หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 330

“ลูกปวดท้องมากไหม? อยากให้แม่อุ้มหรือเปล่า?”

รษิกาที่มาถึงตรงบันไดคุกเข่าลงด้วยความเป็นห่วงและมองสบตาของเบนนี่

เบนนี่ฉีกยิ้มอย่างซุกซนแต่มีความร่าเริง “มันหยุดปวดมาสักพักแล้วครับ แต่ผมสัมผัสได้ว่าแม่เหมือนจะรีบออกมาตอนก่อนหน้านี้”

ตั้งแต่ตอนที่แม่เห็นพ่อและนางปีศาจที่ลิฟต์เมื่อกี้ อารมณ์ของแม่ก็เปลี่ยนไปรุนแรงมาก

นอกจากนี้ ตอนที่เลอศิลป์เข้ามาขวางตรงทางเดิน เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความไม่เป็นมิตรที่รษิกาแสดงออกมา

บังเอิญที่ทั้งเขาและอชิไม่พอใจสายตาของเลอศิลป์ ดังนั้นเขาจึงหาข้ออ้างเพื่อพารษิกาออกมา

พอได้ยินคำพูดของเบนนี่ รษิกาก็โล่งอกและหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเกาจมูกเขาเล่น “ครั้งหน้า อย่าทำให้แม่กลัวโดยการบอกว่าลูกปวดท้องระหว่างที่ไม่สบายอยู่นะ ลูกควรจะบอกว่าลูกเหนื่อยมากกว่า”

เบนนี่ทำให้รษิกาตกใจกลัวในก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะจะหลบหน้าเลอศิลป์ เธอคงพาเบนนี่กลับเข้าไปในห้องเพื่อตรวจร่างกายเพิ่มเติม

โชคดีที่เบนนี่ไม่ได้เป็นอะไร

ขณะที่แม่ลูกทั้งสามคนกำลังคุยกันเพลินๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาตรงโถงบันได

เมื่อเสียงค่อยๆ เข้ามาใกล้พวกเขา พวกเขาคาดเดาจากเสียงน้ำหนักฝีเท้าว่าเป็นของผู้หญิง

รษิกาคิดว่าจะมีคนเดินผ่านตรงนี้ เธอจึงหลบไปด้านข้างพร้อมกับลูกของเธอ

แต่ทันทีที่พวกเขายืนขึ้น พวกเขาก็เจอกับสายตาของอัญชสาที่ส่งมาทักทายจากมุมห้องอย่างไม่คาดฝัน

ทันทีที่พวกเขาสบตากัน ท่าทีของรษิกาก็เหมือนถูกกระตุ้นให้ไม่พอใจทันที

การมองแค่ครั้งเดียวก็บอกได้เลยว่าอัญชสามีเจตนาร้าย

เป็นเพราะเลอศิลป์ออกมาหาเบนนี่ปุบปับหรือเปล่า?

จากนั้นอชิก็พยักหน้ารับทราบก่อนที่จะจับข้อมือเบนนี่เพื่อพาเขาลงไปข้างล่างและปล่อยให้รษิกาและอัญชสาอยู่กันตามลำพังที่โถงบันได

“บอกมา คุณต้องการอะไร?” รษิกามองผู้หญิงตรงหน้าเธอ

อัญชสาโต้ตอบด้วยสีหน้าใสซื่อบริสุทธ์ “ฉันแสดงความเป็นห่วงกับอาการของเบนนี่ไม่ได้เลยใช่ไหม? คุณคิดอะไรไม่ดีงั้นเหรอ? คุณคิดว่าฉันจะทำร้ายเด็กๆ จริงๆ เหรอ?”

เมื่อนึกถึงตอนที่อัญชสาทำให้ลูกของเธอถูกไล่ออกจากโรงเรียนอย่างไม่มีเหตุผลเมื่อไม่นานมานี้ เธอก็เม้มปากและแสยะยิ้ม “คุณน่าจะรู้ดีกว่าใครเลย”

อัญชสามองด้วยสายตาดูถูกเมื่อรษิกากำลังจะพูดจบ “สิ่งที่ฉันต้องการจะทำจริงๆ คือแสดงความเป็นห่วงเบนนี่ นอกจากนี้ แขนของฉันก็ยังเจ็บอยู่ ฉันจะทำอะไรพวกเขาได้? เห็นว่าเลอศิลป์เป็นห่วงเบนนี่มากๆ ฉันก็แค่อยากจะช่วยถามอาการของเบนนี่ให้มากยิ่งขึ้น อีกทั้ง ฉันไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อตัวคุณแน่นอน แต่ฉันแค่ไม่อยากให้เลอศิลป์ต้องมากังวลมากกว่านี้”

ไม่ว่ารษิกาจะพูดอะไรออกมา อัญชสาพยายามพิสูจน์ตัวเองว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อเลอศิลป์ล้วนเป็นความจริง

ขณะที่สายตามองอย่างน่ารังเกียจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของรษิกา เธอก็พยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็ขอบคุณสำหรับความตั้งใจนะคุณอัญชสา นอกจากนี้ อาการของเบนนี่ก็ไม่ได้ร้ายแรงและเขาจะหายดีหลังจากกินยาไปสักพัก ดังนั้น ฉันว่าคุณควรเป็นห่วงกับอาการบาดเจ็บของคุณเองนะ”