หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 533

ขณะที่เลอศิลป์กับไอรดากำลังเดินทางกลับ หน้าของไอรดาก็แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด

เธอดีใจที่รษิกาได้ไปเที่ยวน้ำพุร้อนกับพวกเขา

อย่างไรก็ตาม ท่าทีของรษิกาทำให้เธอรู้สึกว่ารษิกาจะหนีหน้าพวกเขาเหมือนที่ผ่านมาอย่างแน่นอน

เมื่อเธอคิดแบบนั้น เธอก็เริ่มรู้สึกเศร้าใจ

เลอศิลป์เองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน พอนึกถึงท่าทีของรษิกาหลังจากนั้น สีหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

ไอรดารู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมากเมื่อพวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์

ระหว่างทานอาหารเย็น เธอก็คอยเหลือบมองเลอศิลป์เป็นระยะๆ โดยหวังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาบ้าง

ท้ายที่สุดแล้ว ความตั้งใจของรษิกาก็คือการหนีหน้าเลอศิลป์

แววตาของไอรดาแสดงความน้อยใจอยู่ไม่น้อย

เมื่อสังเกตเห็นการแอบมองของไอรดา ในที่สุดเลอศิลป์ก็เลิกคิ้วแล้วตักอาหารใส่ในจานของเธอ

ความโกรธเคืองในแววตาของไอรดาแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน

“ไอวี่ ทำไมลูกถึงอยากให้คุณรษิกาไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนด้วยกันล่ะ?” เลอศิลป์ถามเสียงเข้ม

ไอรดาเม้มปากแล้วพูดออกไปอย่างจริงจัง “ก็หนูอยากอยู่กับคุณรษิกา!”

เลอศิลป์พยักหน้ารับทราบ เขานึกถึงการแสดงของไอรดาเมื่อสองสามวันก่อนแล้วก็อมยิ้ม “ถ้างั้นหนูอยากสนิทกับคุณรษิกามากขึ้นใช่ไหม?”

ไอรดาตอบเสียงดังโดยไม่ลังเล “ใช่!”

“แล้วลูกจะต้องนอนกับคุณรษิกาในช่วงวันหยุดที่น้ำพุร้อน ลูกจะโอเคไหม?” เลอศิลป์มองหน้าไอรดา

ไอรดาพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

รษิกาตัวหอมแล้วก็น่ามอง นอกจากนี้เธอยังเล่านิทานก่อนนอนให้ไอรดาฟังอีกด้วย เธอเป็นคนโปรดที่ไอรดาอยากนอนด้วย

คุณรษิกายอมไปที่บ่อน้ำพุร้อนด้วยกันก็เพียงเพราะว่าเธอสงสารฉันแหละ

เห็นได้ชัดเจนว่าเธออยากอยู่ห่างจากคุณพ่อ และที่เธอยอมมาซ้อมละครเวทีก็เป็นเพราะว่าเธอไม่มีทางเลือก

คราวนี้เธอก็คงจะยังรักษาระยะห่างจากเราอยู่...

ตอนที่ฉันชวนคุณรษิกา เธอยอมตกลงว่าจะมาด้วยกันก็ตอนที่ฉันกำลังจะร้องไห้เท่านั้น

ไอรดายังจำความรู้สึกตอนที่รษิกาหลบหน้าเธอได้ดี พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอก็รู้สึกเศร้า

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและพูดออกไป “นั่นก็ขึ้นอยู่กับลูก”

พ่อก็พูดเหมือนเดิม

ไอรดาทำหน้ามุ่ย ช่วงนี้ฉันก็พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว แต่คุณรษิกาก็ยังคงต้องการหนีหน้าเราหลังจากแสดงละครเวทีเสร็จ

มันขึ้นอยู่กับพ่ออย่างชัดเจนเลยนะ! ฉันไม่ใช่คนที่คุณรษิกาไม่ชอบ

พอคิดอย่างนั้น ไอรดาก็ไม่เห็นด้วยกับเลอศิลป์ เธอกลับจ้องไปที่เขาด้วยความขุ่นเคือง

ความรู้สึกภายในของเธอปรากฎขึ้นทั่วทั้งใบหน้าของเธอ

พอมองดูสีหน้าของไอรดา เลอศิลป์ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาพยักหน้าแล้วพูดออกไป “โอเค พ่อจะทำให้ดีที่สุดเช่นกัน ตกลงไหม?”

จากนั้นไอรดาก็พยักหน้าด้วยความพอใจ