หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 506

เช้าวันรุ่งขึ้น รษิกายุ่งมากกับการทำงานที่สถาบันวิจัย จนกระทั่งกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว

เมื่อเดินเข้าไปข้างในบ้าน เธอก็ยืนอึ้งด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

ฉันจำได้ว่าเราตกลงที่จะซ้อมละครเวทีหลังจากเด็กๆ เลิกเรียนไม่ใช่เหรอ แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะบุ่มบ่ามเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่บอกฉันล่วงหน้าน่ะ…

“แม่ครับ!” อชิกับเบนนี่ร้องเรียกเธอด้วยความตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าเธอถึงบ้านแล้ว จากนั้นพวกเขาก็ดึงมือของไอรดาเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้เธอหันกลับมา

ในตอนแรกสีหน้าของไอรดาค่อนข้างผิดหวัง แต่แล้วดวงตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นทันทีเมื่อเห็นรษิกาปรากฎอยู่ตรงหน้า

“คุณรษิกา!” ไอรดาตะโกนเรียกรษิกาขณะที่วิ่งเข้าไปหาเธอก่อนที่อชิและเบนนี่จะวิ่งเข้าไป

รษิกาลูบหัวไอรดาด้วยความอ่อนโยน เพื่อระงับความรู้สึกกังวลของเธอพร้อมกับถามขึ้นว่า “เธอมาตั้งแต่เมื่อไรล่ะจ๊ะ? ไอวี่”

“เธอกลับบ้านมาพร้อมพวกเราครับ!” อชิและเบนนี่รีบตอบคำถามแม่ของเขาก่อนที่ไอรดาจะทันได้ตอบ

เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าสงสัยของรษิกา อชิกับเบนนี่จึงรีบอธิบายต่ออีกว่า “ไอวี่อยากเจอแม่มากครับ พวกผมก็เลยอนุญาตให้เธอกลับบ้านมาพร้อมกับเรา แต่ไอวี่กลับไม่พอใจนิดหน่อยเพราะแม่กลับบ้านมาช้ามากๆ น่ะครับ”

ไอรดามีความสุขมากที่ได้พบกับรษิกา เธอไม่ได้ยินแม้กระทั่งว่าอชิกับเบนนี่จะพูดอะไร

หัวใจของรษิกาเต็มไปด้วยความสุขเมื่อเห็นไอรดาจ้องมองเธอแบบนั้น “ฉันขอโทษที่ต้องทำให้เธอรอนานเพราะฉันมัวแต่ทำงานนะจ๊ะไอวี่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นไอรดาจึงส่ายหัวทันที

เธอมีความสุขมากต่างหากที่ได้เห็นรษิกา

ก่อนหน้านี้ที่เธอไม่พอใจเป็นเพราะคิดว่ารษิกากำลังหลบหน้าเธออีกครั้ง

ฉันไม่เคยเห็นเด็กๆ วิ่งเข้าไปที่ห้องอาหารด้วยความกระตือรือร้นขนาดนี้มาก่อนเลย… นี่พวกเขากำลังมีความสุขมากๆ เลยใช่ไหมเนี่ย?

ขณะนี้บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัดราวกับป่าช้า

แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนใส่รองเท้าแตะแล้ว แต่เลอศิลป์ก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าท่าทางที่ไร้อารมณ์

จากนั้นรษิกาก็ได้ชำเลืองมองเด็กๆ พร้อมกับพยักหน้าให้เลอศิลป์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาหาร

เด็กๆ หยุดเล่นสนุกกันเมื่อเห็นว่ารษิกามานั่งที่โต๊ะ โดยที่พวกเขาก็เอาแต่จ้องมองเธออยู่เช่นนั้น

เมื่อสังเกตเห็นว่าอชิกับเบนนี่จองที่นั่งให้เธออยู่ข้างๆ ไอรดาแล้ว รษิกาก็เลยเดินไปนั่งลงข้างๆ ไอรดาทันที จากนั้นเธอก็มองออกไปที่ห้องนั่งเล่นโดยไม่รู้ตัวและเห็นว่าเลอศิลป์นั่งอยู่ที่โซฟาคนเดียว

เพราะเขานั่งหันข้าง ดังนั้นเธอจึงมองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนสักเท่าไร

ราวกับว่าเลอศิลป์สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาหันมามองทางที่รษิกานั่งอยู่