หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 615

ดวงตาของเลอศิลป์เศร้าลง ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่โทรศัพท์

ราวกับว่าเวลาไหลไปอย่างไม่รู้จบ ก่อนที่เขาจะค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของร้านดอกไม้และโทรหาพวกเขา

“พรุ่งนี้ไม่ต้องส่งดอกไม้ไปที่บ้านหลังนั้นแล้ว และตั้งแต่สัปดาห์หน้าให้ส่งไปที่สถาบันวิจัยทางการแพทย์วัชราแทน”

พนักงานร้านดอกไม้ตอบรับทันที

ในขณะเดียวกัน แม้ว่ารษิกาโทรไปปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่เธอก็ยังคงกังวลว่า เลอศิลป์จะเพิกเฉยต่อคำขอร้องของเธอ

วันต่อมา รษิกาตื่นแต่เช้าตรู่และนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น

ลูกๆ ของเธอก็เหมือนจะคิดเหมือนกัน พวกเขาลงมาชั้นล่างก่อนเวลาเพื่อมารอพร้อมเธอ

พวกเขาทั้งสามรอและเกือบจะลืมหายใจ โดยเฉพาะรษิกาที่เต็มไปด้วยความประหม่า

โชคดีสำหรับเธอ ที่ไม่มีใครมากดกริ่งประตูแม้เวลาจะผ่านไปสักพักแล้ว

รษิการู้สึกโล่งใจอย่างมากขณะที่เธอมองดูสายตาของลูกชายทั้งสองของเธอที่ค่อยๆคลายความสงสัย เธอสันนิษฐานอย่างไร้เดียงสาว่าในที่สุด เลอศิลป์ก็ยอมแพ้

วันรุ่งขึ้น หลังจากพักผ่อนที่บ้านเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือน รษิกาก็กำลังจะกลับไปทำงาน

แผลของเธอดีขึ้นมากและเดินได้ค่อนข้างปกติแล้ว

รษิกาโน้มน้าวให้ลิสาและเด็กๆ ยอมให้เธอกลับไปที่สถาบันวิจัย

เธอมาถึงประมาณสิบโมงเช้า เพราะใช้เวลาเกลี้ยกล่อมลิสาอยู่นาน

รษิกาไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าคนในสถาบันวิจัยกำลังจ้องมองเธอด้วยสีหน้าแปลกๆ

ขณะที่เธอเดินไปที่ประตู คมสันบังเอิญออกมาจากห้องทำงานของเธอพอดี

“สวัสดีครับ คุณหมอรษิกา” คมสันทักทาย อารมณ์สับสนปะทุอยู่ในสีหน้าของเขา

รษิกาสับสนยิ่งกว่า เธอเลยถามว่า “เช้านี้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ?”

ทำไมทุกคนถึงมองมาที่ฉันแบบนั้น? แล้วทำไมคมสันถึงออกมาจากห้องทำงานของฉันล่ะ?

การซุบซิบหยุดลงเมื่อรษิกาปรากฏตัวขึ้น

หลังจากที่รษิกาได้ยินคำอธิบายของคมสัน สีหน้าของเธอก็แข็งทื่อ และเธอเกือบจะวิ่งไปที่ห้องทำงานของเธอ เพียงเพื่อที่จะได้เห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงวางอยู่บนโต๊ะของเธอ

คมสันยืนอยู่ด้านหลังรษิกา และเล่าต่อว่า “ผมไม่ได้ถามว่าใครส่งดอกไม้มาให้ บางทีคุณอาจจะรู้อยู่แล้ว”

รษิกากำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ เธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ก่อนจะส่งยิ้มเครียดๆให้คมสัน “ฉันรู้ แต่ฉันขอรบกวนคุณช่วยหน่อยได้ไหม? ถ้าใครถามถึงเรื่องนี้ ก็บอกไปว่าเขาส่งผิด”

เธอไม่ต้องการให้เรื่องนี้มีผลต่อชื่อเสียงในที่ทำงานของเธอ

คมสันรู้สึกประหลาดใจและงุนงงกับคำขอของเธอ

เธอยอมรับความรู้สึกของคนส่งช่อดอกไม้มาให้หรือไม่?

ในขณะเดียวกัน รษิกาพยักหน้าอย่างขอไปทีใส่เขาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเธอ

ขณะที่คมสันสัมผัสได้ทันทีว่าเธอไม่เต็มใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ระงับความอยากรู้อยากเห็น พยักหน้าและตกลงตามคำขอของเธอแทน