หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 516

เมื่อเห็นไอรดาทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเลอศิลป์ รษิกาก็หยุดอย่างรวดเร็วและรั้งเด็กทั้งสองคนที่วิ่งตามอยู่ด้านหลังเธอไว้

“พ่อคะ!” โดยไม่รู้ว่าอารมณ์ของรษิกาได้เปลี่ยนไปแล้ว ไอรดาดึงแขนเสื้อของเลอศิลป์อย่างดีใจ พร้อมพูดว่า “มาเล่นซ่อนหากันก่อนกลับบ้านกันเถอะค่ะ!”

เมื่อเขาก้มลงมองนัยน์ตาของไอรดา เลอศิลป์ก็เปลี่ยนความสนใจไปที่รษิกาด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่าง

ขณะที่เธอสบสายตากับเขา รษิกาก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

เธอเพิ่งตำหนิฝาแฝดที่วิ่งเล่นไปมากับไอรดา แต่ตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าแก๊งชวนเด็กๆ วิ่งเสียเอง

หลังจากความเงียบที่น่าอึดอัด เลอศิลป์ก็พูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มันดึกแล้ว ผมต้องพาไอรดากลับบ้านก่อน”

เขาพูดยังไม่ทนจบก็หันไปหาไอรดาแล้วพูดต่อว่า “เราต้องไปแล้วลูก พรุ่งนี้ค่อยกลับมาใหม่นะ”

แม้ว่าเธอจะพองแก้มเพื่อแสดงให้เขาเห็นถึงความไม่เต็มใจ แต่ไอรดาก็นึกขึ้นได้ว่าเย็นวันนี้เธอเล่นสนุกมากแล้ว หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็แสดงความยินยอมโดยการจับมือพ่อของเธอ

เมื่อเธอไปถึงประตูพร้อมกับเลอศิลป์ ไอรดาก็หันหลับมาและโบกมือให้รษิกาด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจมากนัก “ลาก่อนนะคะคุณรษิกา ลาก่อนนะอชิ เบนนี่”

รษิกาเองก็บอกลาเด็กหญิงตัวน้อยเช่นกัน “เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ!”

ทันใดนั้นเอง เลอศิลป์มองลงมาที่ไอรดาและทำให้ทุกคนประหลาดใจกับคำพูดถัดไปของเขา “ไปกันเถอะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราจะมาเล่นซ่อนหากับคุณรษิกากันใหม่นะ”

แค่พูดถึงเกมส์ก็ทำให้ไอรดายิ้มอย่างมีความสุขจนล้นออกทางสายตา

สำหรับรษิกานั้น น้ำเสียงและคำพูดของเลอศิลป์ก็ทำให้เธอหน้าแดงเล็กน้อย

หลังจากเฝ้ามองดูรถของเขาขับผ่านไปไกลแล้ว รษิกาก็พาเด็กๆ กลับเข้าไปในบ้าน

เย็นวันรุ่งขึ้น เธอไปรับพวกเขาที่โรงเรียนตามที่ได้ให้สัญญาไว้

เมื่อมาถึงทางเข้าของโรงเรียน เธอเห็นเด็กทั้งสามคนยืนอยู่หน้าครูพิมพ์รภา แม้ไม่ได้ยินเสียงที่พวกเขาพูดคุยกัน แต่สิ่งที่เธอเห็นได้ชัดคือไอรดาหัวเราะอย่างสนุกสนาน

รษิกาจับมือของไอรดาไว้ ก่อนจะบอกลากับครูพิมพ์รภา และพาเด็กๆ ไปที่รถของเธอ

ขณะที่เด็กๆ ปีนขึ้นไปบนเบาะหลังอย่างเชื่อฟัง พวกเขารู้สึกราวกลับว่าพวกเขาได้ย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่ไอรดาอาศัยอยู่กับพวกเขา ข้อแตกต่างเพียงข้อเดียวคือ ตอนนี้เธอสามารถโต้ตอบกับพวกเขาได้ตามปกติ ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขามีพลังมากขึ้น

ดังนั้น รถที่เต็มไปด้วยเสียงที่น่าตื่นเต้นของพวกเขาก็ทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นเป็นพิเศษ

เมื่อรษิกามองผ่านกระจกหลังเห็นว่าพวกเขาหยอกล้อกันอยู่ที่เบาะหลัง รอยยิ้มอันอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาเลอศิลป์ แต่กลับมีสายเรียกเข้าจากเขาแทน

รษิการับสาย

“วันนี้คุณจะไปรับอชิกับเบนนี่ไหม? ผมกำลังติดธุระอยู่ตอนนี้ ถ้าคุณไปรับได้ ช่วยพาไอวี่กลับไปที่บ้านของคุณด้วยได้ไหมครับ?”

เสียงเข้มๆ ของเลอศิลป์ดังขึ้นทันที หลังจากที่เธอรับสาย

แม้ว่าคำพูดของเขาจะสอดคล้องกับความตั้งใจของเธอ แต่เธอก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา