หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 519

เมื่อได้ยินคำพูดของเลอศิลป์ รษิกาที่กำลังขมวดคิ้วก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัว

เสียงเข้มของเลอศิลป์ดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเราไม่ซ้อมกันก่อน แล้วผมบังเอิญจูบคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ คุณจะมาหาว่าผมเอาเปรียบคุณไม่ได้นะ”

รษิกาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

แล้วเธอก็เชื่อว่าคนอย่างเลอศิลป์สามารถสร้างสถานการณ์ขึ้นมาได้ทุกอย่าง

“อีกอย่าง เราทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้เป็นนักแสดงมืออาชีพ ถ้าเราไม่ฝึกซ้อมกันแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าควรยืนมุมไหนเพื่อให้ได้จูบที่สมจริง” เลอศิลป์ที่รับรู้ได้ถึงความหวั่นไหวของเธอยิ่งพูดกดดันอย่างใจเย็น ทำให้รษิกาเองก็เริ่มลังเลในเรื่องนี้ขึ้นมา

เธอยอมรับว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมีเหตุผล อีกทั้งการฉลองวันครบรอบก็ใกล้จะมาถึงแล้วในอีกไม่กี่วัน ดังนั้นเธอจึงต้องอยู่ใกล้ชิดเขาไปอีกหลายวันถ้าพวกเขายังต้องซ้อมการแสดง

ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดและลังเล เสียงแหลมๆ ของไอรดาก็ดังขึ้น “ทำไมเราถึงซ้อมทุกฉากยกเว้นฉากนี้ล่ะคะ?”

เธอมองรษิกาด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา

เมื่อรษิกาเห็นความสับสนใจดวงตาของไอรดา เธอก็ถอนหายใจ “ก็ได้ เราจะซ้อมฉากนั้นด้วย”

หลังจากยอมจำนน รษิกาก็หันไปมองหน้าเลอศิลป์

เธอเห็นว่าเขาไม่แสดงท่าทีมีส่วนร่วมใดๆ ราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นก็เพียงเพื่อประโยชน์ในการฝึกซ้อมเท่านั้นจริงๆ

รษิกาเบือนหน้าหนีพลางภาวนาว่าขอให้เป็นเธอที่จินตนาการมากเกินไปเอง

เนื่องจากทุกฉากที่แล้วมาผ่านการซ้อมมาแล้วหลายครั้ง รษิกาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเริ่มซ้อมฉากจูบทันที

เด็กๆ พาเธอไปที่โซฟาและให้เธอนอนลง

แต่เมื่อรษิกาไม่ขยับเขยื้อน ไอรดาก็ย้ำกับเธอว่า “คุณรษิการีบนอนลงสิคะ!”

รษิกาจ้องมองใบหน้าที่สุดแสนจะตื่นเต้นของเด็กๆ จากนั้นก็หันไปมองเลอศิลป์ที่กำลังรออยู่ เธอหมดหนทางที่จะต่อสู้กับเรื่องนี้

ทันใดนั้น ลมหายใจของเลอศิลป์ก็หยุดลงที่จุดๆ หนึ่งโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เมื่อรษิกาลืมตาขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอก็พบว่าใบหน้าที่น่าหงุดหงิดของเขาก็ทักทายเธออยู่ตรงหน้า

“คุณรษิกา คุณไม่ต้องประหม่าขนาดนั้นหรอก ผมจะรักษาคำพูดที่บอกว่าจะไม่เอาเปรียบคุณ” เสียงเลอศิลป์ฟังดูค่อนข้างเย็นชา ทำให้รษิกาถึงกับตกตะลึง

ในขณะเดียวกัน เด็กๆ ก็เริ่มส่งเสียง

“แม่ เจ้าหญิงนิทราไม่ขมวดคิ้วนะ!”

“คุณรษิกา อย่าเปลี่ยนสีหน้าคุณแบบนั้นสิคะ เพราะคุณกำลังหลับอยู่!”

หลังจากที่โดนเด็กๆ เตือนสติ เธอก็มองหน้าเลอศิลป์ที่กำลังดูไม่พอใจนัก ก่อนที่จะค่อยๆ หลับตาลงด้วยความประหม่า