หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 605

เมื่อคิดแบบนั้น จักรภพอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นายเขียนว่าอะไร”

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ไม่ได้ตั้งใจที่จะเล่าในรายละเอียดนั้น เพราะรษิกาไม่ได้พูดถึงการ์ดใบนั้นด้วยซ้ำ

ในความเป็นจริง เมื่อเขาถามเธอเกี่ยวกับมัน เธอเพียงแค่เพิกเฉยต่อคำถามของเขา ทำให้เขาสงสัยว่าเธอเคยเห็นมันหรือเปล่า

แต่ถ้าเธอไม่ได้อ่าน เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนส่งดอกไม้ให้เธอ?

เลอศิลป์ยังคงคิดไม่ตกกับเรื่องนี้

เนื่องจากเธอเลือกที่จะโทรหาฉัน เธอคงได้อ่านการ์ดแล้วแต่ไม่อยากที่จะพูดถึงมัน

ในกรณีนั้น อาจมีบางอย่างผิดปกติกับเนื้อหาในการ์ดหรือไม่?

ในเวลาเดียวกัน จักรภพที่รอคำตอบอยู่พักใหญ่ จึงถามเขาว่า “นายเขียนว่าอะไร? ถ้านายไม่บอกฉัน จะรู้ได้อย่างไรว่าปัญหาอยู่ที่ไหน”

จากนั้น เลอศิลป์ก็ยอมอ่อนลง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น จักรภพอดไม่ได้ที่จะนวดหน้าผากของเขา “นายหมายถึงอะไร ที่บอกว่า 'เรามาซื่อสัตย์ต่อกันเถอะนะ'? นายทำให้คุณรษิกาต้องไปเดาเอาเอง จะดีกว่าไหมที่จะสารภาพความรู้สึกของนายไปตรงๆ”

ถ้านายต้องการให้คุณรษิกายอมรับความรู้สึกที่เธอมีต่อนาย นายต้องทำซะก่อน!

เลอศิลป์เหลือบมองเขา “เธอโทรหาฉันหลังจากได้รับดอกไม้แล้ว และฉันก็ทำตามคำแนะนำของนาย”

ในตอนนั้นเอง ความหวังของจักรภพที่มีต่อเพื่อนของเขาก็กลับมาอีกครั้ง "นายทำอะไรบ้าง? สารภาพแล้วเหรอ?”

เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงตอนที่เขาคุยกับรษิกา เลอศิลป์พยักหน้าโดยไม่ให้รายละเอียดเพิ่มเติม

เห็นได้ชัดว่าจักรภพรู้สึกอยากรู้มากขึ้น "นายพูดว่าอะไร?"

เลอศิลป์ตอบว่า “ฉันถามรษิกาว่า เธอเต็มใจจะกลับมาอยู่ข้างฉันไหม”

"แล้วไงต่อ?" จักรภพถามต่อ

ไม่พูดอะไรเลย....

ข้อกล่าวหาของเลอศิลป์ทำให้ จักรภพส่ายหัวด้วยอารมณ์ยอมแพ้ “เลอศิลป์ นั่นไม่ใช่วิธีที่นายจะจีบสาวหรือแม้แต่จะสารภาพกับเธอ”

เลอศิลป์เต็มไปด้วยความคับข้องใจ

“การที่ใช้ไอรดาเป็นข้ออ้างเป็นเรื่องที่ไม่สมควร หากนายไม่คิดว่านายกำลังใช้เด็กผู้หญิงเพื่อบีบบังคับคุณหมอรษิกา นั้นเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้” จักรภพอธิบาย

เลอศิลป์ขมวดคิ้วหนักขึ้น “ถ้าอย่างนั้นฉันควรทำอย่างไร”

“ในการจีบสาว นายต้องเปลี่ยนทัศนคติ” จักรภพแนะนำ “นอกจากนี้ จำไว้ว่านายเป็นคนที่ตามจีบเธอ มันไม่เกี่ยวอะไรกับไอรดา คุณหมอรษิกาอาจคิดว่านายให้ดอกไม้เธอเพราะนายต้องการแม่ให้ไอรดา ถ้าไม่รู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของนายคืออะไร ไม่มีทางที่เธอจะตกลงคบกับนายแน่นอน”

ขณะที่เขาฟังอย่างตั้งใจ เลอศิลป์ก็รู้สึกว่าความหงุดหงิดในตัวเขาค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

เขาไม่เคยจีบใครมาก่อน และไม่คิดว่าจะจีบใครยากขนาดนี้

แม้แต่การสารภาพความรู้สึกสำหรับเขาก็ดูเหมือนการสร้างงานศิลปะมากกว่า