หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 551

ด้วยสัญชาตญาณรษิกาใจเต้นแรงเมื่อเธอนึกถึงจูบบนเวทีหลังจากที่มีคนกล่าวถึงเจ้าหญิงนิทรา

“คุณรษิกาคะ?”

รษิกาฝืนยิ้มให้ไอรดาหลังจากที่เธอหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะเล่าเรื่องเจ้าหญิงนิทราให้ไอรดาฟัง

เด็กน้อยให้ความสนใจนิทานเรื่องนี้เป็นอย่างมากและผล็อยหลับไปหลังจากที่รษิกาเล่าจบไปได้ไม่นาน

รษิกาห่มผ้าให้เด็กหญิงตัวน้อยพร้อมทั้งนอนลงข้างๆ เธอ

แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหนื่อยล้ามากเพียงใดหลังจากวิ่งไปมาทั้งวัน แต่จิตใจของเธอยังคงวุ่นวายอยู่ไม่สุขแม้ว่าเธอจะหลับตาลงแล้วก็ตาม

เธออดไม่ได้ที่จะโทษตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะพบตัวเบนนี่แล้วก็ตาม

นอกเหนือจากนั้น การพูดถึงเจ้าหญิงนิทราของไอรดายังคงคอยเตือนให้เธอนึกถึงรอยจูบอันแสนหวานในระหว่างการแสดง และดูเหมือนเธอจะสลัดมันออกจากใจไม่ได้เสียเลย

แม้จะนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ทว่ารษิกากลับไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย

เมื่อมองดูเวลาและเห็นว่าเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว รษิกาจึงรีบลุกจากเตียงเพื่อลงไปข้างล่างทันที

ถ้าฉันเดาไม่ผิดน่าจะมีขวดไวน์แดงสองสามขวดที่บาร์ในห้องอาหาร บางทีฉันอาจจะนอนหลับได้ดีขึ้นหลังจากได้ดื่มไวน์

รษิกาเดินออกมาจากห้องนอน ไม่ช้าเธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีแสงไฟที่ข้างล่าง

เลอศิลป์อยู่ข้างล่างคนเดียว แปลว่าเขาอาจยังไม่นอนเหมือนกันงั้นเหรอ?

รษิกาก้าวเท้าเดินช้าลง

เธอไม่อยากลงไปเผชิญหน้าชายผู้นั้นตามลำพังในเวลานี้

ขณะที่เธอกำลังชั่งใจว่าจะกลับขึ้นห้องดีหรือไม่ เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้น “นอนไม่หลับเหรอ? คุณรษิกา”

รษิกาหยุดเดินเพื่อครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็ตัดสินใจเดินลงไปในที่สุด

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน?” รษิกาถาม

เขาคาดว่ารษิกาคงนอนไม่หลับแน่ๆ ในคืนนี้

ห้องนั่งเล่นตกอยู่ในความเงียบงัน

รษิการู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอกระแอมในลำคอเพื่อกำลังจะเปล่งเสียงพูด ทว่าเสียงของชายคนนั้นกลับดังขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ใช่ความผิดของคุณที่เบนนี่หายตัวไป แต่มันเป็นความผิดของผมเองต่างหากที่ไม่ดูแลพวกคุณทุกคนอย่างใกล้ชิด เพราะตอนนั้นผมก็อยู่เคียงข้างคุณ” เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองหรอกนะ ขอให้คุณมั่นใจได้เลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

คำพูดของเขาทำให้รษิกาประหลาดใจ

คำพูดของเลอศิลป์ดูราวกับว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันในอนาคตและเขาจะช่วยกันดูแลเด็กชายทั้งสองคน

ความคิดเช่นนี้แวบเข้ามาในหัวของเธอเพียงเสี้ยววินาทีเดียว

จากนั้นรษิกาตั้งสติอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ฉันซาบซึ้งในท่าทีของคุณนะคะ คุณเลอศิลป์ แต่คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองหรอก เพราะฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่า ฉันจะดูแลพวกเขาให้ดีกว่านี้”