หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 391

รษิกาหมายความตามนั้นเมื่อเธอบอกว่าจะเลี้ยงข้าวจักรภพ

ในคืนนั้นเอง เธอจองร้านอาหารและส่งข้อความไปแจ้งเขา

จักรภพตกลงที่จะพบเธอในวันหยุดสุดสัปดาห์ จากนั้นเขาก็ส่งข้อความไปหาเลอศิลป์และถามว่าเขาจะมาด้วยหรือไม่

อาหารมื้อนี้เป็นการแสดงความขอบคุณจากรษิกา แต่เนื่องจากเลอศิลป์ก็มีส่วนให้ความช่วยเหลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย ดังนั้นเขาก็ควรมีส่วนได้รับคำขอบคุณนี้โดยการมาร่วมทานอาหารค่ำเช่นกัน

ทางด้านเลอศิลป์ เขาขมวดคิ้วและลังเลเมื่อเห็นข้อความของจักรภพ

หากเขาปรากฏตัว รษิกาอาจหนีไปก็เป็นได้

ขณะที่เขากำลังไตร่ตรองเรื่องนี้ จักรภพส่งข้อความมาอีกครั้งว่า คุณหมอรษิกากำลังจะเลี้ยงข้าวฉันเพื่อขอบคุณฉัน แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่านายช่วย แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงมัวแต่ปิดทองหลังพระอยู่แบบนี้ นายควรได้รับสิ่งตอบแทนจากเธอบ้างสิ

ขณะที่เลอศิลป์อ่านข้อความ สายตาของเขาก็พร่ามัวลงในขณะที่เขาใช้เวลานานกว่าจะตอบกลับข้อความนั้นไป งั้นฉันไปด้วย

จักรภพเลิกคิ้วเมื่อได้เห็นคำตอบของเลอศิลป์ เขาไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ร้านอาหาร

เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมของรษิกาและเลอศิลป์แล้ว พวกเขาต้องตีกันแน่ๆ

และเมื่อศศิตาเข้ามายุ่งในเรื่องนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เลยแย่ลงในช่วงหลังๆ

จักรภพสงสัยเหลือเกินว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสองคนนั้นต้องพบกันในช่วงสุดสัปดาห์นี้เพื่อรับประทานอาหารเย็น

ในที่สุด คืนอาหารค่ำมาถึง รษิกามาถึงร้านอาหารเร็วกว่ากำหนดสิบนาที

ขณะที่เธอเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัว เธอเห็นชายสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร

จักรภพกำลังคุยกับเลอศิลป์อยู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ารษิกากำลังเดินเข้ามา ชายทั้งสองจึงหันมามองเธอ

จักรภพลุกขึ้นยืนทักทายด้วยรอยยิ้ม “คุณหมอรษิกา”

ยิ่งไปกว่านั้นจักรภพไม่ได้รู้เรื่องระหว่างเธอกับเลอศิลป์ ถ้าเธอแสดงความเกลียดเลอศิลป์ต่อหน้าจักรภพ เขาอาจเริ่มถามคำถามก็เป็นได้

รษิกาไม่ต้องการให้ใครมาถามเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเลอศิลป์

ขณะเดียวกันชายทั้งสองไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ พวกเขาเห็นเพียงสีหน้าที่ดูกังวลของเธอ ชายทั้งสองสบตากันเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ในขณะนั้น จักรภพรู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจพาเลอศิลป์มาด้วย เขาตระหนักได้ว่ามันอาจกะทันหันเกินไป ฉันหวังว่าฉันจะไม่ทำให้ทั้งสองคนมีปัญหากันไปมากกว่านี้นะ...

เลอศิลป์ลุกขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้งและพูดว่า “คุณหมอรษิกาอาจมีธุระที่ต้องคุยกับนายส่วนตัว ฉันไม่รบกวนดีกว่า”

เขากำลังจะเดินจากไป

ตอนนั้นเองที่รษิกาเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา เธอจึงรีบพูดออกไปว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ ในเมื่อคุณเป็นเพื่อนของคุณจักรภพ ฉันยินดีเป็นอย่างมากค่ะคุณเลอศิลป์ กรุณานั่งและร่วมประทานอาหารเย็นกับเราเถอะค่ะ”