หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 517

ในตอนนั้น ก่อนที่รษิกาจะมีโอกาสตอบกลับ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ถ้าคุณไม่สะดวก ผมจะส่งครรชิตไปรับแทน”

เมื่อเรียกสติกลับคืนมา รษิกาก็สงบอารมณ์ลงและตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ไอวี่อยู่บนรถของฉันแล้ว ฉันกำลังจะโทรไปบอกคุณอยู่พอดี”

คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของเขาผ่อนคลายลง “ขอบคุณนะครับ แต่ตอนนี้ผมคงต้องวางสายแล้ว”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้ตอบกลับ เลอศิลป์ก็วางสายไปเสียก่อน

เธอได้ยินเพียงเสียงตัดสาย

หลังจากเว้นระยะไปไม่กี่วินาที รษิกาก็วางโทรศัพท์ของเธอไว้ข้างๆ ถึงอย่างนั้นก็ตาม เสียงของเลอศิลป์ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

เธอไม่แน่ใจว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่มันรู้สึกเหมือนว่าเขาอบอุ่นต่อเธอมากขึ้น หลังจากที่ใช้เวลาสองวันที่ผ่านมาให้การซ้อมละครด้วยกัน

ในความเป็นจริง บางครั้งเธออาจจะถูกหลอกให้คิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน และนั่นคือความรู้สึกที่เธอเคยรู้สึกในช่วงเวลาที่ผ่านมา

มันน่าเสียดายที่เมื่อคิดถึงศศิตาซึ่งเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้เธอหวนคืนสู่ความเป็นจริง

“แม่ครับ” ด้วยความสงสัยที่เห็นว่าเธอไม่ขับรถออกไปเสียที เด็กๆ จึงเรียกเธอ

รษิกาค่อยๆ รวบรวมความคิดของเธอ พึมพำตอบก่อนจะขับรถกลับบ้าน

เมื่อพวกเขามาถึงบ้าน อาหารเย็นที่ลิสาเตรียมไว้ก็รอพวกเขาอยู่แล้ว

ทันทีที่ลิสาเห็นพวกเขาแค่สี่คน เธอก็รู้สึกประหลาดใจ “คุณเลอศิลป์อยู่ไหนหรอคะ?”

เธอคยทานอาหารเย็นร่วมกับเขาในช่วงสองวันที่ผ่านมา ลิสารู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นแค่ไอรดา แต่ไม่เห็นเลอศิลป์

เมื่อเธอมองไปข้างหลังของพวกเขาเพื่อเช็คดู ก็ยังคงไม่เห็นเลอศิลป์อยู่ตรงนั้น

จากนั้นลิสาจึงมองรษิกาด้วยความสงสัย ราวกับว่าเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวนี้ไปเสียแล้ว

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของลิสา รษิกาก็ขมวดคิ้ว แต่ก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าความรู้สึกหงุดหงิดของเธอมันไม่เป็นไปอย่างที่คิด ในเวลาเดียวกันนั้นเอง อารมณ์ของเธอก็จมดิ่งลงด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ เธอพูดออกไปว่า “เขา… ยุ่งกับงานอยู่น่ะ”

เมื่อรู้สึกถึงความไม่เต็มใจของแม่ เบนนี่จึงเอียงหัวด้วยความสับสน

ในเมื่อแม่ไม่ชอบพ่อ แล้วทำไมแม่ถึงยอมรอที่จะทานอาหารเย็นพร้อมพ่อกันล่ะ?

โดยไม่สนใจว่าเบนนี่คิดอะไรอยู่ในใจ เธอจึงรอให้พวกเขาล้างมือเสร็จก่อน ก่อนที่จะพาพวกเขาออกจากห้องน้ำ ในตอนนั้นเองที่พวกเขาได้ยินเสียงเคาะประตู

ทุกคนสามารถเดาได้ว่าเลอศิลป์มาถึงแล้ว

ด้วยความคิดนั้น รษิกาจึงแสดงออกอย่างห่างเหิน ขณะที่เธอเปิดประตูให้

เมื่อเธอทำเช่นนั้น เธอก็ได้รับการต้อนรับจากสายตาของเลอศิลป์ในชุดสูทและเนกไทที่ผูกไว้อย่างเรียบร้อย เขาดูราวกับว่าเขาเพิ่งเสร็จจากการประชุมและยังดูมีรังสีความมีอำนาจลอยอยู่ในอากาศด้วย

หลังจากที่ตกตะลึงกับรูปลักษณ์ของเขาชั่วครู่ รษิกาก็หลีกทางให้เขาพร้อมพูดว่า “เชิญค่ะ”

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านเธอเข้าไปยังห้องนั่งเล่น