หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 590

“ฉันควรจะขอให้คุณอยู่ทานข้าวด้วยกัน แต่ลิสายังไม่กลับมาเลย และฉันยังเจ็บเท้าอยู่ด้วย เลยไม่น่าเป็นไปได้” รษิกายังคงไล่เลอศิลป์กลับไปอย่างดื้อดึง “ฉันคิดว่าคุณคงยุ่งมาก ในเมื่อไม่มีธุระอะไรที่นี่แล้ว ฉันก็คิดว่าคุณไม่ควรเสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อค่ะ”

เมื่อเธอพูดจบแล้ว เธอก็รู้สึกแทบจะเหมือนว่าความโกรธของเขาพุ่งออกมาจากนัยน์ตาเข้ามากลืนกินร่างของเธอ หัวใจเธอบีบแน่นขณะที่สงสัยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

เลอศิลป์มองหน้าเธออยู่นานก่อนที่จะแค่นถามออกมาว่า “คุณเห็นแล้วใช่ไหม?”

ทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าเธอเห็นอะไร

ท่าทีของรษิกาเศร้าหมองลง ความเงียบปกคลุมไปทั่วอยู่พักหนึ่งก่อนที่เธอจะพูดว่า “ถ้าคุณอัญชสาโทรมาหาคุณในเวลานี้เธอก็คงมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณนะคะ คุณควรจะรีบไปพบเธอให้เร็วที่สุด”

“ถ้าผมไปหาเธอ แล้วคุณล่ะจะทำยังไง?” เลอศิลป์ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ความรู้สึกประหลาดก่อตัวขึ้นมาในใจ อัญชสาเป็นคู่หมั้นของเขาและเขาก็รักเธอมานานหลายปี ฉันจะไปเทียบกับเธอได้ยังไงกัน? ที่เขาพูดออกมาเหมือนกับว่าเขากำลังเยาะเย้ยฉันอย่างนั้นแหละ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอก็ตั้งสติและตอบไปเรียบๆ ว่า “แผลฉันไม่เป็นไรแล้วในตอนนี้ อีกอย่าง ฉันก็อยู่ในบ้านตัวเองด้วย ฉันก็แค่นั่งรอให้ลิสากลับมาเท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรหรอกค่ะ คุณเลอศิลป์”

ทั้งที่เจตนาของเธอชัดเจนมากแล้วในคำพูดเหล่านั้น แต่เลอศิลป์ก็ยังคงไม่ยอมจากไปอยู่ดี

รษิกาขมวดคิ้วขณะที่เธอพยายามจะพูดให้นิ่งเรียบที่สุด “อีกอย่าง ฉันก็ไม่คิดว่ามันเหมาะสมสักเท่าไรที่คุณมาอยู่ในบ้านของฉัน ขณะที่คู่หมั้นคุณกำลังรอให้คุณกลับบ้านไปนะคะ”

คำนั้นทำให้เขาขมวดคิ้วในทันที ความโกรธในแววตาของเขามลายไป เขาเลิกคิ้วและถามออกมาว่า “คุณ… หึงเหรอ? คุณรษิกา”

คำพูดเขาตอนนี้ทำให้เธออึ้งไปทันที เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา หึงเหรอ? นี่เขาได้ยินสิ่งที่พูดออกมาหรือเปล่านะ? เขาคิดว่าเราเป็นอะไรกันงั้นเหรอ? หรือว่าเขายังคงจำสิ่งที่ฉันพูดตอนเมาได้อยู่…

ทั้งสองคนมองหน้ากันอยู่นาน ภาพที่เธอเมาในคืนนั้นลอยเข้ามาในหัวเขา เธอกำลังเข้าใจฉันผิดไปอีกแล้วสินะ

ซึ่งนั่นเป็นตอนที่เธอรักเขามากที่สุด และก็เป็นตอนที่เขาไม่อยากจะนึกถึงมากที่สุดเหมือนกัน

รษิกาอยากจะพูดอะไรออกมา แต่เมื่อเธอได้ยินว่าไอรดากำลังจะมาที่นี่และเห็นท่าทีของเลอศิลป์แล้ว เธอก็ปิดปากเงียบขณะที่จัดการกับความรู้สึกที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจ

พวกเขาทั้งสองคนเงียบไปขณะที่ต่างคนต่างก็คิดเรื่องที่แตกต่างกัน

ทันใดนั้น ความเงียบสงบก็ปกคลุมไปทั่วห้องนั่งเล่น

ในอีกด้านหนึ่ง ใบหน้าบูดบึ้งของอัญชสาก็ยิ่งบึ้งตึงมากขึ้นไปอีกขณะจ้องมองสายที่ตัดไปและสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนนี้ แม้ว่าเลอศิลป์จะปฏิเสธฉัน แต่เขาก็จะรับสายฉันตลอด ทำไมวันนี้เขาตัดสายใส่ฉัน? หรือว่าตอนนี้เขากำลังอยู่กับอีบ้านั่น?

เมื่อเรื่องนี้ผุดขึ้นมาในหัวเธอ สีหน้าเธอก็เศร้าหมองทันที