หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 624

หลังจากเจตนินออกไป รษิกาก็ลุกขึ้นไปหาแจกันมาใส่ช่อกุหลาบ

เมื่อเธอเห็นดอกกุหลาบ เธอก็ต้องพยายามระงับอารมณ์ที่ท่วมท้นออกมาอีกครั้ง

รษิกาชมวดคิ้วเล็กน้อย เธอกลับไปที่โต๊ะพร้อมกับจิตใจที่แสนยุ่งเหยิง จากนั้นเธอก็บบังคับตัวเองให้จดจ่อกับข้อมูลที่แสดงอยู่บนจอคอมพิวเตอร์

แต่เธอก็รับข้อมูลได้ไม่มากเท่าไรแม้จะจ้องหน้าจออยู่นานมากแล้วก็ตามที

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน รษิกาก็ตรงกลับบ้านทันทีเพราะไม่อยากทำงานล่วงเวลา

ในที่ทำงาน เธอไม่สามารถหยุดคิดเรื่องดอกกุหลาบบนโต๊ะได้เลย ยิ่งเธอมองพวกมันนานเท่าไร จิตใจเธอก็ยิ่งยุ่งเหยิงมากเท่านั้น

เมื่อมาถึงบ้านและเห็นว่าลิสา อชิ กับเบนนี่ยังไม่กลับบ้าน รษิกาก็ตัดสินใจลงมือทำมื้อค่ำเพื่อให้สมองปลอดโปร่งมากขึ้น

ขณะที่เธอกำลังทำอาหารค่ำอยู่ ประตูบ้านก็เปิดออก

รษิกาวางอาหารลงที่โต๊ะและมองไปที่ประตูพร้อมกับยิ้มออกมา “ลูกรัก!”

ความปิติยินดีฉายชัดในแววตาอชิและเบนนี่เมื่อพวกเขาเห็นว่าเธออยู่ที่บ้าน “แม่ครับ!”

ลิสาเองก็แปลกใจไม่แพ้ดัน “ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วจังเลยคะ? คุณรษิกา”

เมื่อก่อนนี้ ถ้ารษิกาต้องไปทำงาน เธอจะถึงบ้านช้ากว่าคนอื่นๆ อยู่เสมอ

แต่วันนี้ ไม่ใช่แค่รษิกาจะกลับบ้านเร็วกว่าพวกเขาเท่านั้น แต่เธอยังทำอาหารมื้อค่ำอีกด้วย

รษิกายิ้มและพูดว่า “วันนี้ฉันว่างน่ะ ก็เลยกลับมาก่อน อาหารเย็นพร้อมแล้วนะ! ล้างมือแล้วมากินกันเลย เดี๋ยวจะเย็นชืดเสียหมด!”

“โอเค!” อชิกับเบนนี่รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือ หลังจากนั้น พวกเขาก็วิ่งกลับมาที่โต๊ะอาหารและนั่งประจำที่

ขณะที่ทานอาหารอยู่ อชิกับเบนนี่ก็คิดถึงบาดแผลของรษิกา “แม่ครับ แผลของแม่เป็นไงบ้าง?”

รษิกาถอนหายใจโล่งอกและยิ้มให้กับพวกเขา

ต่อมา เด็กๆ ก็เหลือบมองเธอด้วยความระแวดระวังและถามว่า “แม่ครับ งั้นพรุ่งนี้แม่ไปส่งเราที่โรงเรียนได้ไหม?”

นานแล้วที่รษิกาไม่ได้ไปรับไปส่งเด็กๆ ที่โรงเรียน ดังนั้น พวกเขาจึงรู้สึกเศร้าๆ เมื่อได้เห็นเด็กคนอื่นมีพ่อแม่มารับมาส่งที่โรงเรียน

รษิกาคิดว่าที่พวกเขาถามแบบนี้ก็เพราะไอรดา หลังจากเห็นสีหน้าพวกเขา เธอก็รู้ว่ามันเป็นเพราะเรื่องอื่น “บอกแม่หน่อยได้ไหมว่าทำไม?”

อชิกับเบนนี่มองหน้ากันและพูดเบาๆ “เด็กคนอื่นๆ มีพ่อกับแม่มารับที่โรงเรียน…”

เด็กชายมองรษิกาอย่างเศร้าใจ

หัวใจของรษิกาแทบสลาย เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกที่ลำคอ ฉันไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะอ่อนไหวขนาดนี้!

เธอตั้งสติและตอบไปว่า “โอเค แม่จะไปส่งลูกๆ พรุ่งนี้นะ”