หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 449

เมื่อรษิกาเดินไปที่ทางเข้าสถาบันวิจัย เธอก็เห็นคมสันยืนอยู่ที่ข้างประตู

ชายคนนั้นกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เพราะเขาไม่เห็นเธอเข้ามาด้วยซ้ำ เขายืนพิงกำแพงด้วยความมึนงงด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก

รษิกาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณหมอคมสันกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”

เมื่อคำพูดของเธอดังขึ้น คมสันก็มีท่าทางตกใจคิ้วขมวด และเขาก็กลับมามีสติอีกครั้ง จากนั้นจึงยืดตัวตรงมองรษิกา “คุณสองคนคุยกันจบเร็วไปไหม?”

รษิกาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “รณภพกำลังวางแผนที่จะเข้าร่วมการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ของตระกูลดำรงกุลเราเลยคุยกันสั้นๆ และตกลงที่จะไปด้วยกัน”

ในตอนนั้นเอง ดวงตาของคมสันก็เกิดประกายแห่งความอ้างว้าง

เมื่อเขาเห็นรษิกากับรณภพออกไปด้วยกันตอนเที่ยง เขาก็ไม่มีความอยากอาหารเลย เขากินมื้อกลางวันไปแค่สองสามคำก่อนจะขับรถกลับมารอรษิกาที่ประตู

ขณะที่เขากำลังรอ คมสันก็เผลอคิดไปถึงช่องว่างที่มีระหว่างพวกเขา

ยิ่งได้ยินว่ารษิกาจะไปเข้าร่วมงานพร้อมกับรณภพ เขาพบว่าระยะห่างระหว่างพวกเขายิ่งห่างกันมากขึ้นไปเรื่อยๆ

คมสันเก็บงำความทุกข์โศกไว้ในใจและยิ้มให้กับรษิกาอย่างไม่รู้สึกอะไร “ก็ดีแล้วที่คุณสองคนจะไปด้วยกัน จะได้มีเพื่อน”

รษิกาไม่ได้คิดอะไรมาก แค่เดาเอาว่าคมสันคงผิดหวังเพราะไม่สามารถเข้าร่วมงานนี้ได้ เธอตบแขนเขาเพื่อปลอบใจ “อย่าคิดมากไปเลย คุณเองก็มีผลงานที่โดดเด่นมากเช่นกัน เพียงแต่ทางตระกูลดำรงกุลจำกัดจำนวนคนเข้าร่วม ไม่งั้นเราก็ไปด้วยกันได้”

คมสันส่งยิ้มฝืนๆ ให้เธอ โอเคก็เราทั้งคู่ทำงานที่สถาบันวิจัยเดียวกัน เพราะงั้นใครจะร่วมก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเราได้เข้าร่วมด้วยเหมือนกัน”

หลังจากพูดออกไปอย่างนั้น เขารีบขอตัวโดยไม่รอคำตอบจากเธอ และเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

รษิกาไม่เข้าใจเมื่อเห็นคมสันรีบกลับไปอย่างรวดเร็วแบบนั้น แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก รษิกาจึงเดินถือกระเป๋าแล้วกลับไปที่ห้องทำงาน

โรงเรียนคงยังไม่เลิก ถ้าฉันรีบไปรับอชิกับเบนนี่ ฉันก็จะไปทันเวลา นอกจากนั้นฉันยังอยากจะเจอไอวี่จริงๆ สงสัยว่าวันนี้อาการของเธอดีขึ้นหรือยัง

เธอจำได้ว่าการให้งานจะมีขึ้นในอีกสองวัน ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเสี่ยงจริงๆ

หลังจากคิดทบทวน เธอก็ตัดสินใจโทรหาลิสา

ลิสากำลังจะออกไปรับอชิและเบนนี่ ทันใดนั้นเธอก็รับสายถามด้วยความสงสัย “คุณรษิกามีอะไรเหรอคะ? คุณจะรับอชิกับเบนนี่เองไหมคะ?”

ถ้ารษิกาโทรมาเวลานี้เธอนึกถึงเหตุผลอื่นไม่ได้เลย

รษิกาผงะไปชั่วขณะ “เปล่าๆ ฉันแค่... อยากจะบอกเธอว่าอย่าลืมไปรับเด็กๆ นะ”

ลิสาร้องเสียงหลง “ฉันรับพวกเขามาระยะหนึ่งแล้ว จะไปลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไงค่ะ”

รษิกาคิดขึ้นได้ว่าตัวเองค่อนข้างไร้สาระ ไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ตอนที่โทรหาลิสา!