หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 352

เมื่อสังเกตเห็นว่าพ่อของเธอไม่ตอบอะไรเธอเลย ไอรดาจึงผลักจานอาหารของเธอไปข้างหน้าเพื่อคะยั้นคะยอเลอศิลป์ให้ตักอาหารให้เธอ

ในที่สุดเลอศิลป์ก็หลุดจากภวังค์พร้อมทั้งตักผักใส่จานของไอรดา

เธอก้มหัวลงและเริ่มทานอาหารในจาน ความอยากอาหารของเธอมีมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นไอรดาก็ทานอาหารเย็นเสร็จพร้อมทั้งเช็ดปากให้สะอาดก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน ทว่าเลอศิลป์กลับเรียกชื่อของเธอเพื่อรั้งเธอไว้ก่อน ทำให้ฝีเท้าของไอรดาหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากผู้เป็นพ่อ

“ไอวี่”

ไอรดาชะงักและหันกลับมามองเลอศิลป์อย่างงงงวย

เลอศิลป์จ้องมองเธอและไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีกต่อไปในขณะที่เขาถามไอรดาออกไปว่า "วันนี้หนูไปที่บ้านของรษิกามาหรือเปล่า?"

เด็กหญิงตัวน้อยเม้มปากเป็นเส้นตรงหลังจากได้ยินคำถามจากพ่อของเธอ เธอก็ก้มหัวลงด้วยท่าทีดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยอะไรให้เลอศิลป์รู้

เลอศิลป์ลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปที่ข้างๆ ไอรดา จากนั้นเขาอุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมาพร้อมกล่าวว่า “วันนี้พ่อโทรหาครูพิมพ์รภามา เธอเป็นบอกคนบอกพ่อว่าลูกไปเจอคุณรษิกามา"

ไอรดาขมวดคิ้วและพูดว่า “หนูไม่ชอบคุณครูพิมพ์รภา”

เนื่องด้วยครูพิมพ์รภาสัญญากับไอรดาไว้ว่าเธอจะไม่บอกเรื่องนี้กับเลอศิลป์เป็นอันขาด ดูเหมือนเธอกำลังผิดสัญญากับสาวน้อยเสียแล้ว

เลอศิลป์คลายคิ้วที่ขมวดอยู่และแก้ตัวกับเธอ “ครูพิมพ์รภาทำถูกแล้วนะ หนูคือลูกสาวของพ่อ พ่อมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าหนูอยู่ไหนในช่วงเวลาที่ต้องไปโรงเรียน นอกจากนี้ คติยาบอกพ่อว่าหนูกลับมาเอง พ่อเป็นกังวลมากนะรู้ไหม พ่อทำได้แค่ถามครูพิมพ์รภาว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้น อีกอย่างครูพิมพ์รภาก็รู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน”

ไอรดาดูรู้สึกผิดและพูดเสียงแผ่วเบาว่า “หนูไม่ได้กลับบ้านเองนะ”

เลอศิลป์คาดหวังคำตอบนั้นอยู่พอดี

เลอศิลป์ลูบหัวของเธอและพูดว่า “พ่อรู้ คุณรษิกาต้องมาส่งหนูกลับบ้านอยู่แล้ว ไว้พ่อจะอธิบายให้คุณครูพิมพ์รภาฟังด้วยแล้วกัน”

สีหน้าตึงเครียดของเธอคลายลงเล็กน้อย

“แล้วทำไมลูกไม่ยอมบอกพ่อว่าไปบ้านคุณรษิกามาล่ะ?” เลอศิลป์ถามเธอเบาๆ แน่นอนว่าเขารู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เขาไม่กล้าที่จะยอมรับมัน

ถึงไอรดาไม่เคยรับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของตัวเธอเลย แต่ถึงกระนั้นเธอก็เลือกที่จะปกป้องรษิกาโดยไม่มีเงื่อนไข

เลอศิลป์ถึงขั้นคิดว่าไอรดาให้ความสำคัญเขาที่เป็นพ่อกับรษิกาที่เป็นคนนอกอย่างเท่าๆ กัน

ความเงียบยังคงปกคลุมอยู่เป็นระยะ เลอศิลป์เริ่มถอดใจที่จะคะยั้นคะยอไอรดาต่อ แต่จู่ๆ เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาว่า “คุณรษิกาไม่ชอบพ่อ”

เลอศิลป์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย

จากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองเลอศิลป์และจ้องมองพ่อของเธออย่างโหยหา "คุณรษิกาไม่อยากเห็นหน้าพ่อ”

แม้ว่าไอรดาจะหยุดพูดอยู่แค่นั้น แต่เลอศิลป์รู้ดีว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ รู้เรื่องมากกว่านี้

ถ้าเลอศิลป์รู้ว่าเธอกำลังจะไปที่บ้านของรษิกา เขาคงขอตามไปด้วย

รษิการักษาระยะห่างจากเขาเป็นอย่างดี ถ้าเธอเห็นว่าเลอศิลป์อยู่ที่นั่นด้วย รษิกาคงไล่เขาไปและนั่นจะทำให้ไอรดาไม่ได้ไปหาเธอเช่นกัน