หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 627

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินไอรดาเอ่ยถึงอัญชสา สายตาเขาก็หม่นหมองไป ไม่แปลกใจเลยที่รษิกายังคงไม่ยอมรับฉัน! แม้แต่ไอวี่เองยังรู้เรื่องยุ่งเหยิงที่ฉันมีกับอัญชสา แน่นอนว่ารษิกาก็ต้องเดือดร้อนใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน ไม่ว่ายังไง ฉันจะต้องเลือกทางเดินของฉันเอง และทำให้แม่ลืมเรื่องอัญชสาไปให้ได้

เลอศิลป์ดึงอารมณ์ตัวเองให้แจ่มใสขึ้นมานิดหน่อยและถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ลูกชอบคุณอัญชสาไหม?”

ไอรดาส่ายหน้ารัวๆ ฉันจะชอบนางมารร้ายอย่างเธอได้ยังไง? เธอดีกับฉันเมื่อมีพ่ออยู่ด้วยเท่านั้น เมื่อไรที่พ่อไม่อยู่ด้วย เธอก็จะหยิกแขนฉัน หรือไม่ก็ตีฉันตลอดเวลา!

เลอศิลป์พยักหน้าและสัญญากับลูกสาว “พ่อจะไม่แต่งงานกับคนที่ลูกไม่ชอบหรอก”

ดวงตาไอรดาเป็นประกายอีกครั้งหนึ่ง

“แต่ถ้าลูกอยากให้คุณรษิกามาเป็นแม่ของลูก พ่อก็ต้องให้ลูกช่วยพ่อนะ ไอวี่” เลอศิลป์มองไอรดาด้วยสายตาที่เปี่ยมความหมาย

ไอรดางุนงงและเอียงคอมอง พ่อเป็นคนมีความสามารถจะตายไป ทำไมต้องอยากให้ฉันช่วยด้วยล่ะ?

เมื่อเห็นไอรดาสับสน เลอศิลป์ก็อดลูบหัวลูกสาวไม่ได้และอธิบายไปว่า “มันมีเรื่องเข้าใจผิดระหว่างพ่อกับคุณรษิกาอยู่ ไอวี่ ลูกช่วยให้พ่อเคลียร์ความเข้าใจผิดพวกนี้ไปให้ได้หน่อย โอเคไหม?”

เมื่อรู้ว่าเธอสามารถทำให้รษิกามาเป็นแม่ได้ ไอรดาก็ยอมทำตามคำแนะนำของเขาทันที “โอเคค่ะ!”

หลังจากนั้น ไอรดาก็มองเลอศิลป์ด้วยความสับสน “แต่หนูต้องช่วยยังไงล่ะคะ? พ่อ”

เลอศิลป์ไม่แปลกใจที่ไอรดายินดีจะช่วยเหลือ เขาหยิบบัตรคอนเสิร์ตออกมาวางไว้บนโต๊ะ

ไอรดาต้องมองบัตรคอนเสิร์ตด้วยความประหลาดใจ “นี่อะไรเหรอคะ?”

“บัตรคอนเสิร์ตจ้ะ ช่วยพ่อเอาบัตรไปให้อชิกับเบนนี่นะ โอเคไหม? ให้พวกเขาเอาบัตรนี้ไปให้คุณรษิกา พวกเขาจะได้ไปดูคอนเสิร์ตด้วยกันไงลูก”

แม้ไอรดาจะไม่รู้ว่าเลอศิลป์คิดอะไรอยู่ แต่เธอก็รู้ว่าเธอเชื่อใจพ่อของเธอได้ ถ้าพ่อบอกว่ามันจะได้ผล ฉันก็จะเชื่อฟังพ่อ! ฉันอยากให้คุณรษิกามาเป็นแม่ของฉันอยู่แล้ว! ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็จะได้เจอเธอ ได้เจออชิกับเบนนี่ทุกวันเลย!

เลอศิลป์เลิกคิ้วและนั่งลงข้างเธอเงียบๆ คราวนี้เธอจะวาดอะไรนะ?

ไอรดาวาดรูปผู้ใหญ่สองคนจูงมือกัน และมีเด็กสามคนยืนอยู่ข้างๆ ผู้ใหญ่สองคนนั้น

แค่มองปราดเดียวก็บอกได้เลยว่าใครคือคนที่อยู่ในรูปที่ไอรดาวาด

“นี่พ่อค่ะ! แล้วก็หนู อันนี้คุณรษิกา อชิ กับเบนนี่!” ไอรดายกภาพขึ้นมาให้ดูด้วยความภูมิใจ “เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ!”

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็อดนึกไม่ได้ว่าไอรดาเคยวาดรูปอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนั้นในรูปวาดฉันไม่ได้จับมือรษิกา แต่ตอนนี้เรากลายเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ แล้ว

ริมฝีปากของเลอศิลป์โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเมื่อเขาเห็นความแตกต่างของภาพวาดตอนนี้กับเมื่อคราวก่อน