หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 607

หลังจากที่จักรภพใช้เวลาทั้งคืนวิเคราะห์สถานการณ์ของเลอศิลป์ ในที่สุดเลอศิลป์ก็เห็นด้วยพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง

ระหว่างทางกลับบ้าน ในหัวเลอศิลป์ยังคงทวนคำพูดของจักรภพซ้ำๆ

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากลดทิฐิตัวเองลงต่อหน้าเธอ แค่เธอกวนประสาทฉันมากจนฉันควบคุมตัวเองไม่ได้

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เลอศิลป์ก็รู้สึกผิดอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเอง เพราะสุดท้ายแล้วสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นแบบนี้ก็เพราะฉันเอง

เมื่อเขากลับมาถึงบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม

โดยปกติไอรดาจะหลับไปแล้วในเวลานั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเปิดประตูคฤหาสน์ เขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องของเธอพร้อมๆ กัน

เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอยืนอยู่ข้างบนและจ้องมองเขาพร้อมกับเม้มริมฝีปาก

เมื่อเขามองลูกสาว คิ้วของเลอศิลป์ก็ขมวดด้วยความสงสัย เขาสลัดความคิดเกี่ยวกับรษิกาออกไป และเปลี่ยนรองเท้าก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปหาเธอ

“ทำไมยังไม่นอน?”

ไอรดาเงยหน้าขึ้นมองพ่อของเธอด้วยดวงตาเป็นประกายและไร้เดียงสา “เมื่อไรเราจะได้พบคุณรษิกาอีกคะ?”

ตอนโรงเรียนเลิกก่อนหน้านี้ ลิสาก็เป็นคนไปรับอชิและเบนนี่

เมื่อได้ยินเรื่องอาการบาดเจ็บของรษิกา ครูพิมพ์รภาจึงถามลิสาด้วยความเป็นห่วง

อันที่จริงไอรดาวางแผนจะไปเยี่ยมรษิกาในอีกสองวัน แต่เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขาและทราบถึงอาการบาดเจ็บของรษิกา เธอจึงอยากไปหารษิกาทันที

เมื่อคิดว่าเธอโกรธมากแค่ไหนในวันนี้ ฉันสงสัยว่ามันส่งผลต่อการพักฟื้นของเธอหรือไม่

เมื่อเห็นแบบนั้น เลอศิลป์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"คุณรษิกาจำเป็นต้องพักผ่อนอีกสองสามวัน และยังต้องเหนื่อยกับการดูแลอชิกับเบนนี่ มันจะเป็นการรบกวนการพักผ่อนของเธอหากเราไปเยี่ยมเธอตอนนี้ ถ้าลูกอยากให้คุณรษิกาหายเร็วๆ ก็ต้องฟังพ่อ เมื่อพ่อเสร็จงานแล้วเราจะไปเยี่ยมเธอด้วยกัน”

แม้จะพยักหน้าแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ความโหยหาของไอรดาที่มีต่อรษิกา ทำให้ใบหน้าของเธอดูแล้วช่างน่าสงสาร

เลอศิลป์ลูบแก้มยุ้ยๆ ของไอรดา พร้อมกับโน้มตัวลงมาจับมือเธอไว้ “ถ้าลูกกังวลจริงๆ ลูกก็ถามอชิกับเบนนี่เกี่ยวกับอาการของคุณรษิกาได้นะ”

เพื่อให้เธอมั่นใจยิ่งขึ้น เลอศิลป์จึงพูดในสิ่งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่เชื่อ “ตอนนี้คุณรษิกาไม่ได้คอยหลบหน้าเราแล้ว พ่อจะพาลูกไปพบเธอได้เท่าที่ลูกต้องการ หลังจากพ่อทำงานเสร็จแล้ว”

ในที่สุดไอรดาก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ขณะที่เลอศิลป์มองดูเธอหลับไป สีหน้าของเขาก็ค่อยๆ หมองลง