หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 311

รถค่อยๆ จอดที่ลานจอดรถใกล้ๆ กับย่านศูนย์การค้า

อัญชสาเดินเกาะแขนศศิตาอย่างใกล้ชิดในขณะที่เดินออกจากลานจอดรถ

ตอนเดินซื้อของ อัญชสาไม่กล่าวถึงเลอศิลป์เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องการแต่งงานของตัวเองไปแล้ว

เมื่อใกล้เที่ยง พวกเธอทั้งสองคนออกมาจากห้างสรรพสินค้าพร้อมกับถุงพะรุงพะรัง

“ฉันจองโต๊ะร้านอาหารชื่อดังเอาไว้ ฉันคิดว่าคุณน่าจะชอบ” อัญชสาเสนออย่างยิ้มแย้ม

แม้ว่าศศิตาจะไม่ตอบกลับด้วยวาจา แต่อัญชสาก็ถือว่าเป็นการตอบตกลง

เนื่องจากร้านอาหารไม่ได้อยู่แถวนั้น พวกเธอจึงเดินกลับไปที่ลานจอดรถเพื่อขับรถไป

น่าตกใจที่จู่ๆ ก็มีรถโผล่ออกมาและพุ่งชนพวกเธอทันทีที่พวกเธอถึงทางเข้าลานจอดรถ

พวกเธอตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรีบหลีกทางให้

ตอนแรกพวกเธอคิดว่ารถคนนั้นจะขับออกไปทันที แต่ก่อนที่พวกเธอจะทันได้ตั้งตัว รถคันนั้นก็เลี้ยวกลับมาและพุ่งชนพวกเธออีกครั้งอย่างรวดเร็ว

พวกเธอถอยจนจนมุม และไม่มีทางหลีกหนีได้

ศศิตาได้รับบาดเจ็บ และกระเป๋าเธอก็ตกไปกองอยู่บนพื้น

ในขณะที่อัญชสาก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

ศศิตาหลับตาโดยสัญชาตญาณ ในขณะที่รถขับพุ่งเข้าหาพวกเธอด้วยความเร็วสูง

ทันใดนั้น เสียงแหบพร่าของอัญชสาก็ดังขึ้น “คุณศศิตา ระวัง!”

อัญสชาคว้าแขนศศิตาและผลักเธอออกไป

ศศิตาไม่มีเวลาตอบสนองอะไร เธอสะดุดไปสองสามก้าว ก่อนที่เธอจะทรงตัวได้

อัญชสาแทบจะพูดอะไรไม่ออกเพราะความเจ็บปวด เธอจับแขนที่บาดเจ็บของเธอไว้ จากนั้นเธอเหลือบไปมองด้านข้างรถ และรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ตะโกนถามว่า “นี่ คุณขับรถชนคนอื่น ทำไมไม่ลงมาขอโทษ?”

เนื่องจากลานจอดรถเงียบสงัด ทำให้เสียงเธอดังก้องไปทั่วบริเวณนั้น

ศศิตาเริ่มรู้สึกตัว เมื่ออัญชสาพูดจบเธอจึงหันไปมองที่นั่งคนขับ ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง คนขับก็ขับรถออกไปอย่างช้าๆ

ทันใดนั้น แววตาแห่งความกลัวก็ฉายบนใบหน้าเธออย่างชัดเจน

รถคันนั้นกลับรถ และมุ่งหน้าไปที่ทางเข้าลานจอดรถเพื่อหนีจากที่เกิดเหตุ และขับหายไปก่อนที่ศศิตาจะได้โต้ตอบอะไร

เมื่อศศิตากำลังจะโทรแจ้งตำรวจ อัญชสาก็รีบคว้าแขนเธอไว้พลางพึมพำว่า “คุณศศิตาคะ แขนฉันหักหรือเปล่า?”

ดวงตาอัญชสาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด

ดังนั้น ศศิตาจึงไม่สนใจเรื่องคนขับรถชนแล้วหนี แล้วหันมาพยุงอัญชสาขึ้นรถเพื่อพาเธอไปส่งโรงพยาบาล