หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 455

เมื่อเห็นว่ารษิกายังคงยิ้มได้ ใบหน้าที่เคร่งเครียดอยู่แล้วของเลอศิลป์กลับเย็นชายิ่งกว่าเดิม เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไปในขณะที่เขาถามว่า “คุณหมอรษิกา ดูเหมือนว่าจะสนิทสนมกับคุณรณภพเป็นอย่างดีเลยใช่ไหมครับ?”

ทั้งจักรภพและรษิกาต่างก็ตกใจที่จู่ๆ เขาก็คำถามแบบกะทันหัน

จักรภพเฉียบแหลมพอที่จะสังเกตเห็นแรงเสียดทานในอากาศจึงปิดปากของเขาสนิท เพื่อให้ปรากฏตัวน้อยที่สุด

หลังจากเงียบไปชั่วขณะรษิกาก็เห็นเลอศิลป์กำลังมองอย่างใจเย็น “ฉันรู้จักรณภพมานานแล้ว เขาดูแลฉันเป็นอย่างดี และฉันก็รู้สึกซาบซึ้งมากที่เขาทำแบบนั้น”

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอเลอศิลป์ก็เม้มปาก “อ๋อ อย่างนั้นเหรอ? มันนานกว่าที่เรารู้จักกันหรือเปล่าล่ะ?” น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความเย้ยหยัน

หัวใจของรษิกาบีบตัวแน่น เธอจึงเผลอมองไปหาจักรภพ

การเลือกใช้คำพูดของเลอศิลป์มากเกินพอที่จะบอกเป็นนัยได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

โชคยังเข้าข้างเธอ เพราะดูเหมือนจักรภพจะมีสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลย ราวกับเขาไม่ได้ยินที่เลอศิลป์พูด

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันกลับไปมองเลอศิลป์ “มิตรภาพของฉันกับรณภพเทียบไม่ได้กับความสัมพันธ์ของฉันกับคุณหรอกค่ะคุณเลอศิลป์”

เมื่อคิดว่ารษิกายังคงพยายามหลีกเลี่ยงการพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เสียงของ เลอศิลป์ก็เต็มไปด้วยความดูถูกขณะที่เขาตอบว่า “คุณหมอรษิกาพูดถูก ผมเคยเจอคุณแค่ไม่กี่ครั้ง จะไปเปรียบเทียบอะไรกับมิตรภาพหลายปีระหว่างคุณกับคุณรณภพได้ยังไงกัน ผมก็แค่สงสัยว่าอชิกับเบนนี่ยอมรับเขามากแค่ไหน?”

เขาพูดในทำนองที่ว่า รษิกาอยากให้รณภพมาเป็นพ่อของลูกสองคนของเธอ

คิ้วของรษิกาขมวดเป็นปมแน่น น้ำเสียงมีความอย่างโกรธชัดเจนเมื่อเธอตะโกนว่า “รณภพกับฉันเป็นแค่เพื่อนกัน ได้โปรดอย่าพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ คุณเลอศิลป์!”

เลอศิลป์หัวเราะเยาะเย้ย เขากำลังจะเถียงกลับ แต่จักรภพจับแขนของเขาแล้วกระแอมเขึ้นเพื่อเป็นการขัดจังหวะ “ฉันคิดว่าคุณปู่ตื่นแล้ว เลอศิลป์เราไปดูเขากันเถอะ”

ก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้โต้ตอบ จักรภพก็คว้าแขนเขาและส่งสัญญาณให้เขาตามขึ้นไปข้างบน

เลอศิลป์เพียงแค่นิ่งเฉยในขณะที่ทำสีหน้าเคร่งขรึม

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจมา

รษิกาทำตัวห่างเหินจากทั้งเขาและไอรดา ยิ่งกว่านั้น เมื่อคืนก่อนเด็กหญิงตัวน้อยต้องเสียใจมากเพราะรษิกา

เลอศิลป์ตั้งใจมาคุยกับรษิกาในนามของไอรดาแต่เขาก็ต้องเสียความรู้สึกเมื่อจักรภพและรษิกาพูดถึงชื่อของรณภพ

ถ้าไม่ใช่เพราะจักรภพที่ขัดจังหวะพวกเขาเอาไว้ เลอศิลป์ก็ไม่รู้ว่าจะมีคำพูดอะไรหลุดออกจากปากของเขาบ้าง

จักรภพเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวบนใบหน้าของเพื่อนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างนายทั้งสองคนเมื่อหกปีที่แล้ว นายต้องใจเย็นกับคุณหมอรษิกาให้มากกว่านี้ ถ้านายอยากให้เธอยอมรับนายน่ะนะ”