หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 456

เลอศิลป์คิ้วขมวดเป็นปมแน่นขณะที่เขาตอบเสียงต่ำ “ก็ได้ ฉันจะควบคุมตัวเองให้ดีที่สุด”

จักรภพถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันไปทางห้องของอัครพล “ฉันคิดว่าตอนนี้คุณปู่น่าจะตื่นแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ บอกตามตรง เขาจะดีใจมากที่ได้พบนายเพราะนายไม่ได้มาเยี่ยมนานแล้ว”

“ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่งมาก” เลอศิลป์พูดขณะที่เขาสบตากับจักรภพ

“แต่นายก็ยังมีเวลาไปเมืองธนาคิมกับคุณหมอรษิกานี่นะ” จักรภพพูดแหย่เล่น

เมื่อเลอศิลป์นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งเครียด “ฉันเพิ่งมีงานที่ต้องไปดูแลที่เมืองธนาคิม”

เลอศิลป์ยิ้มอย่างไร้คำพูด

ชายทั้งสองเดินไปที่ห้องของอัครพล จักรภพเคาะประตู หลังจากได้ยินเสียงของอัครพลจากในห้อง พวกเขาจึงเปิดประตูและเดินเข้าไป

“คุณปู่ครับ เลอศิลป์มาหาครับ” จักรภพพูดกับอัครพลด้วยรอยยิ้มหลังจากเข้ามาในห้อง

“สวัสดีครับ คุณอัครพล” เลอศิลป์ทักทายด้วยความสุภาพ

อัครพลเพิ่งตื่นจากการงีบหลับ เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง

จักรภพรีบเดินไปยื่นมือให้อัครพลในขณะที่เลอศิลป์เติมน้ำลงในแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็เดินไปหาอัครพลและส่งแก้วให้เขา

อัครพลจิบน้ำแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มข้างๆ “ที่บริษัทไม่ค่อยยุ่งแล้วเหรอ?”

เลอศิลป์พยักหน้า “ช่วงนี้ที่บริษัททำงานค่อนข้างช้า เพราะงั้นผมเลยตัดสินใจมาเยี่ยมคุณ ช่วงนี้คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ?”

“ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว พวกคนหนุ่มสาวก็อย่าลืมดูแลตัวเองกันด้วยนะ อย่าทำงานหนักเกินไป” อัครพลพูดด้วยความพอใจ

"ได้เลยครับไม่ต้องเป็นห่วง” เลอศิลป์ให้สัญญา

“การให้คำปรึกษาทางการแพทย์จะเริ่มในสัปดาห์หน้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่แถวชานเมือง คุณเตรียมตัวหรือยัง? เป็นยังไงบ้าง?” ชายชราไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของคนรุ่นหลาน เขามองไปที่รษิกาด้วยสายตาเป็นห่วง

“ฉันเตรียมการส่วนใหญ่ไว้เสร็จแล้วค่ะ เมื่อเร็วๆ นี้ฉันได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับโรคประจำตัวในเด็กด้วย” รษิกาตอบ

หลังจากทราบว่าการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ครั้งล่าสุดที่จัดขึ้นโดยตระกูลดำรงกุลมีกลุ่มเป้าหมายคือเด็กที่มีโรคประจำตัว รษิกาจึงค้นหาบันทึกก่อนหน้านี้เกี่ยวกับโรคโดยเฉพาะ เธอยังวิเคราะห์ประวัติทางการแพทย์ของเด็กๆ ที่ครอบครัว ดำรงกุลเคยให้การรักษา หลังจากศึกษาเอกสารเหล่านั้นรษิกาก็ได้รับความรู้เพิ่มเติม

อัครพลยิ้มอย่างใจดี “ดูเหมือนว่าคุณได้ใช้ความพยายามอย่างมาก แต่อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป คุณเป็นนักเรียนของหาญชัยนะ คุณควรมั่นใจในตัวเองบ้าง”

รษิกาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

อัครพลจึงหันไปมองจักรภพ “ไปเอาจดหมายรับรองในลิ้นชักที่ห้องทำงานมาให้ฉันหน่อย” เขาสั่งจักรภพ

จักรภพพยักหน้าและลุกขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินไปที่บันได เขามองไปที่เลอศิลป์อย่างเป็นกังวล เขากลัวว่าเลอศิลป์จะเริ่มโต้เถียงกับรษิกาถ้าเขาลุกออกไป