หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 552

เลอศิลป์คอตกลงเล็กน้อย

“ฉันปล่อยให้คุณทำงานไปดีกว่า คุณเลอศิลป์ ฉันแค่ลงมาเพื่อหาอะไรดื่ม คุณอย่าสนใจฉันเลย”

รษิกาหันไปมองเขาก่อนจะหันหน้าไปทางบาร์

บาร์เต็มไปด้วยไวน์ราคาแพงสมกับที่อยู่ในห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทที่หรูหราสมชื่อ และไวน์บางขวดก็ดูเป็นไวน์แนววินเทจที่เหมือนมีไว้ประดับบ้านเสียด้วยซ้ำ

รษิกาไม่รู้เรื่องไวน์มากนักนอกจากไวน์แดงที่ช่วยในการนอนหลับ หลังจากอ่านฉลากขวดที่เลือกแล้ว เธอจึงลองเปิดขวดดู

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินเสียงเปิดขวด เขาก็หันกลับไปมองที่ด้านหลังของรษิกา แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นขวดที่เธอเปิด แต่เขาก็รีบเตือนเธอไว้ว่า “ไวน์แดงจะทำให้เมาค้าง อย่าดื่มมากนักล่ะ”

รษิกาพึมพำกลับอย่างไม่ใส่ใจ

เสียงรษิการินไวน์ให้ตัวเองเป็นสิ่งเดียวที่ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องสวีท

ความสนใจของเลอศิลป์มุ่งไปที่รษิกาแทนที่งานตรงหน้าเขา จนเนื้อหาในอีเมลไม่ได้เข้ามาในสมองเขาอีกเลย

รษิกาดื่มไวน์หมดแก้วอย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เธอจึงหยุดดื่มชั่วครู่เพื่อทบทวนเรื่องต่างๆ ในหัวของเธอเงียบๆ

เธอเทไวน์อีกแก้วให้ตัวเองด้วยความโมโห ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็ดื่มมันไปห้าแก้วแล้ว

รษิกาเริ่มรู้สึกง่วงนอนเมื่อเธอกลับมามีสติสัมปชัญญะตามเดิม

รษิกาตระหนักได้อย่างเลือนรางว่าเธอไม่สามารถดื่มได้อีกต่อไปแล้ว เธอจึงลุกขึ้นเพื่อตั้งสติและพยายามเดินกลับไปที่ห้องของเธอ หลังจากจัดการทำความสะอาดบาร์ให้เรียบร้อย ทว่าขาของเธอกลับพาเธอเดินไปผิดทาง

เธอส่งเสียงครวญครางเล็กน้อยขณะที่เธอเดินโซเซ

เมื่อเธอรู้สึกตัวได้ว่าตัวเองกำลังจะล้มลง ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่โอบรอบเอวของเธอไว้ กลิ่นของเลอศิลป์โชยเตะจมูกเธอในวินาทีต่อมา

“ผมบอกแล้วไงว่าอย่าดื่มไวน์แดงหนักเกินไป” เลอศิลป์ทำเสียงไม่พอใจ

รษิกาคงทำอะไรน่าอายไปแล้วถ้าตอนนี้เลอศิลป์ไม่สนใจใยดีเธอ

ไอวี่…

ถึงแม้ว่ารษิกาจะเมา แต่เธอก็จำเด็กหญิงตัวน้อยได้ดี ไอวี่นอนห้องเดียวกับเธอในค่ำคืนนี้ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอจึงเงียบอย่างเชื่อฟัง

เมื่อผู้หญิงคนนี้อยู่ในอ้อมแขนของเขา เลอศิลป์ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หลังจากนั้นเขาจึงรู้สึกได้ว่ารษิกาหลับและเอนศีรษะของเธอพิงบนไหล่ของเขา

เขามองลงมาและเห็นว่าเธอสลบไสลไปแล้ว ทว่าแก้มของเธอกลับยังคงแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

หัวใจของเลอศิลป์ระทวยและเขาก็ก้าวเท้าได้ช้าลง

“เบนนี่...” รษิกาพึมพำละเมอออกมาในขณะที่พวกเขากำลังขึ้นบันได จากนั้นเธอทำเสียงหงุดหงิดออกมา

เลอศิลป์รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างทิ่มแทงหัวใจของเขาอยู่ เพราะเขารู้ว่าเธอต้องกำลังนึกถึงการสูญเสียเด็กชายคนนี้แน่ๆ

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าความเจ็บปวดนั้นทำให้รษิกามีแผลเป็นแผลใหญ่ก็ตาม แต่สำหรับเขา การที่เธอจะก้าวผ่านมันไปได้คือเธอต้องระบายออกมา

แขนของเลอศิลป์เกร็งเมื่อได้ยินรษิกาพึมพำออกมาไม่หยุดหย่อน “เบนนี่กลับมาแล้ว” เขายืนยันกับเธอเบาๆ “ตอนนี้เขาสบายดี”