หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 310

สีหน้าอัญชสาเต็มไปด้วยความร้ายกาจหลังจากวางสาย จากนั้นเธอโทรศัพท์หาใครบางคนอีกครั้งและพูดสองสามคำกับคนที่อยู่ปลายสาย

เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ อัญชสาขับรถไปที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ตั้งแต่เช้าตรู่

ศศิตาอยู่ระหว่างการรับประทานอาหารเช้าของเธอ เมื่ออัญชสาเดินเข้ามา ศศิตารีบยิ้มต้อนรับเธอทันที “มาเร็วจัง เธอกินอะไรมาหรือยัง? กินด้วยกันก่อนไหม?”

อัญชสาส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันแค่มารับคุณ”

ศศิตาไม่จู้จี้เธอต่อ ระหว่างการทานอาหาร ทั้งสองคนก็คุยกันไป

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ อัญชสาก็พาศศิตาไปที่ห้างสรรพสินค้า

“คุณศศิตา ไอวี่เป็นไงบ้างคะ?” อัญชสาถามขึ้นลอยๆ ในขณะที่พวกเธอกำลังเดินทาง “ฉันเป็นห่วงเธอ แต่หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย”

ศศิตามีทีท่าเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงไอรดา “เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ไอวี่ตกใจกลัว แถมช่วงนี้อาการเธอก็ไม่ค่อยคงที่ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันจะช่วยเธอยังไงได้บ้าง”

อาการออทิสติกของไอรดาเป็นมาหลายปีแล้ว ตามที่จิตแพทย์ของเธอบอก เธอไม่ได้เกิดมาพร้อมกับอาการออทิสติก ดังนั้นจึงมีโอกาสสูงที่จะหายขาด ขึ้นอยู่กับตัวไอรดาเองว่าจะให้ความร่วมมือในการรักษามากน้อยแค่ไหน

แต่อาการของเธอไม่ดีขึ้น เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเธอไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา

อาการเธอจะดีขึ้นก็ต่อเมื่อเธอได้เจอรษิกาเท่านั้น

ศศิตารู้สึกมาเสมอว่า การที่ไอรดาปฏิเสธการรักษาก็เพราะเธอขาดความรักจากแม่

ดังนั้นเรื่องนี้ก็มีส่วนที่ทำให้ศศิตาเร่งเร้าให้เลอศิลป์แต่งงานกับอัญชสาโดยเร็ว เพื่อให้มีผู้หญิงสักคนมาดูแลไอรดา และไอรดาจะได้มีแม่

เมื่อศศิตายังคงเห็นว่าอัญชสาเอาแต่โทษตัวเองไม่หยุด แม้เรื่องมันจะผ่านมาตั้งนานแล้ว เธอจึงขมวดคิ้วและพูดว่า “เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เลอศิลป์จะไปคบกับรษิกาได้ยังไง? ที่เธอทำไปก็เพื่อพวกเขาทั้งนั้น แต่เป็นเพราะไอวี่เองที่ดื้อเกินไป เป็นเพราะพวกเราตามใจเธอจนเสียคนเอง”

เมื่อเห็นว่าศศิตาไม่ได้ตำหนิเธอเลย อัญสชาก็แอบทำสีหน้าเย้ยหยันก่อนที่จะรีบเก็บอาการไว้ เธอตอบอย่างอ่อนน้อมว่า “เด็กผู้หญิงก็ควรถูกตามใจแบบนี้แหละค่ะ ไอวี่เป็นเด็กที่น่ารักและอ่อนหวาน ถ้าฉันมีลูกสาวอย่างไอวี่ ฉันก็จะตามใจเธอเหมือนกัน”

คำพูดของเธอยิ่งตอกย้ำความมั่นใจให้ศศิตาเชื่อว่าเธอจะดูแลไอรดาได้เป็นอย่างดี ดังนั้นศศิตาจึงยิ้มอย่างสบายใจ “ไม่ต้องกังวลนะ สำหรับฉันแล้ว เธอคือว่าที่แม่ของไอวี่ แล้วฉันจะคุยกับเลอศิลป์เอง”

อัญชสายิ้มกริ่มโดยไม่พูดอะไร

เธอไม่ได้มีความหวังมากนักที่จะให้ศศิตาโน้มน้าวจิตใจเลอศิลป์ เพราะแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเชื่อฟังคำพูดของแม่

อัญชสาจะต้องสู้ด้วยลำแข้งของตัวเองเพื่อไปสู่เป้าหมายที่เธอต้องการ