หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 597

ตั้งแต่รษิกากลับมาจนถึงตอนนี้ พวกเขาก็ได้มีปฏิสัมพันธ์ต่อกันมากกว่าที่จักรภพรู้

เท่าที่จักรภพรู้ เลอศิลป์มักจะช่วยเหลือรษิกาแทบจะทุกครั้ง แม้แต่โอกาสในการร่วมมือกันกับตระกูลดำรงกุล ก็เป็นเลอศิลป์ที่ช่วยจัดการให้อยู่เบื้องหลัง

ไม่ว่าความเข้าใจผิดของคนทั้งคู่เมื่อหกปีก่อนจะหยั่งรากลึกแค่ไหนก็ตาม แต่อย่างไรแล้วสิ่งที่เลอศิลป์ทำลงไปทั้งหมด รษิกาก็ควรจะรู้สึกซาบซึ้งใจถึงแม้ว่าเธอไม่คิดจะคืนดีกับเขาแล้วก็เถอะ

ยิ่งไปกว่านั้น เลอศิลป์ยังสร้างโอกาสหลายๆ อย่างให้พวกเขาได้ใช้เวลาดีๆ ร่วมกันอีกด้วย

เท่าที่เขารู้ รษิกาไม่ใช่คนไร้หัวใจ เช่นนั้นแล้วเหตุผลไหนกันล่ะที่ทำให้เธอไม่หวั่นไหวเลย?

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น ท่าทีของเขาเคร่งเครียดราวกับจะมีสายฟ้าฟาด

ความกังวลใจของจักรภพเป็นคำถามเดียวกับที่เขามีเกี่ยวกับรษิกาเช่นกัน

ก่อนหน้านี้ เมื่อเขาคิดว่ารษิกาละทิ้งไอรดาไปช่วงหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนโหดร้าย

ตอนนี้ แม้ว่าความเข้าใจผิดจะได้รับการแก้ไขไปแล้ว แต่รษิกาก็ยังทำตัวแปลกแยกจากเขา

เป็นอีกครั้งที่เลอศิลป์มีคำถามอยู่ในใจว่ารษิกาเป็นคนโหดร้ายจริงๆ หรือไม่

“ถ้าคุณหมอรษิกาไม่หวั่นไหวจริงๆ แล้วนี่นายใช้เวลาช่วงไปเที่ยวกันยังไงบ้างล่ะ? พวกนายแต่ละคนแยกกันไปเที่ยวหรือเปล่า?” จักรภพอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

เลอศิลป์ส่ายหน้า “ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในหัว ก่อนที่วันหยุดพักผ่อนจะจบลง ฉันรู้สึกจริงๆ นะว่าเธอเริ่มจะเป็นมิตรกับฉันมากขึ้น”

จักรภพพยักหน้าขณะที่เขาเข้าใจได้ว่าชายอีกคนหมายความว่าอย่างไร “นี่หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกนายขึ้นๆ ลงๆ แต่มันก็ยังมีช่วงเวลาที่อ่อนโยนอยู่บ้างใช่หรือเปล่า?”

สิ้นคำนั้น เลอศิลป์ก็พยักหน้าอย่างไม่แยแส

จักรภพรู้สึกได้ว่ากำลังจะปวดหัว ความสัมพันธ์ของพวกเขาดูเหมือนจะไม่สามารถเข้าใจได้เลยจริงๆ

ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเขาแยกจากกันหลังจากได้ใกล้ชิดกันอย่างนั้นได้ไง?

ถ้าเลอศิลป์เองไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วฉันจะไปเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ยังไงกัน? แล้วนี่มัน…

อย่างไรแล้ว รษิกาก็เป็นแม่แท้ๆ ของไอรดา และเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นก็รักรษิกามาก

แม้แต่จักรภพก็ยังคิดว่ารษิกาเป็นคนที่ใช่สำหรับเลอศิลป์

เลอศิลป์หันไปมองเขาโดยไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธคำถามของเพื่อนเลย

สันนิษฐานได้ว่าความเงียบคือการยอมรับ

เมื่อเห็นคำตอบของเลอศิลป์ จักรภพก็ตัดสินใจเกลี้ยกล่อมเขา “ถ้าอย่างนั้น ฉันคิดว่านายพูดความในใจของนายกับคุณหมอรษิกาไปได้ตรงๆ ก็อย่างที่นายบอก ท่าทีของเธอที่มีต่อนายบางครั้งก็ดูอบอุ่น ในขณะที่นายไม่เข้าใจเธอ เธอก็อาจจะกำลังคาดเดาสิ่งที่อยู่ในใจของนายอยู่ก็ได้นะ”

จักรภพมองดูท่าทีของเลอศิลป์ขณะที่เขาพูด “หากมันยังเป็นอย่างนี้ต่อไป และความสัมพันธ์ของนายก็ขึ้นๆ ลงๆ ถ้างั้นหลังจากนั้นไม่นาน มันก็อาจจะไม่เป็นอย่างที่นายต้องการก็ได้ พวกนายอาจจะจบลงด้วยการเป็นศัตรูต่อกัน ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการให้เกิดขึ้นเลยใช่ไหม?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาดูเหนื่อยๆ “แล้วคิดว่าไง? ฉันจะอธิบายให้เธอฟังยังไงดี?”