หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 351

หลังจากยืนยันได้ว่าไอรดาไม่เป็นไร จิรายุก็ไม่รอช้าที่จะรีบกลับบ้านก่อนเวลาอาหารเย็น

เลอศิลป์หมกมุ่นอยู่กับงานของเขาอยู่ครู่นึงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าเพื่อโทรหาครูพิมพ์รภา

เขาขับรถไปส่งไอรดาที่โรงเรียนอนุบาลเป็นการส่วนตัวในช่วงเช้า เขาคิดว่าคุณครูพิมพ์รภาคงกลับบ้านไปแล้วในตอนนี้

ครูพิมพ์รภาน่าจะรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

ขณะเดียวกันครูพิมพ์รภารู้สึกกระวนกระวายใจที่ได้รับโทรศัพท์จากเลอศิลป์เป็นอย่างมาก จากนั้นเธอก็เล่าทุกอย่างให้เขาฟัง

“ฉันกลับไปหลังจากฝากไอรดาไว้ที่นั่น เพราะคุณรษิกายืนยันกับฉันว่าเธอจะเป็นคนไปส่งไอรดาเอง เธอไม่ได้ไปส่งไอรดาอย่างนั้นเหรอคะ?” ครูพิมพ์รภาพูดอย่างหวาดวิตก

เธอรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ทิ้งไอรดาไว้กับรษิกาในตอนนั้น

ที่เธอรู้สึกผิดเนื่องจากเธอไม่ได้ขอความยินยอมจากเลอศิลป์ผู้เป็นพ่อแถมยังพาไอรดาไปที่บ้านของอชิกับเบนนี่ มิหนำซ้ำยังทิ้งเด็กหญิงไว้ที่นั่นอีกด้วย

มันคงไม่มีข้อแก้ตัวอย่างอื่นที่ฟังขึ้นอีกแล้วเนื่องจากเธอขาดความรับผิดชอบต่อหน้าที่

เลอศิลป์ไม่พอใจกับการกระทำของครูพิมพ์รภา เธอกล้าทิ้งไอรดาใหักลับบ้านด้วยตัวเองได้อย่างไร...

“ไม่ รษิกาไปส่งไอวี่” ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลง “แล้วเบนนี่เป็นยังไงบ้าง?” เขาถาม

เลอศิลป์เลือกที่จะบอกครูพิมพ์รภาว่ารษิกาไปส่งไอรดากลับบ้าน เมื่อได้ยินเช่นนั้นครูพิมพ์รภาถอนหายใจโล่งอก จากนั้นเธอจึงรีบตอบไปว่า “ตอนนี้เบนนี่สบายดีค่ะ เบนนี่จะสามารถกลับไปเรียนได้ภายในสองสามวันนี้แล้ว”

"เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ”เลอศิลป์ตอบห้วนๆ

ครูพิมพ์รภาขอโทษอย่างสุดซึ้งก่อนที่จะวางสายลงในที่สุด

เลอศิลป์จมอยู่ในความคิดของเขาหลังจากฟังครูพิมพ์รภาพูด

ตั้งแต่ที่บังเอิญเจอรษิกาที่ร้านกาแฟเมื่อวันก่อน เลอศิลป์ก็ไม่มีโอกาสได้เจอเธอเลยตั้งแต่นั้นมา

เขาไม่รู้เลยว่าแม่ของเขาไปกดดันอะไรรษิกาหรือเปล่า แต่เขาสัมผัสได้ว่ารษิกาไม่ต้องการพบเขาอีกหลังจากวันนั้น

เขารู้ความเคลื่อนไหวของเธอแค่ว่าเบนนี่ไม่ค่อยสบาย แต่เขาไม่รู้อะไรอื่นอีกเลย รวมถึงไม่รู้ด้วยว่าเบนนี่อาการดีขึ้นแล้ว เลอศิลป์รู้ดีว่ารษิกาคงไม่บอกอะไรเขาถึงแม้เขาจะโทรไปถามเธอด้วยตนเองก็ตาม

ในหัวของเลอศิลป์ตอนนี้เต็มไปด้วยภาพจินตนาการของเส้นบางๆ และเส้นหนาๆ ที่แข็งกระด้างพันหยุ่งเหยิงไปมาอยู่ในความคิดของเขา

เธอสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าเรื่องวุ่นวายของเราจะไม่กระทบกระเทือนถึงลูก?

หลังจากลงมาข้างล่างเลอศิลป์ก็นั่งลงข้างๆ ไอรดาและถามอย่างเป็นกันเองว่า “วันนี้หนูไปไหนมาลูก?”

ไอรดานิ่งงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ส่ายหัวท่ามกลาางความเงียบงัน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเพราะความสงสัย เขามั่นใจมากขึ้นว่ารษิกาต้องบอกอะไรบางอย่างกับเธอแน่ๆ

เขางุนงงกับสิ่งที่รษิกาบอกลูกสาวตัวเองอยู่ชั่วครู่ จากนั้นไอรดาก็ดึงเสื้อของเขา

เลอศิลป์ก้มหัวลงอย่างงุนงง

“หนูอยากกินผัก” ไอรดาจ้องตาพ่อของเธอและชี้ไปที่ผักที่อยู่อีกมุมหนึ่งของโต๊ะอาหาร

เลอศิลป์ตกตะลึงเป็นอย่างมากที่ได้ยินเสียงของไอรดา

เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่ไอรดาเปิดปากพูดกับเขาตั้งแต่เหตุการณ์ที่เธอหายตัวไป และที่เธอพูดออกมาก็ไม่ใช่เพราะรษิกาเลย