หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 584

หลังมื้อเที่ยง รษิกาล้างหน้าล้างตาและขอให้ลิสาไปประชุมกับเธอ

เมื่อพวกเธอไปถึง พวกเธอก็เห็นว่าเจตนินมารออยู่แล้ว เขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง

พอเจตนินเห็นว่ารษิกาต้องมีคนช่วยพยุงเดิน เขาก็รีบเข้ามาหาเธอ “คุณบาดเจ็บอยู่เหรอ? ทำไมเมื่อเช้านี้คุณไม่บอกผมล่ะ?”

รษิกาตอบเขาพลางยิ้มบางๆ “บาดเจ็บแค่นิดเดียวเองค่ะ ฉันยังเดินไหวอยู่”

เจตนินขมวดคิ้วหลังจากเหลือบมองขาของเธอที่ห้อยอยู่กลางอากาศ จากนั้นเขาก็ช่วยพาเธอไปนั่ง

ลิสานั่งอยู่ข้างนอก เธอรออยู่ตรงประตู

หลังจากนั่งลงแล้ว รษิกาก็เห็นว่ามีเอกสารกองหนึ่งอยู่ตรงหน้า น้ำเสียงของเธอจริงจังขึ้นมาทันที “ฉันเชื่อว่าเราคงมีเรื่องมากมายที่ต้องคุยกันในวันนี้แน่เลย งั้นอย่างเสียเวลาอีกเลยค่ะ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”

เจตนินพยักหน้าตอบรับ เขาชอบผู้หญิงทำงานอย่างรษิกาเป็นอย่างมาก

“เราได้สรุปรายละเอียดของความร่วมมือระหว่างสถาบันวิจัยทั้งสองแห่งมานานแล้ว เราต้องชะลอกระบวนการไปเพราะตระกูลดำรงกุลเอง ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เราจะหารือกันว่าเราจะสามารถชดเชยความล่าช้าให้กับคุณได้ยังไง โปรดพิจารณาดูนะครับ”

เจตนินหยิบเอกสารออกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

รษิกาพยักหน้าและอ่านเอกสารทั้งหมด

เพื่อเป็นการชดเชยให้รษิกา ตระกูลดำรงกุลได้ปรับการจัดสรรผลกำไรของแต่ละโครงการ

การปรับเปลี่ยนอาจดูไม่มีนัยสำคัญ แต่เนื่องจากโครงการทั้งหมดภายใต้ตระกูลดำรงกุลเกี่ยวข้องกับตัวเลขทางดาราศาสตร์ การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยจะยังคงสร้างความแตกต่างอย่างมากให้กับสถาบันวิจัย

“คุณคิดว่ายังไงบ้างล่ะ? คุณพอใจกับการปรับเปลี่ยนนี้ไหม?” เจตนินถาม

รษิกาละสายตาจากเอกสารแล้วตอบเขาอย่างเป็นทางการไปว่า “ฉันโอเคกับมันค่ะ”

ตอนแรก ลิสาอยากจะเร่งให้รษิกาไปรับเด็กๆ กับเธอ แต่เมื่อเห็นว่าพวกเขาประชุมกันอยู่อย่างเพลิดเพลิน เธอก็ลังเลใจ เธอยังรู้อีกด้วยว่ามันหยาบคายที่จะเข้าไปแทรงแซงการพูดคุยกันทางธุรกิจเช่นนั้น ท้ายที่สุดแล้ว เธอจึงยอมไปรับฝาแฝดทั้งสองตามลำพัง

รษิกากลับมาที่โต๊ะและคุยกับเจตนินต่อ

ตอนที่พวกเขาอ่านเอกสารทั้งหมดจบ มันก็ดึกมากแล้ว

เจตนินเห็นว่าเธอเจ็บขาตอนที่กำลังจะจากไป เขาจึงอาสาไปส่งเธอที่บ้าน “ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”

รษิกาไม่แน่ใจว่าจะตอบรับข้อเสนอของเขาดีหรือไม่ แต่ก่อนที่เธอจะปฏิเสธเขา ชายหนุ่มก็พูดต่อไปว่า “ผมเชื่อว่าเราเป็นเพื่อนกัน ถูกไหมครับ? ผมจะนั่งอยู่ที่นี่ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก ในเมื่อเพื่อนผมที่บาดเจ็บอยู่ต้องการให้คนช่วย”

“อีกอย่าง ถึงแม้คุณจะมองว่าผมเป็นคู่ค้าทางธุรกิจ แต่ผมก็ยังต้องดูแลคุณเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรส่งผลกระทบกับโครงการของเรา ถือซะว่าผมทำลงไปเพราะการร่วมมือของเราก็แล้วกันนะครับ คุณคิดว่าไงล่ะ?”

เมื่อได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดแล้ว รษิกาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเขาอีกต่อไป เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรับความช่วยเหลือจากเขา “ขอบคุณค่ะ คุณเจตนิน ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณนะคะ”