หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 520

“หลับตาสิ” เลอศิลป์สั่งเธออีกครั้ง

เปลือกตาเธอกระพือเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆ หลับตาตามคำสั่ง

เธอรู้สึกกระวนกระวายเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของชายที่อยู่ใกล้ๆ แต่เธอก็พยายามจิกมือตัวเองไว้เพื่อสงบสติอารมณ์

เด็กน้อยทั้งสามต่างก็เฝ้าดูขณะที่เลอศิลป์เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้รษิกามากขึ้นเรื่อยๆ และในขณะที่ริมฝีปากเขากำลังจะสัมผัสเธอ เลอศิลป์ก็ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่จะเอียงหัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการสร้างภาพลวงตาในการจูบ

รษิการู้ว่าเลอศิลป์ชะงักและขยับหน้าเขาออกไป เธอจึงกลั้นหายใจและรออยู่พักหนึ่ง แต่ชายคนนั้นก็ไม่ถอยห่างไปจากเธอ

มันเงียบงันเสียจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของเลอศิลป์

รษิกาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอค่อยๆ ลืมตาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับพบชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าอันงดงามของเขาทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ

เมื่อตั้งสติได้ เธอก็ใช้มือผลักที่หน้าอกเขาเพื่อหยุดไม่ให้เขาเข้าใกล้เธอไปมากกว่านี้ “แค่จูบธรรมดาๆ อย่าลืมถอยกลับไปยืนตัวตรง เพราะเจ้าหญิงนิทราจะต้องฟื้นตื่นขึ้นมา”

ดวงตาเลอศิลป์เคร่งขรึมในขณะที่จ้องมองหน้าเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ค่อยๆ ยืดหลังไปยืนตัวตรงและยิ้มให้รษิกาอย่างทำตัวไม่ถูก “ขอบคุณที่ช่วยเตือนนะคุณรษิกา”

รษิกาหลบสายตาลงพร้อมกับลุกขึ้นยืน “วันนี้พอแค่นี้ก่อน เพราะนี่ควรเป็นฉากจบของละครเรื่องนี้”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปหาเด็กทั้งสามคน โดยทิ้งเลอศิลป์อยู่บนโซฟาเพียงลำพัง

เลอศิลป์พอใจกับความคืบหน้านี้มาก

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ใส่ใจที่รษิกาทำตัวห่างเหินกับเขาอีกครั้ง

ดังนั้น เขาจึงแปลกใจมากที่ไอรดามีความคิดแบบนั้น การทำให้รษิกาชอบไอวี่นั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่การทำให้เธอชอบฉันนั้น…

เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะตัวเองเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อหกปีที่แล้วที่รษิกาจากเขาไปโดยไม่บอกกล่าว มันจึงไม่ง่ายเลยที่จะเอาชนะใจเธอได้อีกครั้ง

เมื่อสังเกตเห็นความลังเลใจของเขา ไอรดาก็กำหมัดแน่นพร้อมกับถามอย่างกระวนกระวายว่า “คุณรษิกาจะหลบหน้าพวกเราอีกไหมคะ?”

เลอศิลป์เงยหน้าขึ้นมองลูกสาวพลางตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถของลูกเลย”

ไอรดาเป็นจุดอ่อนของรษิกาเสมอ และเลอศิลป์ก็รู้ดีว่าที่เธอรักษาระยะห่างจากไอรดานั้นเป็นเพราะเขา

เมื่อได้ยินคำตอบนั้น ไอรดาก็เม้มปากพร้อมกับชูกำปั้นขึ้น “ได้ค่ะ! หนูจะพยายามให้เต็มที่เลย!”