หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 312

ขณะที่กำลังเดินทางไปโรงพยาบาล ศศิตาก็รีบโทรหาเลอศิลป์

ในไม่ช้าเลอศิลป์ก็รับสายพร้อมกับถามว่า “ครับแม่ มีอะไรหรือเปล่า?”

“ติดต่อประสานโรงพยาบาลให้แม่ด้วย แม่กับอัญชสาเกือบโดนรถชนเข้าอย่างจังเมื่อกี้นี้ แล้วตอนนี้อัญชสาได้รับบาดเจ็บที่แขนตอนที่เธอช่วยชีวิตแม่ไว้”

เลอศิลป์ตอบตกลงทันที

หลังจากนั้น ศศิตาก็โทรหาจันทราและสุเมธ เพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับอัญชสา

พวกเขาถามชื่อโรงพยาบาลด้วยความกระวนกระวายก่อนที่จะวางสายไป

เลอศิลป์จัดการทุกอย่างได้ดีเสมอ เมื่อศศิตาและอัญชสามาถึงที่โรงพยาบาลก็มีหมอรออยู่ที่ทางเข้าทันที

“คุณศศิตา คุณอัญชสา ตามหมอมาเลยครับ” หลังจากตรวจอาการบาดเจ็บของอัญชสาสักพัก หมอก็พาพวกเธอไปที่แผนกของเขาที่ชั้นบน

อัญชสาพยุงแขนตัวเองเพื่อให้หมอตรวจด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

แม้จะเจ็บปวด แต่เธอก็คิดว่ามันคุ้มค่า เพราะเธอได้ช่วยศศิตาไว้

ทั้งนี้ทั้งนั้น ศศิตาจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเป็นหนี้บุญคุณอัญชสา

หลังจากเหตุการณ์นี้ อัญชสาจึงเชื่อว่าศศิตาจะเข้าข้างเธอทุกเรื่องโดยไม่มีเงื่อนไข

ในขณะที่หมอกำลังตรวจร่างกาย เลอศิลป์ จันทรา และสุเมธก็มาถึงโรงพยาบาล

“แม่ แม่เป็นไรมากไหม?” เลอศิลป์มองตรวจสอบแม่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้าทันทีที่เขาเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตู

ศศิตายังคงว้าวุ่นใจและเป็นห่วงอัญชสา เธอส่ายหัวด้วยท่าทีที่เศร้าหมองพลางบอกว่า “เป็นเพราะอัญชสาผลักแม่ออกมา แม่เลยปลอดภัย แต่เธอกลับได้รับบาดเจ็บแทนแม่น่ะสิ”

เมื่อศศิตาพูดจบ ก็ได้ยินเสียงร้องโอดครวญของอัญชสาเล็ดลอดออกมา อาจเป็นเพราะหมอแตะโดนแผลเธอในขณะที่ตรวจร่างกาย

ศศิตารู้สึกปวดหัวใจเหมือนว่าเธอพบกับความเจ็บปวดนั้นเอง

หลังจากนั้นไม่นาน เลอศิลป์จึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พร้อมกับพูดเสียงทุ้มว่า “เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนี้เอง ไม่ต้องห่วง”

ไม่ว่าคนขับจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม เลอศิลป์จะไม่ยอมปล่อยให้เขาหนีไปได้

จากนั้นเลอศิลป์พยักหน้าให้พวกผู้ใหญ่ และเดินเข้ามุมไปโทรหาครรชิต หลังจากบอกให้เขาช่วยแจ้งเรื่องนี้กับตำรวจ เลอศิลป์ยังสั่งให้เขาหาพยานมาสอบสวน

ครรชิตตอบตกลงโดยไม่ลังเล

เมื่อเลอศิลป์มอบหมายครรชิตเสร็จ อัญชสาก็ตรวจร่างกายเสร็จพอดี

ทันทีที่หมอให้พวกเขาเข้าไปในห้อง จันทราและสุเมธก็รีบวิ่งเข้าไป ตามด้วยศศิตา

เลอศิลป์เดินตามพวกเขาไปอย่างช้าๆ พลางคิดสงสัยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ลึกๆ แล้วเขาอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องนี้มันบังเอิญมากเกินไป