หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 306

หลังจากนั้นไม่นาน ไกรสรก็เข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ให้น้ำเกลือสำหรับรษิกา

หลังจากติดตั้งทุกอย่างและเจาะเข็มน้ำเกลือให้รษิกาแล้ว ไกรสรก็หันไปพูดกับเลอศิลป์ว่า “คุณรษิกาจะต้องให้น้ำเกลือนานกว่าปกติหน่อยนะครับ เธออาจจะต้องการคนดูแลและเปลี่ยนถุงน้ำเกลือ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาจึงรีบพูดว่า “ลิสา คืนนี้ฉันต้องรบกวนเธอหน่อยนะ”

โดยปกติแล้วลิสาจะไม่ปฏิเสธเธอ ในขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากตอบรับ ก็มีเสียงที่พูดขัดจังหวะขึ้นมา “ผมจะอยู่ที่นี่เอง”

ทันทีที่เลอศิลป์พูดเช่นนั้น สีหน้าของทุกคนในห้องก็เปลี่ยนไป

ลิสารู้สึกประหลาดใจเพราะจำได้ว่ารษิกาเกลียดการอยู่ร่วมกับเลอศิลป์แค่ไหน แม้แต่อชิและเบนนี่เองก็ไม่เต็มใจที่จะให้เลอศิลป์อยู่ด้วย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เลอศิลป์เป็นคนพาหมอมา ลิสาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้มากในเรื่องนี้

เธอได้แต่มองหน้ารษิกาด้วยความทำตัวไม่ถูก

รษิกาขมวดคิ้ว “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ แค่ให้ลิสาเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้เอง สบายมาก คุณมีงานต้องทำเยอะแยะนี่คะคุณเลอศิลป์ คุณไม่ต้องเสียเวลามาอยู่ที่นี่หรอก”

อชิและเบนนี่พูดพร้อมกันว่า “พวกเราจะช่วยกันดูแลแม่เอง ขอบคุณมาก แต่ไม่ขอรับข้อเสนอของคุณนะครับ คุณเลอศิลป์”

พวกเขาแค่ต้องการให้หมอตรวจดูอาการของแม่เท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะปล่อยให้พ่ออยู่ต่อได้

แต่ทางด้านไอรดา เธอกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ถ้าพ่อเธอต้องกลับไป เธอเองก็ต้องกลับไปเช่นกัน

เพราะเธอเป็นห่วงรษิกามากเหลือเกิน

เลอศิลป์เหลือบไปมองหน้าลูกสาวก่อนที่จะหันกลับไปมองรษิกา “ไอวี่ต้องกลับบ้านด้วยความไม่เต็มใจแน่ๆ เพราะคุณป่วยหนักขนาดนี้ และผมเองก็ไม่สบายใจที่จะปล่อยให้ลูกอยู่ที่นี่โดยไม่มีผม ยังไงคืนนี้ผมก็จะอยู่ที่นี่ ลิสาช่วยพาเด็กๆ ไปพักผ่อนที”

ลิสามองหน้ารษิกาด้วยความสงสัย

ส่วนรษิกาก็จ้องมองเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ เธอ

ไอรดาเม้มปาก รษิการับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่ไอรดามีต่อเธอ ไอรดาพึมพำด้วยเสียงเล็กๆ ของเธอ “หนูจะไม่ไปไหน ถ้าคุณรษิกายังไม่ดีขึ้น”

จากนั้นเธอก็นอนลงข้างเตียงพร้อมทั้งเกาะแขนรษิกาแน่น

รษิกาเงยหน้ามองถุงน้ำเกลือเพื่อให้รู้ว่าการรักษาด้วยน้ำเกลือของเธอเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว เลอศิลป์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงเธอ มือเขาจับที่ข้อมือเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอเผลอขยับข้อมือในตอนที่เธอนอนหลับ

เธอคงขยับข้อมือโดยไม่รู้ตัวตอนที่เธอตื่นขึ้น ทำให้เลอศิลป์รู้สึกตัวและค่อยๆ ลืมตา รษิกาเห็นดวงตาเขาแดงก่ำ จึงรู้ได้ทันทีว่าเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน

เมื่อทั้งสองสบตากัน รษิกาก็รีบหลบสายตาเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณเป็นไงบ้าง?” เลอศิลป์ถามด้วยเสียงแหบแห้ง

จากนั้น รษิกาจึงหันกลับมามองเขา “ฉันดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคุณเลอศิลป์”

เมื่อเทียบกับวันก่อน วันนี้รษิการู้สึกมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาก

เลอศิลป์เอียงหัว เขารู้ว่าเธอไม่ต้องการพูดอะไรกับเขามากนัก เขาจึงบอกเธอถึงการดูแลตัวเองที่ไกรสรสั่งเอาไว้เท่านั้น จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและออกจากบ้านไปพร้อมกับไอรดา

หลังจากที่ไอรดาเห็นว่ารษิกาหายดีแล้ว เธอจึงกลับไปกับพ่อเธออย่างเชื่อฟัง