หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 613

รษิกาสัมผัสได้ถึงความสงสัยของอชิและเบนนี่ เธอพยายามทำตัวปกติและพาเด็กๆ ไปนั่งที่โซฟาอย่างใจเย็น

หลังจากที่รษิกาได้พักผ่อนที่บ้านเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ อาการบาดเจ็บที่ขาของเธอก็ฟื้นตัวได้ดี และเธอก็สามารถเดินโดยไม่ต้องมีใครช่วยพยุงแล้ว

อย่างไรก็ตาม ลิสาและเด็กๆ ยังกังวลเกี่ยวกับอาการของเธอและยืนยันให้เธอพักผ่อนที่บ้านอีกสองสามวัน

ขณะที่ทั้งสามคนนั่งลงบนโซฟา ความสนใจของเด็กๆ ยังคงอยู่ที่ดอกไม้ที่ถูกปฏิเสธ พวกเขาถามว่า “แม่ครับ ทำไมแม่ถึงไม่รับดอกไม้?”

รษิกาไม่คาดคิดว่าจะมีคำถามจากลูกๆ ของเธอและมันเป็นเรื่องยากที่จะตอบ

เมื่อสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเธอ อชิจึงถามว่า “คนส่งดอกไม้ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของเราเลย ถ้าเขาแค่ส่งดอกไม้ผิดบ้านล่ะ?”

อชิพูดแทบไม่ทันจบเขาก็กระโดดลงจากโซฟา มองที่รษิกาอีกครั้งก่อนจะพูดว่า “ผมจะไปถามเขาอีกที เผื่อเขาอาจจะส่งดอกไม้ผิดบ้าน”

พูดจบเขาก็กำลังเดินไปที่ประตู

รษิกาขมวดคิ้วสั่ง “กลับมานี่ อชิ”

อชิแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินขณะที่เขาเดินไปที่ประตูอย่างเด็ดเดี่ยว

ปฏิกิริยาของรษิกายืนยันข้อสงสัยของพวกเขาว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รับดอกไม้

ถ้าพวกเราจะมีพ่อคนใหม่ เราต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร!

ความดื้อรั้นของลูกชายทำให้หัวใจของรษิกาจมดิ่งลง และเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะคิดหาทางเบี่ยงเบนความสนใจ

ครู่ต่อมา รษิกาสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดและก้มลงประคองขาที่บาดเจ็บของเธอ “เบนนี่ ลูกช่วยแม่ดูหน่อยว่าแผลเปิดไหม”

คำพูดของเธอทำให้เด็กชายทั้งสองตกใจ

ลูกทำให้แม่ตกใจ เข้าใจไหม?" การแสดงของเธอควรได้รับรางวัลตุ๊กตาทอง

เด็กๆ พยักหน้าแต่ยังไม่คลายสงสัย แม้ว่าพวกเขาจะตอบรับ “ครับแม่ ต่อไปเราจะระวังให้มากขึ้น ขอโทษที่ทำให้แม่ตกใจ”

คำตอบของพวกเขาทำให้รษิกาโล่งใจ รู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งหลบกระสุนได้ "ไม่เป็นไร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือลูกๆ ปลอดภัย”

เธอดุลูกๆของเธออีกเล็กน้อยเพื่อย้ำให้พวกเขาเข้าใจ ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นเพื่อทำให้ตัวเองผ่อนคลายขึ้น

ด้วยกังวลว่าลูกๆ ของเธอจะรู้ว่าเจ้าของดอกไม้ลึกลับคนนั้นคือเลอศิลป์ รษิกาจึงรีบกระโดดลงจากเตียงโดยไม่ไม่สนใจผมที่ยุ่งเหยิงบนหัวของเธอ

เธอรู้สึกขอบคุณที่เธอหยุดพวกก่อนจะรู้ความจริงได้ทัน

หากเธอช้าไปแม้แต่วินาทีเดียว เด็กๆ คงจะรู้เรื่องทั้งหมด และรษิกาไม่กล้าจินตนาการถึงปฏิกิริยาของพวกเขาต่อเรื่องนี้เลย