หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 450

หลังจากวางสาย รษิกาก็ลังเลก่อนที่จะขับรถไปที่โรงเรียนอนุบาล

โรงเรียนเลิกเรียนตอนห้าโมงเย็น คุณครูพาเด็กๆ ออกจากห้องเรียนของตนไปอย่างพร้อมเพรียงกันเพื่อรอผู้ปกครองมารับ

อชิและเบนนี่ตามไอรดาไปเข้าแถว ขณะที่เด็กชายมองเธอที่กำลังดูผู้คนอย่างมีความหวัง พวกเขาก็มองหน้ากันด้วยความกังวล

“ดูฉันสิไอวี่ ฉันแปลงร่างเป็นนกได้!” เบนนี่พยายามดึงดูดความสนใจของไอรดา ขณะที่เขาพูด เขาก็ทำนิ้วเป็นรูปนกและเอาให้ไอรดาดู

อนิจจา ไอรดาแค่มองที่มือของเขาอย่างเหม่อลอยก่อนจะหันกลับมามองผู้คนอีกครั้ง เหมือนกำลังมองหาใครสักคน

อาจเป็นการคิดไปเองแต่ไอรดารู้สึกได้ว่า รษิกากำลังมองดูเธออยู่ทว่าไอรดาก็ไม่เห็นเธอ

เมื่ออชิและเบนนี่เห็นว่าไอรดาไม่ใส่ใจที่จะมอง พวกเขาก็ไม่ท้อถอยยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้กำลังใจไอรดา

แม้แต่ตอนที่เลอศิลป์มารับไอรดาก็ยังคงมองหารษิกาอยู่

เมื่อมองดูการกระทำของไอรดา เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เขารู้ว่าไอรดากำลังมองหาใคร แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอดื้อรั้นเช่นนี้

"คุณรษิกา..” ไอรดาคว้ามือเลอศิลป์แล้วตามเขาไปที่รถขณะที่เธอยังคงกวาดสายตามองหารษิกาจากกลุ่มผู้คน

เมื่อเขาได้ยินเสียงของไอรดา เลอศิลป์ก็หยุดเดินและก้มลงมองหน้าเด็กน้อย “ไอวี่ คุณรษิกาไม่ได้อยู่ที่นี่”

ไอรดาทำหน้ามุ่ยและส่ายหัวขณะแสดงสีหน้าจริงจัง “เธออยู่ที่นี่!”

เธอรู้สึกอย่างชัดเจนว่ารษิกากำลังเฝ้าดูเธออยู่

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย

ถึงกระนั้น ก็ไม่มีวี่แววของรษิกา

“พ่อดูให้แล้ว คุณรษิกาไม่ได้มา เรากลับบ้านกันเถอะ” เลอศิลป์อธิบายให้ไอรดาฟังอย่างใจเย็น

เมื่อรถของเลอศิลป์ค่อยๆ ขับออกไป รษิกาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกลับไปที่รถของตัวเอง

ลิสาพาอชิและเบนนี่ไปที่ฟุตบาทเพื่อโบกแท็กซี่ แต่รถของรษิกามาจอดหน้าพวกเขาทันทีที่พวกเขามาถึงริมฟุตบาท

"แม่ครับ!" อชิและเบนนี่กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น

รษิกายิ้มให้พวกเขาและลงไปช่วยพาพวกเขาขึ้นมาบนรถ

แต่ทว่าเด็กชายทั้งสองหยุดยิ้มและมองไปยังทิศทางที่รถของเลอศิลป์ขับไป

แม่มารับเราเสียที แต่ไอวี่ไม่ได้พบแม่

เมื่อดูพฤติกรรมของพวกเขา รษิกาก็พอคาดเดาความคิดของพวกเขาได้คร่าวๆ

เมื่อเห็นว่าเด็กชายทั้งสองพยายามปลอบใจไอรดาอย่างหนักเพียงใด เธอก็รู้สึกสับสนขึ้นมาในหัวใจของเธอทันที