หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 365

หลังจากที่พวกเขาคุยกันอยู่พักใหญ่ๆ รษิกาก็โทรไปหาจักรภพ

เพียงไม่นานเขาก็รับสาย “คุณหมอรษิกามีอะไรหรือเปล่าครับ?”

หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของอัครพลพวกเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย จักรภพรู้สึกงงเล็กน้อยที่จู่ๆ เธอโทรมาหาเขา

รษิกาเก็บอาการและถามว่า “คุณอัครพลอยู่บ้านหรือเปล่าคะ? ฉันกำลังคิดว่าจะไปตรวจดูอาการของเขาเสียหน่อยและจะได้ไปติดตามการฟื้นตัวด้วยน่ะค่ะ”

จักรภพตกลงทันที “ขอบคุณที่นึกถึงนะครับ เขาอยู่ที่บ้านมาได้เลยครับ”

หลังจากยืนยันว่าอัครพลอยู่ที่บ้านแล้วรษิกาก็วางสาย หยิบชุดอุปกรณ์ทางการแพทย์ของเธอ และมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลคชาเรศ

เมื่อเธอมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลคชาเรศ พ่อบ้านก็รออยู่ตรงนั้นแล้ว

พ่อบ้านทักทายอย่างนอบน้อม "คุณรษิกาครับ คุณจักรภพให้ผมมารอบรับ เขารอคุณอยู่ที่ห้องนั่งเล่นครับ”

เธอพยักหน้าและเดินตามพ่อบ้านไปที่คฤหาสน์

ขณะที่เดิน เธอก็ครุ่นคิดเพื่อหาวิธีปรึกษาเรื่องนี้กับจักรภพในภายหลัง

จากความสัมพันธ์ของคชาเรศกรุ๊ปกับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป ฉันไม่เชื่อว่าคชาเรศกรุ๊ปจะถูกคุกคามจากฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป ถึงกระนั้นการที่ผู้จัดการที่ดูแลเรื่องสมุนไพรปฏิบัติกับเราแบบนั้น... เว้นเสียแต่ศศิตาจะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับจักรภพนี้เป็นการส่วนตัว และเขาก็เห็นด้วย หากเป็นแบบนี้ฉันเกรงว่าสิ่งที่ฉันพูดในวันนี้จะส่งผลกระทบ แต่นั่นเป็นเพียงการคาดเดาไปเอง ยังไงก็ต้องดูท่าทีของจักรภพต่อไป

เธอยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องนี้และค่อยๆ รวบรวมสติตัวเองเมื่อเข้าไปใกล้ประตูหน้าคฤหาสน์ เมื่อประตูเปิดออก สีหน้าของเธอก็กลับไปสงบนิ่งเหมือนปกติ

เมื่อเห็นแบบนั้นเธอรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

รษิกาค่อยๆ เดินเข้าไป จากนั้นก็พูดเบา ๆ อย่างระมัดระวังใกล้หูของอัครพลว่า “คุณอัครพลคะ”

หลังจากรอรษิกาอยู่สักพัก อัครพลก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว ตอนที่รษิกามาเรียกเขายังคงง่วงงุนเล็กน้อย และต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่เขาจะมีสติสัมปชัญญะกลับคืนมา เขายิ้มและพยักหน้าให้และพูดว่า “มาแล้วเหรอคุณหมอรษิกา จักรภพบอกฉันว่าคุณจะมาตรวจร่างกายให้ฉัน ขอบคุณมากนะที่ยังนึกถึงคนแก่คนนี้”

เธอยิ้มให้เขาอย่างเขินอาย รษิกาวางชุดอุปกรณ์ทางการแพทย์ของเธอ และเริ่มตรวจชีพจรของอัครพล

หลังจากตรวจร่างกายอย่างละเอียด รษิกาก็ยืดตัวขึ้นและพูดว่า “อาการดีขึ้นและคงที่แล้วล่ะค่ะ เมื่อดูจากระดับความแข็งแรงของร่างกายแล้ว อาจจะต้องใช้เวลาพักผ่อนอีกสักหน่อยก่อนที่จะฟื้นตัวเต็มที่”

อัครพลยิ้มขณะที่เขาพยักหน้า “ฉันรู้สึกว่าร่างกายมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคุณหมอนะ”