หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 393

จักรภพรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อสังเกตเห็นที่พวกเขามองตากัน

หลังจากที่พวกเขาละสายตาจากกัน จักรภพก็ยิ้มและพูดกับรษิกาว่า “ผู้จัดหาสมุนไพรเหล่านั้นที่ผมกำลังติดต่อด้วยมีสำนักงานอยู่ในเมืองหัสดินเท่านั้น พวกเขาควรจะสามารถจัดหาสินค้าให้กับสถาบันวิจัยของคุณหมอได้อย่างสม่ำเสมอ คุณหมอเห็นด้วยไหมครับ?”

รษิกาดึงตัวเองออกจากภวังค์ด้วยรอยยิ้มที่สดใส “เนื่องจากคุณแนะนำพวกเขาให้ฉัน ฉันจึงมั่นใจในความสามารถของพวกเขาค่ะ นอกจากนี้ สถาบันวิจัยขนาดเล็กอย่างเราไม่ต้องการสมุนไพรจำนวนมากหรอก ฉันคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรและสินค้าที่เขามีในเมืองหัสดินน่าจะเพียงพอค่ะ”

จักรภพเลิกคิ้วและพูดว่า “ตอนนี้มันอาจจะยังเป็นสถาบันเล็กๆอยู่ แต่ถ้ามีคนเก่งอย่างคุณหมอคอยดูแลสถาบันแห่งนี้ ใครจะไปรู้ในอนาคตสถาบันวิจัยนี้อาจเติบโตขึ้นได้อีกนะครับ”

รษิกายิ้มและไม่ตอบ เธอถามกลับว่า “แล้วแผนข้อเสนอทางธุรกิจกับผู้จัดหาสมุนไพรจะออกมาในรูปแบบไหนเหรอคะ?”

ตอนนี้ สิ่งที่เธอต้องการคือแก้ไขปัญหาก่อนที่ศศิตาจะทันได้ตอบโต้

เมื่อเธอจัดการเรื่องวัตถุดิบและออกจากประเทศแล้ว เธอก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยนี้อีก ด้วยวิธีนี้ ศศิตาคงจะไม่มารังควานสถาบันวิจัยแห่งนี้อีกแล้ว

จักรภพตอบคำถามของเธอว่า “สำนักงานใหญ่ของพวกเขาอยู่ที่เมืองธนาคิม คงจะเป็นการดีที่สุดถ้าคุณหมอได้ไปเจรจาธุรกิจกับพวกเขาที่นั่นด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็เห็นด้วย “ฉันไปที่นั่นได้ทุกเมื่อค่ะ ถ้าพวกเขายืนยันเวลาแล้ว แจ้งให้ฉันทราบด้วยนะคะ”

จักรภพพยักหน้า

เมื่อการสนทนาเกี่ยวกับธุรกิจจบลง บรรยากาศในห้องจึงค่อนข้างอึดอัด

จักรภพเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเขามองดูทั้งสองคน

แม้ว่ารษิกาจะไม่ได้ไล่เลอศิลป์ออกไป แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียว

ในทางกลับกัน ทันทีที่รษิกาได้ยินจักรภพพูดถึงไอรดา เธอพยายามสงบสติอารมณ์อย่างหนักและไม่ถามถึงอาการของเด็กน้อยคนนั้น

เมื่อได้ยินคำตอบของเลอศิลป์เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

รษิการู้ดัว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้ไอรดามีอารมณ์แปรปรวน แต่เธอก็ยังพูดคำที่รุนแรงเหล่านั้นกับเด็กสาวตัวน้อยออกไป

ตอนนี้ไอวี่คงเกลียดฉันมากแน่ๆ

จักรภพเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? อาการของไอวี่คงที่มาระยะหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันคิดว่าเธอดีขึ้นแล้ว ยังไม่ทันได้ฉลองข่าวดีแต่อาการของเธอกลับแย่ลงอีกครั้ง แล้วในครั้งนี้ไอวี่มีโอกาสดีขึ้นบ้างไหม?”

ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น จักรภพก็เหลือบมองรษิกาซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเขา