หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 416

เมื่อตระหนักได้ว่าเลอศิลป์ห้ามจรัญธรไว้ได้ในที่สุด รษิกาก็รู้สึกโล่งใจและเธอก็สงบลง

เธอนึกถึงวินาทีที่เลอศิลป์เย็นชา ไม่แยแสและโกรธมากแค่ไหน รษิกาก็พบว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตลกมาก

บางทีในสายตาของเลอศิลป์ สถานะของรษิกาอาจจะเปลี่ยนไปตามที่เขาต้องการ

เธอไม่มีค่าอะไร แต่เป็นเพียงของเล่นของเขาก็แค่นั้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็เยาะเย้ยตัวเองในใจและโค้งริมฝีปากเป็นรอยยิ้มสมเพชตัวเอง เธอตัดสินใจจะไม่สนใจความวุ่นวายที่เกิดขึ้นต่อหน้าเธออีกต่อไป และจากไปเสียเฉยๆ

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอหันหลังกลับ ก็มีมือขนาดใหญ่เอื้อมมาคว้าข้อมือของเธอไว้

รษิกาไม่จำเป็นต้องหันหน้าไปดูก็รู้ว่าใครดึงเธอไว้

เธอชำเลืองมองข้อมือตัวเองที่อยู่ในกำมือของเขาพร้อมพูดว่า “คุณสนุกมากไหมคะ? คุณเลอศิลป์ ถ้าสนุกพอแล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ!”

ขณะที่เธอพูดคำเหล่านั้นออกมา สีหน้าของกลุ่มคนรอบๆ ก็เปลี่ยนไปทันที

พวกเขาทั้งหมดเคยได้ยินชื่อเสียงของเลอศิลป์ผ่านทางโทรทัศน์เป็นครั้งคราว

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงรู้สึกคุ้นหน้าเลอศิลป์เมื่อเห็นเขาครั้งแรก

แต่พวกเขาไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นคือ เลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์ ตัวจริง

ผลที่ตามมาคือ พวกเขาทำให้ใครบางคนที่เกี่ยวข้องกับเลอศิลป์ขุ่นเคืองใจ

เมื่อความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัว สีหน้าตื่นตระหนกก็ปรากฏชัดบนใบหน้าของพวกเขาทั้งหมด

ข้อมือของจรัญธรยังคงอยู่ในกำมือข้างหนึ่งของเลอศิลป์ เขาสัมผัสได้โดยตรงว่ารังสีที่ครอบงำของเลอศิลป์นั้นบีบคั้นเพียงใด หลังของจรัญธรเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ถ้าเขารู้ว่ารษิกาเคยคบหากับเลอศิลป์มาก่อน เขาคงจะไม่แม้แต่เหลือบมองเธอ

“คุณเลอศิลป์ครับ นี่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นนะครับ” จรัญธรพูดตะกุกตะกักและพยายามปกป้องตัวเอง

นี่เธอพยายามหลบหน้าฉัน เพื่อมองหารณภพอีกแล้วอย่างนั้นหรอ?

จรัญธรยังสังเกตเห็นรังสีอำมหิตของเลอศิลป์ที่อยู่รอบตัวพวกเขา จริญธรตัวสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“ตระกูลกาญจนมาศแห่งเมืองธนาคิมอย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงเย็นชาของเลอศิลป์ดังขึ้นข้างหู

จรัญธรพยักหน้าโดยสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำถามของเลอศิลป์ได้อย่างรวดเร็วและสะบัดหัวทันที

ด้วยดวงตาที่หรี่ลง เลอศิลป์ปล่อยข้อมือของจรัญธรด้วยท่าทีอดทน “ไสหัวไปซะ!”

เมื่อจรัญธรนึกถึงการแก้แค้นที่ตระกูลกาญจนมาศอาจจะต้องเผชิญหลังจากเหตุการณ์นี้ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาพยายามอธิบายว่า “คุณเลอศิลป์ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ นอกจากนี้ อย่างที่คุณเห็นด้วยตาของคุณเอง ผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลย..”

ยิ่งจรัญธรพยายามอธิบายมากเท่าไหร่ เลอศิลป์ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ดวงตาของเขาเคร่งเครียดอย่างน่ากลัว

เมื่อจรัญธรสังเกตเห็นสายตาของเลอศิลป์ เขาจึงหุบปากทันที หลังจากยืนอยู่ที่จุดเดิมไม่กี่วินาที เขาก็หันกลับมาและสั่งให้ทุกคนออกไปด้วยความรู้สึกสลดใจ

ดูเหมือนว่าตระกูลกาญจนมาศอาจจะตกจากบัลลังก์ได้ในไม่ช้า