หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 542

หลังอาหารเย็น ผู้คนจํานวนมากก็มุ่งหน้าไปยังชายหาดเพื่อรอดูการแสดงดอกไม้ไฟ

ระลอกคลื่นบนผิวน้ำทะเลที่ส่องสว่างสะท้อนไหวด้วยแสงของดวงจันทร์ที่เปล่งประกายแวววาว มันคือภาพของความเงียบสงบที่สมบูรณ์แบบ

แม้ว่าชายหาดจะค่อนข้างแน่นไปด้วยผู้คน แต่ก็มีเสียงรบกวนไม่มากนัก

ผู้คนต่างนั่งล้อมวงและดื่มด่ำกับการสนทนากันอยู่เงียบๆ

มือข้างหนึ่งของรษิกาจับไอรดาและอีกมือหนึ่งจับเบนนี่ เธอเดินลอดผ่านฝูงชนในขณะที่เลอศิลป์เดินอยู่ด้านหลังของพวกเขา

เมื่อถูกล้อมรอบด้วยคนจํานวนมาก รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเด็กๆ และหวังว่าจะหาจุดเงียบๆ สำหรับพวกเขาได้

การที่ชายหาดมีคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นั้นทําให้เลอศิลป์กังวล เขาเรียกทั้งสี่คนข้างหน้าเขา "มาหาพ่อ ไอวี่"

เขาคอยระวังการพาเด็กๆ เดินของรษิกา และกลัวว่าเบนนี่ซึ่งอยู่ริมสุดจะหลงไปในฝูงชน

ไอรดาไม่อยากจะทำตามที่เขาบอก มันเห็นได้ชัดจากสีหน้าของเธอ เธอจับมือของรษิกาอย่างรวดเร็วและไม่ยอมปล่อยมือออก

เลอศิลป์ดูเครียดขึ้นเล็กน้อยและย้ำสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ว่า "คนเยอะเกินไปแล้ว มาหาพ่อมา เดี๋ยวพ่อจะพาไปเอง"

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ส่ายหัวอย่างดื้อรั้นเพราะเธออยากจะอยู่ใกล้ๆ รษิกากับพวกเด็กผู้ชาย

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินต่อไปไม่ได้แล้ว รษิการู้สึกว่าเธอเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผิดหวัง "เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง แค่ช่วยดูเราไว้จากด้านหลังนะ" เธอกล่าวด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน

เมื่อได้ยินรษิกาพูดดังนั้น ไอรดาก็ยิ้มกว้าง

เลอศิลป์ไม่พอใจนักและเขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะโอนอ่อนผ่อนตาม

ระหว่างทางเลอศิลป์ยังคงก้าวไปพร้อมกับสี่คนตรงหน้าเขา ตาเขาจดจ่อและระมัดระวังว่าเด็กๆ จะไม่หลงออกไปจากกลุ่ม

"รับของเล่นให้เด็กๆ ไหมครับคุณนาย คุณผู้ชาย!" คนขายของเล่นปรี่เข้ามาและพยายามขายของให้แก่พวกเขา

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเธอกําลังจะพาเด็กๆ เดินต่อไป เธอก็ได้ยินเสียงเหมือนเด็กที่หัวเสียของอชิ "แม่!"

เธอเครียดขึ้นทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงของเด็กชาย

"เบนนี่หายไปแล้วแม่!" อชิจับมือเธอด้วยฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขา

เขาจําได้อย่างชัดเจนว่าเขาจับมือน้องชายของเขา แต่เมื่อมองย้อนกลับไปเขาไม่รู้ว่าน้องชายหายไปเมื่อไร

หัวใจของรษิกาเต้นแรง เธอหยุดเดินเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอระงับความขุ่นเคืองที่เธอรู้สึกอยู่ข้างในและถามอชิทันทีว่า "ใจเย็นๆ ก่อนนะตอนนี้ ลูกช่วยบอกแม่ได้ไหมว่าเบนนี่หายไปตอนไหน?"

อชิตัวสั่นจากการตําหนิตัวเอง เด็กชายที่วิตกกังวลส่ายหัว "ผมไม่รู้ครับ..."

ใบหน้าที่กังวลของอชิตัวน้อยๆ ทําให้รษิกาหน้าซีดด้วยความวิตก

"ผมคิดว่ามันน่าจะเกิดขึ้นตอนที่ผมกําลังคุยกับผู้ชายคนนั้นที่ตรงโน้น" เสียงของเลอศิลป์ดังขึ้นมาจากข้างๆ เธอ