หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 418

เลอศิลป์ได้แต่รําคาญและหงุดหงิดกับท่าทีที่เย็นชาของเธอ "อชิและเบนนี่กําลังรอคุณอยู่ที่บ้าน ดูแลตัวเองด้วยนะคุณรษิกา"

รษิกาก็ไม่อยากจะที่จะสนทนากับเขาต่อเช่นกัน เธอพยักหน้าเบาๆ "ขอบคุณที่เตือนฉันนะ คุณเลอศิลป์"

ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์

จากนั้นเลอศิลป์ก็มองไปทางอื่นและหันหลังกลับเพื่อออกจากโรงแรมพร้อมคิ้วที่ขมวดอยู่

เขามาร่วมงานเลี้ยงนี้ก็เพราะรษิกา

อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นั่นอีกแม้แต่วินาทีเดียว นั่นก็เพราะท่าทีของรษิกาที่มีต่อเขา

เมื่อรษิกาเห็นว่าเขาถอยห่างออกไปเธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วความสงสัยก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธออีกครั้ง

เขาไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยงเพราะธุรกิจตัวเองหรอกเหรอ? แล้วทําไมเขาถึงจะกลับไปในตอนนี้ล่ะ?

เธอเกือบจะคิดว่าเลอศิลป์กลับไปก็เพราะเธอ

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาบอกเธอ รษิกาก็ไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไป เธอหันไปทางอื่นและกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยง

ไม่มีวี่แววของจรัญธรและคนอื่นๆ ที่นั่นแล้ว

ทันทีที่รษิกาเข้ามาในห้องโถง จักรินก็มองเห็นเธอในทันที

"คุณไปไหนมาน่ะ? ผมตามหาคุณมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว" จักรินถามด้วยความเป็นห่วงขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเธอ

"ฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยตอนอยู่ในนี้นานๆ ฉันเลยออกไปเดินเล่นข้างนอกน่ะค่ะ มีอะไรงั้นเหรอ?" รษิกายิ้มขณะตอบเขา

จักรินถอนหายใจโล่งอก "ดีแล้วล่ะที่คุณโอเค คุณเป็นแขกของผม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณผมคงไม่รู้จะบอกกับคุณจักรภพกับคุณลักษณ์ยังไงดี"

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ รษิกาก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่จะต้องกังวล เธอก็ตอบว่า "ฉันสบายดีค่ะ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อยเกี่ยวกับการทํางานร่วมกัน..."

รษิกาพลาดโอกาสที่จะปฏิเสธข้อเสนอของลักษณ์ เธอจึงตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้ หลังจากบอกลาลักษณ์เธอก็เดินออกจากโรงแรมไปกับรณภพที่แทบจะลากเธอออกไป

มันค่อนข้างดึกแล้วตอนที่พวกเขาออกจากโรงแรม

เนื่องจากรษิกาสวมชุดเปิดไหล่ เธอจึงตัวสั่นเมื่อลมแรงพัดผ่านตัวเธอ

ในวินาทีต่อมาเสื้อโค้ทอุ่นๆ ก็ถูกพาดลงบนไหล่ของเธอ

"ใส่มันไว้สิ รถของผมจอดห่างออกไปหน่อย คุณใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น มันคงไม่ดีนักถ้าคุณป่วย" เสียงอ่อนโยนของรณภพดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งรษิกาก็ยิ้มและพูดว่า "ขอบคุณนะ รณภพ"

เธอกับรณภพมีมิตรภาพที่ดีให้กันมาโดยตลอด หากเธอปฏิเสธความเมตตาของเขาเพียงเพราะคำพูดของเลอศิลป์ มันจะทำให้ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างเธอกับรณภพ

เมื่อคิดดังนั้น รษิกาก็ดึงเสื้อโค้ทกระชับตัวเธอและเดินไปที่รถกับรณภพ