หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 463

หลังจากบอกลาลูกๆ แล้ว รษิกาก็ขับไปยังสถานที่ที่การให้คำปรึกษาทางการแพทย์จัดขึ้น

กำหนดการจะเริ่มขึ้นในช่วงสิบโมงเช้า ด้วยความกังวลว่าจะไปสาย รษิกาจึงออกจากบ้านตั้งแต่แปดโมงเช้า

ตั้งแต่เธอกลับมาที่เมืองหัสดิน เธอก็ใช้เวลาส่วนมากอยู่แต่ในเมือง ดังนั้นจึงไม่คุ้นเคยกับถนนตามชานเมืองเลย แม้ว่าจะเปิดระบบนำทางแล้ว เธอก็ยังขับอ้อมไปอ้อมมาหลายครั้ง

เมื่อเธอมาถึงสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็พบว่ามีรถสองสามคันจอดอยู่ข้างนอกแล้ว

ดูเหมือนฉันจะมาถึงช้ากว่าที่คิดไว้

รษิกาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะคว้าจดหมายรับรองของเธอเองและลงจากรถอย่างรวดเร็วเพื่อตรงไปยังทางเข้า

มีคนต่อแถวรออยู่ข้างนอกซึ่งในแถวนั้นมีแต่แพทย์จากส่วนต่างๆ ของประเทศพร้อมกับจดหมายรับรองในมือ และเกือบทั้งหมดเป็นชายวัยกลางคน

เมื่อถึงคิวของรษิกา ชายผู้ที่ดูแลก็เหลือบมองเธอและถามอย่างสุภาพว่า “คุณครับ คุณมาผิดที่หรือเปล่า? ตระกูลดำรงกุลจัดให้มีการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ที่นี่ แน่ใจเหรอว่ากำลัง…”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็ผงะไป จากนั้นเธอก็ตัดบทเขาว่า “ฉันรู้ค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อจะมาร่วมงานด้วย”

ชายคนนั้นมองเธอด้วยความสงสัยและคิดว่ามันดูผิดปกติ

ก่อนหน้านี้ ผู้คนที่เข้ามาที่นี่ต่างก็เป็นชายวัยกลางคนทั้งสิ้น พวกเขาส่วนมากจะมีบุคลิกที่สุขุมและดูดีกันทั้งนั้น

รษิกาไม่ใช่ผู้ชายและไม่ได้อยู่ในวัยกลางคนเลย เธอแตกต่างจากคนที่เหลือมาก

เมื่อเทียบกับคนอื่นแล้ว เธอแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด

ในสายตาของชายที่รับลงทะเบียน เธอดูเหมือนนักแสดงที่มาถ่ายละครมากกว่าแพทย์ที่มาร่วมให้คำปรึกษาทางการแพทย์ฟรีสำหรับเด็ก

แพทย์คนอื่นที่เข้าแถวอยู่ก็มองรษิกาด้วยความสับสนเช่นกัน พวกเขาคิดว่าเธอมาสร้างปัญหาที่นี่

นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กๆ ได้เห็นคนสวยอย่างรษิกา เมื่อเห็นรอยยิ้มที่แสนงดงามของเธอแล้ว เด็กๆ เหล่านั้นก็อดไม่ได้ที่จะเขินหน้าแดง

ในตอนนั้น พนักงานคนหนึ่งก็เดินมาทักทายรษิกา

พนักงานคนนี้แปลกใจที่เห็นรษิกาเหมือนกับชายที่จัดการเรื่องลงทะเบียนไม่มีผิด เขามองไปข้างหลังเธออย่างไม่รู้ตัวเพื่อดูว่ามีกล้องถ่ายละครมากับเธอด้วยหรือเปล่า

รษิกายิ้มอย่างสุภาพและส่งจดหมายรับรองให้เขาอย่างอัตโนมัติ “สวัสดีค่ะ คุณอัครพลแนะนำให้ฉันมาร่วมการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในครั้งนี้ด้วย ก่อนหน้านี้เพื่อนร่วมงานของคุณบอกฉันไว้ว่าจะมีคนพาฉันไปหาคุณเจตนิน รบกวนช่วยนำทางไปหน่อยค่ะ”

เมื่อพนักงานทั้งหลายได้ยินอย่างนั้น เขาก็รับจดหมายไปจากเธอด้วยความสงสัย หลังจากยืนยันตัวตนของเธอได้แล้ว เขาก็หันหลังพาเธอเดินเข้าไปในอาคาร

ระหว่างทาง รษิกาคิดว่าจะได้เจอแพทย์มากมายที่นั่น เพราะเมื่อครู่นี้ที่ด้านนอกก็มีแพทย์มาเข้าแถวรออยู่หลายคน

แต่ในทางกลับกัน เธอไม่ได้เจอใครมากนัก ซึ่งมันดูแปลกมากสำหรับเธอ