หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 446

เช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่เธอตื่นรษิกาก็เห็นข้อความที่รณภพส่งมาเมื่อคืนนี้ พรุ่งนี้คุณว่างไหม ?ไปทานข้าวด้วยกันหน่อยไหม?

เธอคิดทบทวนตารางงานวันนั้นก่อนจะส่งข้อความกลับมาว่า ฉันว่างตอนเที่ยง เราจะทานอาหารกลางวันใกล้กับสถาบันวิจัยก็แล้วกันนะ

รณภพตอบตกลงทันที

เมื่อถึงตอนเที่ยงรษิกาก็ได้รับโทรศัพท์จากรณภพ

“ทำงานเสร็จแล้วเหรอ? ผมรอคุณอยู่ที่ประตูสถาบันวิจัย” เสียงของรณภพดังขึ้นทันทีที่เธอรับสาย

รษิกากำลังคุยเรื่องโครงการล่าสุดกับคมสัน เมื่อคมสันเห็นเธอรับสาย เขาก็หยุดการสนทนาทันทีและรออยู่ด้านข้าง

เมื่อได้ยินว่ารณภพมาถึงแล้วรษิกาก็มองคมสันซึ่งยืนอยู่ตรงข้ามกับเธอ จากนั้นเธอก็พึมพำขอโทษ “กำลังจะสรุปจบแล้ว เข้ามารอได้เลย”

รณภพปฏิเสธพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "ไม่เป็นไรผมจะรอคุณที่ประตู เชิญคุณตามสบายนะ”

รษิกาตอบตกลง จากนั้นเธอจึงวางสายและคุยกับคมสันเกี่ยวกับโครงการต่อไป

ในช่วงอีกสองสามวันข้างหน้า เธอต้องการให้ตัวเองมีสมาธิกับการเตรียมตัวเข้าร่วมการสัมมนาการคำปรึกษาทางการแพทย์ของตระกูลดำรงกุล อีกทั้งงานที่สถาบันวิจัยก็พอจะอยู่ตัวมารยะยหนึ่งแล้ว และปัญหาเกี่ยวกับบริษัทส่งสมุนไพรก็ได้รับการแก้ไข ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะมอบหมายเรื่องที่สถาบันวิจัยให้คมสันดูแล

หลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันได้ไม่นาน การส่งมอบงานที่สถาบันวิจัยก็เสร็จสิ้น

รษิกายังคงต้องการกำชับคมสันถึงเรื่องอื่นๆ อีกสองสามเรื่อง แต่ชายคนนั้นพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ ว่า “ผมอยู่ที่สถาบันวิจัยมานานแล้ว และผมก็จัดการเรื่องต่างๆ กับคุณมาตลอด คุณไม่ต้องกังวล ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่กับผม มีใครบางคนกำลังรอคุณอยู่ใช่ไหม? ไปเร็วเข้า!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น เขาทำงานที่สถาบันวิจัยมานานกว่าฉันเสียอีก ตั้งแต่ฉันมา เราก็จัดการเรื่องต่างๆ ด้วยกัน แน่นอนฉันไม่มีอะไรให้ต้องกังวล

ขณะที่คมสันมองที่รษิกากำลังออกไป เขาจึงหรี่ตาแต่พริบตาเดียวก็กลับมาเป็นปกติ และเขาโค้งหัวให้รณภพอย่างสุภาพ

รณภพก็ส่งยิ้มอบอุ่นกลับมาให้เขา

นั่นคือการทักทายกันของทั้งสองคน

เมื่อรษิกาเดินไปถึง รณภพก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองคมสันซึ่งกำลังหันมาและอยู่ห่างออกไป "นั่นใครน่ะ?" เขาถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

รษิกาอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “อ๋อเขาคือ คมสัน กฤษณวรรณ เป็นเพื่อนร่วมงานของฉันที่สถาบันวิจัยและเขายังเป็นแพทย์ดีเด่นอีกด้วย ฉันเคยร่วมงานกับเขาที่ต่างประเทศมาก่อน แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณสองคนเคยเจอกันหรือเปล่านะ”

รณภพพยักหน้ารับทราบ "ขึ้นรถสิ"

ฉันไม่แน่ใจว่าฉันกำลังคิดไปเองหรือเปล่า แต่แววตาของเขาที่มองเธอก่อนหน้านี้ดูแปลกๆ แต่ฉันก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไรที่กำลังรบกวนจิตใจ