หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 608

เลอศิลป์ยังคอยดูไอรดาอยู่ในห้องนอนของเธอด้วยสีหน้าหม่นหมอง

ไม่ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับรษิกาจะเป็นอย่างไร เขาก็ได้ให้สัญญากับไอรดาไปแล้ว เวลาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขาที่จะได้รษิกากลับคืนมา

เช้าวันต่อมา เลอศิลป์ไปส่งไอรดาที่โรงเรียนอนุบาลตั้งแต่เช้าและบังเอิญได้พบลิสา

“ไอวี่!” เด็กชายทั้งสองคนทักทายไอรดามาแต่ไกล

ไอรดาผู้ร่าเริงทักทายกลับ เธอเขย่ามือพ่อของเธอแล้วเดินไปสมทบกับพวกเขา

เลอศิลป์ไม่ได้ขัดเธอ เขาแค่เตือนว่า “ช้าลงหน่อยลูก”

ไอรดาพยักหน้าตอบ

ในขณะเดียวกัน เมื่ออชิกับเบนนี่รู้ถึงการมาของเลอศิลป์หลังจากได้ยินเสียงของเขา ทั้งสองคนก็เงยหน้ามองเขาอย่างอึกอัก

เลอศิลป์จ้องมองเด็กชายทั้งสองคน ในขณะที่ดวงตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งสองคนจะไม่พอใจเลอศิลป์เหมือนกับแม่ของพวกเขา

ดังนั้น เลอศิลป์จึงสงสัยว่าพวกเขาสังเกตเห็นรษิกาที่โกรธเขาเมื่อวันก่อนหรือไม่

ถึงอย่างไรเลอศิลป์ก็ไม่อยากเสี่ยงให้สถาณการณ์กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ขณะที่เขากำลังจมอยู่ในความคิด เสียงแหลมๆ ของเด็กชายทั้งสองคนก็ดังขึ้น

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเลอศิลป์”

ขณะที่เลอศิลป์หันไปยังทิศทางของเสียงนั้น เขาเห็นอชิและเบนนี่โค้งคำนับอย่างสุภาพมาที่เขา เมื่อพวกเขายืดตัวขึ้นสายตาของพวกเขาก็เบนความสนใจไปที่อื่น

ในขณะนั้น เลอศิลป์รู้สึกแปลกใจกับท่าทีของทั้งสองคนที่มีต่อเขา

เมื่อก่อนหน้านี้เด็กๆ หลบหน้าเขาราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อย มองเห็นได้จากดวงตาของลิสาว่าเธอมองดูเขาด้วยความสงสัย

ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพของดอกกุหลาบและพยายามคาดเดาสถาณการณ์ความสัมพันธ์ของเขากับรษิกา ลิสาไม่สามารถซ่อนความไม่สบายใจของเธอจากการจ้องมองของเขาได้ ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

เมื่อสีหน้าแปลกๆ ของเธอไม่รอดพ้นสายตาของเลอศิลป์ไปได้ เขาจึงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว “คุณมีอะไรจะพูดไหม?”

ลิสาเช็ดมือที่ชุ่มเหงื่อบนกางเกงของเธอแล้วฝืนยิ้ม "ไม่มีค่ะ"

แม้ว่าเธอจะพบกับเลอศิลป์อยู่หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงแรงกดดันที่น่ากลัวจากสายตาเขา ด้วยความรู้สึกผิด ลิสากังวลว่าเหตุการณ์เกี่ยวกับดอกกุหลาบจะทำให้เธอเผลอพูดอะไรออกไป

หลังจากครุ่นคิด เธอคิดว่าเลอศิลป์คงไม่อยากให้คนนอกอย่างเธอรู้เรื่องนี้

แม้ว่าลิสาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาอาการของเธอ แต่เลอศิลป์ก็ยังสามารถคาดเดาสิ่งที่อยู่ในใจของเธอได้ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากว่า “ฝากดูแลคุณรษิกาให้ดีด้วยนะครับ”

ลิสาทำท่าทางรับทราบโดยทันที