หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 585

“ว่าแต่ คุณเจ็บเท้าได้ยังไงครับเนี่ย?” เจตนินถามระหว่างขับรถไปบ้านรษิกา

หัวใจของรษิกาเต้นรัวเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็ตั้งสติและตอบไปอย่างนิ่งสงบ “บังเอิญฉันเหยียบเปลือกหอยแหลมๆ เข้าตอนที่ไปเที่ยวเมื่อสองวันก่อนค่ะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

เจตนินรู้สึกขบขันเพราะเขาไม่รู้รายละเอียดของอุบัติเหตุนั้น “ผมแปลกใจจริงๆ ที่คุณโดนเปลือยหอยบาดเข้า ทั้งที่เวลาทำงานคุณระแวดระวังมากตลอดเลย”

รษิกาคลี่ยิ้ม “ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉันเหมือนกันค่ะ”

พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดการเดินทาง

เมื่อมาถึงบ้านของรษิกา เจตนินก็ช่วยพยุงรษิกาลงมาจากรถ

พวกเขายิ้มให้กันพลางคุยถึงเรื่องตลกในสายงานแพทย์

ขณะที่รษิกายิ้มกว้างอยู่นั้น เสียงเยือกเย็นของคนคนหนึ่งก็ดังมาแต่ไกล “ดูเหมือนคุณรษิกากำลังอารมณ์ดีมากเลยนะ”

เลอศิลป์ยืนอยู่หน้าบ้านและมองมายังพวกเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

รอยยิ้มบนใบหน้ารษิกาจางหายไปในอากาศทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงนั้น

พอเห็นสีหน้าเธอเปลี่ยนไปเช่นนั้น เจตนินเองก็หยุดยิ้มและมองชายคนนั้นด้วยความสับสน

เขามองเลอศิลป์และเลิกคิ้วขึ้นมา “คุณสองคนรู้จักกันเหรอครับ?”

ทั้งเลอศิลป์และเจตนินต่างก็มาจากครอบครัวที่มีหน้ามีตาในเมืองหัสดิน แม้ว่าตระกูลดำรงกุลจะอยู่อย่างสันโดษมานานหลายปี เจตนินก็ยังจำเลอศิลป์ได้เพราะพวกเขาเคยพบกันมาก่อน

เจตนินรู้ความสัมพันธ์ของรษิกากับตระกูลคชาเรศ เขาจึงพอจะเข้าใจได้ว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกันอย่างไร เพราะเธอเป็นหมอที่มีชื่อเสียง และตระกูลคชาเรศก็ทำงานอยู่ในอุตสาหกรรมยา

เลอศิลป์แสดงความเป็นห่วงราวกับจงใจจะไม่สนใจเจตนินเลย

เจตนินยิ่งสับสนมากขึ้นเมื่อได้ยินคำถามของเลอศิลป์

ถึงแม้ว่ารษิกาจะอ้างว่าพวกเขาแค่รู้จักกัน แต่เลอศิลป์ก็ทำท่าเหมือนจะรู้เรื่องที่รษิกาเจ็บเท้าและเรื่องภายในบ้านของเธอเป็นอย่างดี เจตนินเริ่มจะเชื่อแล้วว่าพวกเขาเป็นมากกว่าแค่คนรู้จัก

รษิการู้ว่าเลอศิลป์จงใจทำอย่างนั้น เธออดขมวดคิ้วไม่ได้และรักษาระยะห่างจากชายคนนั้น “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ คุณเลอศิลป์ แต่เท้าฉันไม่เป็นไรค่ะ”

เลอศิลป์หงุดหงิดที่รษิกาพยายามรักษาระยะห่างกับเขา เขาหันไปมองเจตนินและพูดว่า “ผมได้ยินเกี่ยวกับความร่วมมือกันระหว่างคุณรษิกากับตระกูลดำรงกุล มันคงกำลังเป็นไปได้ด้วยดีสินะ ใช่ไหมครับ?”

เจตนินไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาเลย เขาพยักหน้าและตอบไปว่า “คุณรษิกาเป็นคนมากความสามารถและปู่ของผมก็ประทับใจเธอมากเลยครับ”

เขาคิดว่าเลอศิลป์พยายามจะพูดคุยดีๆ กับเขา แต่มันกลายเป็นว่าเลอศิลป์ต้องการให้เขาจากไป “ผมดีใจที่ความร่วมมือนั้นเป็นไปได้ด้วยดี แต่ผมหวังว่าคุณสองคนจะรักษาระยะห่างกันให้มากกว่านี้ ขอบคุณที่มาส่งเธอที่บ้านครับคุณเจตนิน ผมจะรับช่วงต่อจากนี้เอง คุณกลับไปได้แล้วล่ะ”