หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 534

เช้าตรู่ของวันหยุดสุดสัปดาห์นั้น รษิกาเพิ่งตื่นตอนได้ยินเสียงเคาะประตู

เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าเป็นอชิกับเบนนี่มาปลุกเธอ เธอขยี้ตาแล้วปล่อยให้พวกเขาเข้ามาในห้อง

เมื่อประตูเปิดออกโดยไม่คาดคิด เธอเห็นเด็กทั้งสามคน ไอรดากับพวกเด็กผู้ชายยืนอยู่ที่ประตู ไอรดาสวมกระโปรงสีชมพูและสะพายกระเป๋าใบเล็ก ดูน่ารักเป็นพิเศษ

พอเห็นไอรดา รษิกาก็ตกใจ เธอคิดว่าตัวเองเห็นภาพหลอน เพราะเมื่อคืนก่อนเธอนอนหลับไม่สนิท

คืนก่อนหน้านี้ รษิกาครุ่นคิดเรื่องที่เธอกำลังจะไปพักผ่อนที่บ่อน้ำผุร้อนกับเลอศิลป์ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน

แม้ว่าเธอจะหลับไปแล้ว แต่เธอก็หลับไม่สนิทและรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองตกอยู่ในความฝันตลอดเวลา

ในตอนนั้นจิตใจของเธอยังคงมัวหมองอยู่

“คุณรษิกา!” ไอรดาส่งเสียงแหลมๆ ทักทายเธอจากตรงประตู

ในที่สุดรษิกาก็ตั้งสติได้และมั่นใจแล้วว่าไอรดายืนอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ

“ไอวี่...” รษิกาลุกจากเตียงเดินไปหาไอรดาแล้วมองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณ เธอไม่เห็นเลอศิลป์อยู่แถวนั้นด้วย "ทำไมหนูถึงมาอยู่ตรงนี้? พ่อหนูไปไหนล่ะ?”

ไอรดาชี้ไปข้างล่าง “พ่อรออยู่ข้างล่างค่ะ!”

รษิกาหน้าแดงเล็กน้อย

พวกเขาตกลงกันว่าจะไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยกัน แต่เธอดันเพิ่งจะตื่นตอนที่เลอศิลป์มาถึงแล้ว

ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาคงรู้สึกอับอายอย่างแน่นอน

อชิกับเบนนี่อธิบายให้ฟัง “เราได้ยินเสียงเคาะประตูแล้วก็เห็นไอวี่ เราก็เลยพาเธอขึ้นมา!”

ส่วนเลอศิลป์นั้น พวกเด็กผู้ชายทำเป็นไม่สนใจเขา เพราะรู้ว่าเขาจะตามเข้ามาเอง

ตอนที่เธอกำลังล้างหน้า ก็สังเกตเห็นร่องรอยคล้ำรอบๆ ดวงตาตัวเอง เธอก็เลยแต่งหน้าเบาๆ เพื่อปกปิดร่องรอยนั้น หรือว่าฉันปกปิดได้ไม่เนียนเหรอ?

เลอศิลป์พูดเสริมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “จะแปดโมงแล้ว”

มือที่อยู่ใต้ตาของเธอแข็งทื่อ ระงับความเขินอายของตัวเองเอาไว้ เธอตอบออกไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษที่ให้พวกคุณรอ”

พอเห็นท่าทีของผู้หญิงคนนั้นแล้ว เลอศิลป์ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับและไม่ได้พูดอะไรต่อ

ในที่สุดรษิกาก็เดินลงมาที่ห้องนั่งเล่น เธอนั่งตรงโต๊ะอาหารและไม่ได้ยินคำพูดใดๆ จากเลอศิลป์อีก เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เด็กๆ เริ่มตักอาหารใส่จานของเธอทันทีที่เธอนั่งลง

พอเห็นว่าไอรดาทานข้าวกับเธอและลูกๆ รษิกาก็ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “ไอวี่ เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวเหรอ?”

ไอรดาพยักหน้าเบาๆ

เธอตื่นเต้นมากที่จะได้เจอรษิกา จนบอกให้เลอศิลป์รีบไปทันทีที่เธอลุกจากเตียง