หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 589

ศศิตาส่งอัญชสาไปถึงบ้านภักดีสรวง เธอพูดคุยกับจันทราอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับออกไป

จันทรากับอัญชสามองดูศศิตาออกไปก่อนที่จะกลับเข้าบ้าน

“แขนลูกยังเจ็บอยู่ไหม?” จันทราจ้องมองแขนข้างที่เจ็บอยู่ของลูกสาวด้วยความตื่นตระหนก

เธอไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมลูกสาวเพราะอยากให้ความสัมพันธ์ของอัญชสากับศศิตาพัฒนาไปมากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่ห่วงลูกสาวแท้ๆ ของเธอ

อัญชสาส่ายหน้า สีหน้าเธอมีแต่ความรำคาญ “หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูจะขึ้นไปข้างบนนะคะ”

เธอเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

คิ้วของอัญชสาขมวดแน่นขณะจ้องมองแผ่นหลังของลูกสาว

เวลาต่อมา เธอก็ได้ยินเสียงกระแทกประตูปิดดังมาจากข้างบน

มันทำให้เธอสับสนเพราะเธอไม่รู้ว่าทำไมลูกสาวถึงอารมณ์เสียทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล

ส่วนทางด้านอัญชสา หลังจากล็อกประตูอยู่ในห้องแล้ว เธอก็คิดว่าควรจะทำอะไรบ้างก่อนจะโทรไปหาเลอศิลป์

เธอได้แต่รอให้เลอศิลป์มาเยี่ยมตอนที่ยังอยู่ในโรงพยาบาล

แต่เธอออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่อยากมาเยี่ยมเธอเลย เธอก็สามารถเดินทางไปเจอเขาเองได้

ทั้งนี้ทั้งนั้น เธอไม่อยากให้เลอศิลป์มีโอกาสเจอรษิกามากเพิ่มขึ้นอีก

เธอจ้องมองโทรศัพท์ด้วยใบหน้าบูดบึ้งขณะพยายามปรับอารมณ์อย่างสุดความสามารถ เพราะอย่างไรแล้ว มันคงแย่มากถ้าเขาได้ยินความหงุดหงิดในน้ำเสียงของเธอ

แต่ไม่มีใครรับสายแม้ว่าเธอจะรออยู่นานมากแล้วก็ตาม

“ผมทายาที่แผลให้คุณและพันแผลไว้ให้ใหม่แล้วนะ คุณไม่คิดว่าควรจะขอบคุณผมสักหน่อยเหรอที่ทำให้แบบนี้น่ะ? คุณรษิกา” เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

แววตาของรษิกาฉายความลังเลออกมา เธออยากจะถามเขาว่าทำไมไม่รับสายของอัญชสา

แต่เธอก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเธอไม่มีสิทธิ์ถามอะไรเรื่องแบบนี้

เมื่อความคิดของเธอหยุดลงตรงนั้น ความนิ่งสงบก็กลับมาสู่แววตาของเธอ เสียงของเธอกลับมาแสดงความห่างเหินอีกครั้ง “ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ถ้าไม่มีอะไรอีก คุณน่าจะรีบกลับบ้านนะคะ คุณเลอศิลป์ ในเมื่อเท้าฉันยังเจ็บอยู่ ฉันขอไม่ออกไปส่งคุณนะคะ”

เธออยากจะตัดสัมพันธ์กับเลอศิลป์ไปให้เร็วที่สุดก่อนที่ศศิตาและอัญชสาจะคิดแผนการอะไรมาเล่นงานเธออีก

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น ตอนที่ฉันทายาให้แผลเธอ เธอก็ให้ความร่วมมือดี ฉันคิดว่าในที่สุดเธอก็ได้เห็นด้านดีของฉันบ้าง แต่กลายเป็นว่าฉันคิดผิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอเปลี่ยนจุดยืนของตัวเองไปมาได้เร็วอย่างนี้! นาทีก่อนเธอเพิ่งจะซึ้งใจ แต่นาทีต่อมาเธอกลับไล่ฉันกลับบ้าน!

ในเมื่อเธอไม่ได้คำตอบ เธอก็หันไปมองเขาพลางขมวดคิ้วและได้เห็นแววตาที่โกรธขึ้งของเขา