หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 389

เช้าวันรุ่งขึ้นรษิกาอยู่ในสถาบันวิจัย และกำลังมีปัญหากับหุ้นส่วนทางธุรกิจอยู่

เธอติดต่อทุกคนที่เธอทำได้ในประเทศนี้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่ความพยายามของเธอก็ไม่เป็นผลสำเร็จ

หุ้นส่วนของเธอไม่ได้มีเครือข่ายทางธุรกิจกว้างขางมากนักในเมืองหัสดิน และพวกเขาจะไม่ต่อสู้กับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเพื่อเธอแน่นอน

สามวันผ่านไป รษิกาก็ยังคงอับจนหนทาง

ขณะที่เธอกำลังสิ้นหวัง ก็มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของเธอ

คมสันเดินเข้ามาโดยมีจักรภพเดินตามหลัง

“หมอรษิกา คุณจักรภพมาแล้วครับ” คมสันบอกเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ รษิกาผงะไปชั่วครู่เมื่อเห็นชายที่อยู่ข้างหลังคมสัน

สมุนไพรของคชาเรศกรุ๊ปก็มาส่งแล้ว แล้วเขามาทำอะไรที่นี่กันนะ?

“คุณหมอรษิกา” จักรภพยิ้มให้เธอก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องทำงานของเธอ

เขาต้องการฉวยโอกาสนี้เพื่อมองหารูปถ่ายของพ่อของเด็กชายสองคนนั้น แต่เขาพบเพียงรูปถ่ายของรษิกาและเด็กชายสองคนบนโต๊ะทำงานของเธอ

จักรภพมองกลับมาที่เธอและนั่งลงตรงข้ามเธอ

คมสันรู้อยู่แล้วว่าทำไมจักรภพถึงมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงนั่งลงบนโซฟาโดยไม่ลังเลเช่นกัน

ถ้าศศิตารู้ว่าจักรภพช่วยเธอไว้ และถ้าความสัมพันธ์ในครอบครัวของพวกเขาตึงเครียด รษิกาก็คงไม่กล้าสู้หน้าจักรภพอีกต่อไป

จักรภพยิ้มให้เธออย่างไม่ใส่ใจ “ผมเคยคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน ไม่ต้องกังวลนะครับคุณหมอรษิกา ผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรสองสามรายที่ผมติดต่อไม่ใช่บริษัทขนาดเล็กในเมืองหัสดิน เชื่อผมเถอะ เมื่อผมบอกให้พวกเขาเหยียบเรื่องนี้ไม่ให้ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปรู้ ก็จะไม่มีใครจากฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปได้รู้เรื่องนี้เด็ดขาด และถึงแม้พวกเขารู้พวกเขาก็คงหลับหูหลับตาทำเป็นไม่สนใจหรอก”

เลอศิลป์คอยสนับสนุนเขามาโดยตลอด แม้ว่าศศิตาจะรู้เรื่องบางอย่าง แต่เธอก็คงเข้ามายุ่งวุ่นวายไม่ได้มากนัก

อย่างไรก็ตาม รษิกาไม่รู้ว่าเลอศิลป์มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงยังไม่สบายใจอยู่ดีแม้ว่าจะได้ยินคำตอบของจักรภพแล้วก็ตาม

ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ารษิกาแล้วว่าศศิตาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำแค่ไหน

เธอดีใจอยู่แล้วที่คชาเรศกรุ๊ปต่อสัญญากับสถาบันวิจัยของเธอ แต่เพราะเธอไม่ต้องการลาก คชาเรซกรุ๊ปเข้ามาเจอสถานการณ์วุ่นวาย เธอจึงจำใจต้องปฏิเสธจักรภพไป

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม