หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 543

รษิกาหันไปมองเขาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

"ตอนนั้นผมจับตาดูพวกเขาอยู่ เบนนี่ยังอยู่ที่นั่นก่อนที่ผมจะคุยกับคนขายของคนนั้น" เลอศิลป์กล่าว

นั่นอาจเป็นไปได้ว่าเบนนี่ไม่สามารถหลงไปไหนได้ไกลมาก

"ฉันจะไปดูรอบๆ" รษิกาที่กำลังวิตกพูดด้วยความกังวล

"ผมไปด้วย!" อชิรีบพูดขึ้น

ด้วยความรู้สึกที่ต้องรับผิดชอบที่เขาคลาดสายตาจากน้องชาย เขารู้สึกว่าเขาจําเป็นที่จะต้องช่วยตามหา

เมื่อเห็นว่าอชิและรษิกากระวนกระวายใจ ไอรดาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า "หนูก็อยากไปด้วย!"

ไม่มีเวลาให้มานั่งคิด รษิกาจึงนําเด็กๆ ออกค้นหา

เมื่อพวกเขาเดินออกไปได้เพียงสองก้าว เลอศิลป์ก็เข้ามาห้ามพวกเขาไว้ "พาเด็กๆ ไปรอข้างนอก ผมจะไปหาดูรอบๆ เอง"

รษิกาอยากจะปฏิเสธข้อเสนอนั้น

"เบนนี่หายไปแล้วและที่นี่ก็แออัด คุณไม่อยากให้อชิกับไอวี่หายไปอีกใช่ไหม?" เลอศิลป์พูดอย่างจริงจัง

รษิกาลังเลเมื่อได้ยินดังนั้น

เลอศิลป์พูดปลอบใจเธอด้วยน้ําเสียงหนักแน่นว่า "การมาเที่ยววันหยุดในรีสอร์ตนี้มีราคาค่อนข้างแพง คุณมั่นใจได้เลยนะว่าจะไม่มีใครจับลูกคุณไปหรอก เราต้องกังวลแค่ว่าเบนนี่จะสามารถดูแลตัวเองได้ไหม"

รษิกาหลุบตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนที่เธอจะพยักหน้าเห็นด้วย "ช่วยฉันตามหาเขาด้วยนะ"

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินดังนั้น เขาก็เดินลุยเข้าไปกลุ่มฝูงชนขณะที่รษิกาพาเด็กๆ ไปที่ทางออก

"เบนนี่เปิดนาฬิกาไว้ไหมแม่?" อชิถามเมื่อพวกเขามาถึงตรงจุดที่มีคนน้อยลง

รษิกามองลงมาเห็นเด็กชายที่ชี้ไปที่นาฬิการอบข้อมือของเขา

เบนนี่คงไม่ได้ใส่มันออกมาวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาขี้เกียจเกินไป

เบนนี่คงกลัวมากที่พลัดหลงจากเราไป...

เมื่อเห็นว่าแม่ของเขาใกล้จะร้องไห้ อชิก็ก้มหัวด้วยความสํานึกผิด "ผมขอโทษนะแม่ มันเป็นความผิดของผมเองที่ดูแลเบนนี้ได้ไม่ดี..."

เมื่อมองอชิที่อยู่ข้างๆเธอ รษิกาก็เก็บความไม่สบายใจที่เธอรู้สึกไว้ข้างในและลูบหัวเด็กชายอย่างมั่นใจ "มันไม่ใช่ความผิดของลูกหรอก มันเป็นความผิดของแม่เอง แม่เองที่ดูแลลูกๆ ไม่ดีพอ"

ถ้าเธอรู้แบบนี้ เธอจะไม่ยอมพาเด็กๆ เข้าไปในพื้นที่แออัดแบบนี้ มาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว

ไอรดาเป็นห่วงเบนนี่มากเช่นกัน เมื่อเห็นอชิและรษิกา เธอก็รู้สึกเศร้า เธอก็กะพริบตาปริบๆ แล้วดึงชายเสื้อของรษิกา

รษิกาหันไปมองไอรดาที่ดูกังวลยืนอยู่พร้อมแขนที่กางออกกว้าง "กอดหนูหน่อยค่ะคุณรษิกา!"

รษิการู้สึกปวดใจ เธอย่อตัวลงนั่งและดึงเด็กทั้งสองเข้าไปในอ้อมแขน น้ําตาเธอไหลพราก

"อย่าเศร้าไปเลยนะคุณรษิกา เดี๋ยวพ่อก็หาเบนนี่เจอ!" ไอรดาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพปลอบโยนรษิกา

รษิกาลูบหัวไอรดาแล้วพยักหน้าอย่างเงียบๆ เพราะเธอกลัวว่าเธออาจจะร้องไห้ออกมาถ้าเธอพยายามจะพูด