคุณป่วย” ไอรดาน้ำตาคลอ

รษิกาพยักหน้าและเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อย “ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะ ไอวี่”

ในทํานองเดียวกัน ไอรดาก็ยื่นแขนออกมา ด้วยความตั้งใจว่าจะแตะหน้าผากของรษิกา

รษิกาเคยตรวจไข้พวกเขาด้วยการแตะที่หน้าผากของเธอ เธอยังคงจําได้อย่างชัดเจนว่าหน้าผากของรษิการ้อนเหมือนถูกไฟไหม้

เมื่อรษิการู้ว่าไอรดาต้องการทำอะไร เธอพยายามยันตัวเองขึ้นจากเตียงของเธอและหันหัวไปที่เด็กหญิง แต่เนื่องจากแขนของเธออ่อนแรง เธอทนได้เพียงครู่หนึ่งก็ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง

สีหน้าของไอรดาเต็มไปด้วยความกังวล

รษิกายิ้มอย่างขอโทษ “ถ้ากังวลก็ขึ้นมาบนเตียงด้วยกันไหม?”

ไอรดาถอดรองเท้าออกโดยไม่ลังเลและปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อสัมผัสหน้าผากของรษิกาอย่างเบามือ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อฝ่ามือของเด็กหญิงสัมผัสกับรษิกา

ครั้งที่แล้วที่คุณรษิกาเป็นไข้ พ่อต้องพาเธอไปโรงพยาบาล เธออยู่ที่นั่นหนึ่งคืนก่อนจะหายดี แต่คราวนี้หน้าผากของคุณรษิการ้อนมากขึ้นว่าเดิม แต่เธอไม่ชอบพ่อและไม่อยากให้พ่ออยู่ที่นี่...

เสียงทุ้มๆ ของเลอศิลป์มาจากอีกฟากหนึ่ง “ผมเข้าใจแล้ว ขอโทษที่วันนี้ไอวี่ไม่ไปโรงเรียนนะครับ ขอบคุณครับ”

หลังจากที่ครูพิมพ์รภารับทราบแล้ว เขาวางสายและโทรหาครรชิตทันที “ฉันจะไปบ้านรษิกา นายช่วยพาฉันไปหาคุณหมอไกรสรที”

ไกรสร เอวาวิทย์เป็นหมอประจำตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ เขามีความเชี่ยวชาญด้านการวินิจฉัยอย่างมาก แต่โดยปกติแล้วเขาจะดูแลเฉพาะตระกูลนี้เท่านั้น

ครรชิตรู้ได้ทันทีว่าแรงจูงใจของเลอศิลป์ที่โทรหาไกรสรก็คือต้องการขอให้หมอช่วยรักษารษิกา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้เขารู้สึกสับสนมากเพียงใดเกี่ยวกับความรู้สึกของเลอศิลป์ที่มีต่อรษิกา แต่ก็เห็นด้วยกับคำสั่งของเขา

ไกรสรมาถึงค่อนข้างเร็ว เลอศิลป์รอคอยการมาถึงของเขาก่อนที่จะมุ่งหน้าไปหารษิกาพร้อมกับเขา

หลังจากที่เขารู้ทีท่าของรษิกาที่มีต่อเขาเมื่อเร็วๆ นี้ เขาคิดว่าเธออาจจะไม่ให้เขาเข้าบ้านได้ถ้าเขาไปคนเดียว

ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะพาหมอไปด้วย