หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 427

แม้ว่ารษิกาจะพูดซ้ำหลายครั้งว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก แต่เมธินีก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ ด้วยเหตุนี้เธอจึงตรวจร่างกายของรษิกาอย่างละเอียด

ในท้ายที่สุดเธอก็สรุปว่า รษิกามีความผิดปกติที่เกิดหลังความเครียดที่สะเทือนใจ เมื่อพักผ่อนอย่างเพียงพอเธอก็จะฟื้นตัวได้อย่างแน่นอน

รษิกาไม่ต้องการให้เด็กๆ คาดเดาไปเอง ดังนั้นเธอจึงลงไปชั้นล่างหลังจากได้พักผ่อนแล้วในช่วงสั้นๆ

ในตอนนั้นลิสากําลังเสิร์ฟอาหารเย็นอยู่ เธอกําลังจะขึ้นไปชั้นบนและตรวจดูว่ารษิกาอยากจะมาทานอาหารกับพวกเขาหรือไม่ เธอก็เห็นว่ารษิกาตื่นแล้ว

"คุณเป็นยังไงบ้างคะ? คุณทานอาหารพวกนี้ได้ไหม? ถ้าไม่ได้ ฉันจะทําซุปให้คุณ" ลิสาถามอย่างกังวล

ใบหน้าของรษิกาไม่ได้ซีดเซียวเหมือนก่อนหน้านี้ เธอส่ายหัวและตอบว่า "อย่าลำบากไปเลย ฉันไม่ได้อยากอาหารอะไรมาก ฉันน่ะกินอะไรก็ได้ที่เธอเตรียมเอาไว้แล้ว"

ด้วยเหตุนี้เธอจึงร่วมนั่งที่โต๊ะอาหาร

อชิและเบนนี่ซึ่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรีบเข้าไปนั่งล้อมรษิกาทันทีที่ได้ยินเสียงของเธอ

เมื่อพวกเขาสบตากัน รษิกาก็ลูบหัวของพวกเขา "ไม่ต้องห่วงนะ แม่ไม่เป็นไรแล้วเพราะแม่ได้นอนงีบไปพักใหญ่เลยล่ะ"

เด็กสองคนมองไปทางอื่น พวกเขายังคงเศร้าและดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกังวล

พวกเขาอยู่กับ รษิกามาตั้งแต่เด็กและเห็นเธอบินไปทํางานทุกที่ ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ดีว่าเธอไม่เคยมีอาการเมาเครื่องบิน

พวกเขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเที่ยวบินกลับบ้าน

เมื่อเห็นว่าลูกชายทั้งสองของเธอไม่พอใจ รษิกาจึงอดมองเมธินีไม่ได้เพื่อขอให้เธอเข้ามาช่วย

เธออยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอไม่สามารถบอกความจริงกับลูกชายของเธอได้ แต่เธอก็ไม่สามารถหาข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้ได้

เมื่อรู้สึกถึงการร้องขอความช่วยเหลือของรษิกา เมธินีก็มองไปที่เด็กชายแล้วกระแอมอย่างไม่เป็นทางการ "ฉันตรวจดูแม่ของพวกเธอแล้วล่ะ โชคดีที่ไม่มีอะไรร้ายแรง ไม่ต้องกังวลไปนะ เธอแค่ต้องการการพักผ่อนและจะดีขึ้นเร็วๆ นี้ พวกเธอคิดว่าฉันจะโกหกพวกเธอเหรอ?"

พรุ่งนี้แม่จะพาเราไปส่งที่โรงเรียน นั่นหมายความว่าแม่จะหายดีแน่ เย้!

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ ตื่นเต้นแค่ไหน รษิกาก็พยักหน้า "แม่จะจมูกยาวเหมือนพินอคคิโอถ้าแม่โกหกลูกๆ"

จากนั้นเด็กๆ ก็ยิ้มกว้างและเริ่มกินอาหาร

เมธินียังอยู่กับพวกเขาสักพักหลังอาหารเย็น เมื่อเด็กๆ เข้านอนแล้ว เธออยากจะมั่นใจว่ารษิกาได้ซุกตัวอยู่บนเตียงอย่างสบายๆ ก่อนที่เธอจะเตรียมตัวออกไป

"โทรหาฉันนะ ถ้าพรุ่งนี้เธอยังรู้สึกไม่สบาย ฉันจะพาเด็กๆ ไปโรงเรียนเอง" เมธินีกล่าว

รษิกายิ้มและตอบว่า "โอเค ขอโทษนะที่ทําให้เธอหนักใจอีกแล้ว ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้"

เมธินีมองเธออย่างตําหนิ "พูดอย่างกับว่าฉันไม่ใช่แม่ทูนหัวของพวกเขางั้นแหละ มันเป็นความรับผิดชอบของฉันที่จะต้องดูแลพวกเขา เธอพักผ่อนให้เพียงพอเถอะ หายไวๆ ล่ะ"

รษิกาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มแล้วมองดูเธอจากไป