หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 521

หลังจากฝึกซ้อมกันมาหลายต่อหลายวัน ในที่สุดวันศุกร์ก็มาถึง

เมื่อรษิกาไปรับเด็กๆ ในตอนเย็น เธอก็เห็นเด็กๆ หอบเสื้อผ้ากองโตเต็มอ้อมแขน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“แม่ดูสิ! นี่คือเสื้อผ้าของพวกเรา!” เบนนี่อวดชุดให้แม่เขาดูในขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามา

รษิกาพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ ก่อนที่จะรับเสื้อผ้ามาจากลูกๆ

ในขณะเดียวกัน ไอรดาก็กำลังยืนรออยู่อีกฝั่งหนึ่งพร้อมกับถือเสื้อผ้าสองชุด โดยชุดหนึ่งเป็นของตัวเธอเอง และอีกชุดหนึ่งเป็นของเลอศิลป์

ไอรดามีร่างกายที่อ่อนแอ ทำให้เธอหอบทั้งเสื้อผ้าและกระเป๋าเป้ของเธอไม่ไหว

เมื่อรษิการับชุดมาจากอชิและเบนนี่ เด็กชายทั้งสองคนก็รีบวิ่งเข้าไปหาไอรดาเพื่อช่วยเธอถือเสื้อผ้า

ไอรดาจึงส่งเสื้อผ้าให้พวกเขาด้วยความซาบซึ้งใจก่อนที่จะกล่าวขอบคุณพวกเขา

จากนั้นเด็กๆ ทั้งสามคนก็ไปยืนเรียงกันหน้ารษิกาเพื่อรอให้เธอพาพวกเขาไปที่รถ

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา รษิกาจะพาพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันเสมอ และไอรดาคิดว่าวันนี้ก็ยังจะเป็นเช่นนั้น

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ ตื่นเต้นกันมาก รษิกาจึงโน้มตัวไปข้างหน้าพลางลูบหัวไอรดาและพูดอย่างเคอะเขินว่า “พรุ่งนี้เป็นวันแสดงจริง วันนี้เราจึงไม่ซ้อมกันแล้ว”

คำตอบนั้นทำให้ไอรดาประหลาดใจ เด็กหญิงตัวเล็กถึงกับก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง

เนื่องจากวันนี้ไม่มีการซ้อม ไอรดาจึงจะไม่ได้ไปเล่นกับอชิและเบนนี่ที่บ้านรษิกาเฉกเช่นเคย

หัวใจรษิกาอ่อนระทวยเมื่อเธอเห็นว่าไอรดาดูผิดหวังเพียงใด เธอมองเด็กหญิงพร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “แต่ไอวี่จ๊ะ หนูไปรอพ่อหนูที่รถของพวกเราได้นะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็ยืดตัวตรงพร้อมกับยื่นมือให้ไอรดา

แม้จะยังอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ไอรดาก็คว้ามือรษิกาพร้อมกับขึ้นรถของเธอทันที

ไอรดาอดไม่ได้ที่จะมองรษิกาด้วยสายตาเว้าวอนเหมือนลูกหมาน้อยตัวหนึ่ง

เนื่องจากรษิกาหันหลังให้ไอรดา เธอจึงไม่ได้เห็นสีหน้าและแววตาของเด็กหญิงตัวน้อย และพูดต่อว่า “ไอวี่อยู่นี่ คุณพาเธอกลับบ้านได้แล้ว เพราะฉันก็จะพาลูกๆ ฉันกลับบ้านเหมือนกัน”

ทันใดนั้น เสียงของชายข้างหลังก็ดังขึ้น “ขอให้ไอวี่ไปนอนค้างที่บ้านคุณเถอะนะ”

รษิกาถึงกับผงะกับคำขอ

“ผมคงช่วยเธอแต่งหน้าแต่งตัวไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้ก็คือวันแสดงแล้ว ผมจะสบายใจมากถ้าคุณช่วยพวกเขาเตรียมการทุกอย่างที่บ้านคุณ เพราะผมเกรงว่าทุกคนที่โรงเรียนคงจะยุ่งและวุ่นวายมาก” เลอศิลป์อธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

เมื่อได้ฟังเหตุผลของเขา รษิกาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดเธอก็ยอมตกลงตามที่เขาขอแต่โดยดี

เมื่อรู้ว่าเธอจะได้ไปนอนที่บ้านรษิกา ไอรดาก็ยิ้มจนแก้มปริ

หลังจากยื่นชุดของเลอศิลป์ให้เจ้าตัว พวกเขาก็กล่าวลากันก่อนที่จะขับรถกลับบ้าน