หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 417

เมื่อจรัญธรและกลุ่มคนเหล่านั้นหนีไปแล้ว ก็เหลือแต่เลอศิลป์และรษิกาอยู่ที่ทางเดิน

ข้อมือของรษิกายังคงอยู่ในกำมือของเลอศิลป์

เมื่อรู้ว่าเขาดูเหมือนจะไม่ปล่อยเธอในเร็วๆ นี้ รษิกาจึงไม่แสดงท่าทีรำคาญเลยแม้แต่น้อย เธอเพียงพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งว่า “ทุกคนไปกันหมดแล้ว คุณปล่อยฉันไปได้แล้วค่ะ คุณเลอศิลป์ ฉันไม่หนีคุณไปหรอก”

เลอศิลป์จ้องมองเธอสักพักก่อนที่จะค่อยๆ คลายมือของเขา

คิ้วของรษิกาขมวดขณะที่เธอถูข้อมือที่เจ็บปวด เธอถอยหลังไปสองก้าวแล้วเงยหน้ามองเลอศิลป์ “มีอะไรอีกไหมคะ? คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เขาช่วยเธอไว้ แต่เธอไม่แม้แต่จะพูดขอบคุณด้วยซ้ำ เธอกลับถามเขาว่ามีอะไรอีกไหม

“ผมช่วยคุณไว้อีกแล้ว และนี่คือท่าทีของคุณที่มีต่อผมอย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเลอศิลป์แฝงไปด้วยความเย็นชา

รษิกาเบะปากอย่างเยาะเย้ย “ช่วยเหรอ? ถ้าคุณอยากช่วยฉันจริงๆ คุณคงไม่พูดคำพูดเหล่านั้นกับจรัญธรหรอกค่ะ คุณใช้ฉันเพื่อผลประโยชน์ของตัวคุณเองเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสรรหาคำดีๆ มาอ้างหรอกค่ะ!”

บรรยากาศดูเหมือนยังคงมีความตึงเครียดระหว่างเขาทั้งสอง

ดวงตาของเลอศิลป์ลุกโชนด้วยความโกรธ ทว่าเมื่อเขานึกถึงคำพูดที่เขาพูดด้วยแรงกระตุ้นในใจ เขาไม่สามารถพูดอะไรเพื่อพิสูจน์ตัวเองได้อีก

หลังจากตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ รษิกาก็ถือว่าการไม่ตอบกลับของเขาเป็นการตกลงไปโดยปริยาย การเยาะเย้ยบนใบหน้าของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น เมื่อเธอพยักหน้าให้เขา “ดูเหมือนว่าคุณจะสนุกมากพอแล้วนะคะ คุณเลอศิลป์ ฉันคิดว่าฉันควรออกไปตอนนี้จะดีกว่า!”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ “รณภพอยู่ที่ไหน?”

รษิกาหยุดและหันกลับมามองด้วยความสับสน “อะไรนะคะ?”

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรณภพอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็พบว่าตัวเองรู้สึกระแวงและสงสัย

“คุณเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นท่ามกลางฝูงชน คุณรษิกา อีกทั้งความจริงที่ว่าคุณปรากฏตัวในงานเลี้ยงพร้อมกับผมด้วย ผู้คนก็จะต้องพูดถึงคุณอย่างแน่นอน ผมจำเป็นต้องสอดแนมคุณด้วยเหรอ? หรือคุณคิดว่าคุณค่อนข้างสำคัญสำหรับผมจนผมต้องส่งคนไปสอดแนมคุณล่ะ? คุณรษิกา” เลอศิลป์พูดเยาะเย้ย

คำพูดของเขาบอกเป็ยนัยๆ ว่ารษิกากำลังหลอกตัวเองอยู่

ดวงตาของรษิกากระตุก เมื่อคลื่นแห่งความเกลียดชังถาโถมเข้าใส่เธอ

เขาพูดถูก เมื่อพิจารณาถึงขอบเขตความสัมพันธ์ของฉันและเลอศิลป์แล้ว ฉันไม่สำคัญพอที่เขาจะมาสอดแนม เขาคงเห็นฉันกับจรัญธรโดยบังเอิญ

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอปรากฏตัวที่งานเลี้ยงกับเลอศิลป์ พวกเขาก็ทำให้คนฮือฮา ทฤษฎีของเขาจึงอาจเป็นไปได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็สงบลงอย่างช้าๆ เธอหลุบสายตาต่ำลงพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันคงพูดผิดไปนะคะ คุณเลอศิลป์ แต่ด้วยท่าทีที่คุณปฏิบัติต่อฉันก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่าตอนนี้เราก็คงหายกันแล้วล่ะค่ะ”