หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 505

เด็กๆ ทั้งสองคนกำลังตั้งหน้าตั้งตารอแม่ของพวกเขากลับมาที่บ้าน เวลาผ่านไปไม่นานรษิกาก็กลับมาถึงบ้านในคืนนั้น

เด็กทั้งสองคนวิ่งไปหารษิกาพร้อมกับจ้องหน้าเธอด้วยความหวาดระแวง ขณะที่เธอเดินเข้ามาทางประตู

“เกิดอะไรขึ้น?” รษิกาขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

เบนนี่หันไปมองอชิพลางถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสดใสตามปกติของเขาว่า “แม่ไม่มีความสุขเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็รู้สึกสับสนขึ้นมาทันที “ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้ล่ะ?”

“ก็แม่ขอเปลี่ยนทีมที่โรงเรียนขึ้นมาแบบกะทันหันแต่มันไม่สำเร็จไงครับ…” เบนนี่ตอบกลับไปด้วยความประหม่าขณะที่เขาเม้มปากไว้แน่น

รษิการู้สึกเครียดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงละครเวทีที่เธอจะได้แสดง “ตอนนี้แม่มีความสุขดีเบนนี่ ไม่ได้เสียใจอะไรเลย ลูกเป็นเด็กดีแล้วไปเตรียมตัวกินข้าวเย็นเถอะนะ ไม่ต้องกังวลอะไร”

ถึงแม้ว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนั้นแต่เด็กๆ ก็ยังคงเป็นห่วงเธอ อชิและเบนนี่รอให้เธอถอดเสื้อคลุมออกก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

เมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร รษิกาเห็นอาหารบนจานหลังจากที่เธอเดินไปล้างมือ ซึ่งอชิและเบนนี่ยังคงตักอาหารไว้.oจานของรษิการาวกับมดงานที่กำลังป้อนอาหารให้แก่นางพญามดของพวกมัน

“เอาล่ะเด็กๆ พอได้แล้วจ้ะ แม่ไม่ได้โกรธหรือเป็นอะไรกับลูกทั้งสองคน แม่แค่รู้สึกไม่ดีแทนไอวี่เฉยๆ” รษิกาพูดอธิบายพลางหัวเราะเบาๆ ขณะที่เธอห้ามเด็กๆ ทั้งสองคนให้วางมือลงได้แล้ว

เมื่อเห็นว่าอชิและเบนนี่ทำท่าทางไม่ค่อยเชื่อใจเธอสักเท่าไร รษิกาก็ยิ้มให้กับพวกเขาอย่างจริงใจพร้อมกับตักอาหารที่อยู่บนจานกลับคืนไปที่เดิม “เด็กๆ รู้ไหมว่าแม่ไม่สามารถกินอาหารทั้งหมดนี้คนเดียวได้หรอกนะจ๊ะ?”

เด็กๆ จึงรีบวางมือจากการเติมอาหารในจากของรษิกาทันที แต่พวกเขาก็ยังคงมองเธอด้วยความเป็นกังวลอยู่เป็นระยะๆ

รษิกาไม่เพียงแต่ผิดหวังในการเปลี่ยมกลุ่มเท่านั้น แต่ครูพิมพ์รภายังบอกด้วยอีกว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องของละครเวทีเป็นอันขาด

อชิกับเบนนี่รู้ว่ารษิกาต้องการอยู่ห่างจากเลอศิลป์มากเท่าขนาดไหน ดังนั้นเด็กๆ จึงกังวลว่าที่เธอยอมตกลงเข้าร่วมกิจกรรมเป็นเพราะทำเพื่อพวกเขาเท่านั้น

ทั้งอชิและเบนนี่ใช้เวลาทั้งวันไปกับการโทษตัวเองให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทำไมเลอศิลป์ถึงโทรมาหาฉันในเวลานี้กันนะ?

เอ่อ จริงด้วยสิ ฉันลืมไปเลยว่าต้องซ้อมบท นั้นก็หมายความว่าฉันจะต้องใช้เวลาร่วมกับเลอศิลป์มาขึ้นอย่างนั้นสินะ…

“นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กๆ จะได้ร่วมแสดงละครเวทีนะครับคุณรษิกา ผมคิดว่าคุณก็คงอยากจะให้มันเป็นประสบการณ์และความทรงจำที่ดีแก่พวกเขาใช่ไหม?” เลอศิลป์ยังคงอธิบายต่อไป

โดยธรรมชาติแล้วรษิกาไม่สามารถปฏิเสธคำพูดเหล่านั้นได้เลย “คุณต้องการจะเริ่มซ้อมเมื่อไรล่ะคะ? คุณเลอศิลป์ คุณคงจะยุ่งกว่าฉันมาก เพราะฉะนั้นฉันสามารถจัดการตารางงานของตัวเองให้ตรงกับคุณได้ค่ะ” เธอกล่าวออกมาหลังจากที่หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

“พวกเราสามารถเริ่มซ้อมได้เลยในวันพรุ่งนี้หลังจากลูกๆ ของเราเลิกเรียนครับ ถ้าคุณไม่คิดมากก็ซ้อมที่บ้านของคุณก็ได้นะ” เลอศิลป์ตอบ

กว่าจะซ้อมบทเสร็จคงจะดึก ดังนั้นเลอศิลป์จึงอยากช่วยรษิกาให้เธอสะดวกสบายจากปัญหาที่ต้องรีบกลับบ้านกับลูกๆ

การซ้อมบทละครเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็ไม่สำคัญหรอกว่าจะซ้อมที่ไหน

ด้วยเหตุนี้รษิกาจึงเห็นด้วยกับข้อตกลงของเลอศิลป์โดยทันที